Przyszedł prosto z drużyny aniołów

Korespondencja ?z Rzymu

19 lat i 857 meczów w barwach Interu, ostatnie 15 jako kapitan. 16 trofeów, w tym pięć tytułów mistrza Włoch, zwycięstwo w Lidze Mistrzów i Pucharze UEFA, klubowe mistrzostwo świata. W reprezentacji Argentyny rozegrał 145 spotkań. Ostatnie trzy lata temu. Grał na każdej pozycji poza bramką.

Ostatnimi laty na prawej obronie, ale dzięki technice, szybkości i wytrzymałości był praktycznie skrzydłowym, kursującym przez 90 minut po prawej flance z jednego końca boiska na drugie. Zanetti pędzący do przodu z piłką przy muskularnej nodze to była wizytówka i opoka Interu.

Zanetti 4 ever

Ci sami fani, którzy potrafią burdami i wulgarnością zohydzić futbol, w sobotę na San Siro wzruszyli Zanettiego, sprawozdawców i moralistów sportu (Inter wygrał z Lazio 4:1). Na trybunach pojawił się transparent „Jest tylko jeden kapitan", „Dziękujemy!", „Zanetti na zawsze" (Zanetti 4 ever). „4" zamiast „for" dlatego, że Argentyńczyk grał zawsze z czwórką na plecach. W koszulce z tym numerem zasiadło na wypełnionych do ostatniego miejsca trybunach San Siro kilkanaście tysięcy fanów. Już nikt nie zagra w Interze z numerem „4". Będzie na zawsze należał do Zanettiego.

Kiedy w 52. minucie wszedł na boisko, stadion eksplodował. Gdy w kilka minut później z piłką przy nodze wyprzedził o 15 lat młodszego Pereirinhę, a potem wślizgiem zablokował strzał Keity (Senagalczyk urodził się w 1995 r., gdy Zanetti rozpoczynał karierę w Interze), fani wpadli w euforię.

Jeden z nich, w koszulce z numerem 4, nie wytrzymał i wtargnął na boisko. Xavier podbiegł do intruza, wyprzedzając zastępy bardzo źle usposobionych osiłków-porządkowych, uściskał i odprowadził na trybuny. Po meczu  wraz z żoną i trzema synami płaczący Zanetti zrobił rundę wokół boiska, żegnając równie wzruszonych, wiwatujących fanów.

Kto z kolegów z boiska mógł, ten przybył na stadion. Kto nie mógł, jak Leo Messi i Roberto Baggio, nagrał pokazywane na telebimie gratulacje i pożegnanie. Ostatnim razem tyle łez i taką eksplozję dobrych emocji włoski futbol przeżył siedem lat temu, gdy na tym samym stadionie z piłką żegnał się właśnie Robi Baggio, ostatni apostoł bezkontaktowego futbolu.

Roznosił pocztę ?i rozwoził mleko

Zanetti był fanatykiem sportowego trybu życia. Na codzienny poranny trening wyruszył nawet w dniu ślubu. Może dlatego miał niespożyte siły, szybkość i wytrzymałość. Przezywali go „Traktor", „Człowiek bioniczny" albo „Duracell" (od długowiecznych baterii).

Urodził się w Buenos Aires (1973). Ojciec był murarzem. Rodzina była tak biedna, że kiedy 15-letniemu Xavierowi pękł piłkarski but, nie było jej stać na nowe. Mama zszyła trzewik, w którym syn nazajutrz wygrał finał turnieju juniorów. By pomóc rodzinie, młody Javier roznosił pocztę i rozwoził mleko, a potem przez ponad rok pomagał ojcu w murarce. Szczęściem wtedy klub Talleres podsunął mu do podpisania zawodowy kontrakt (1992), co odmieniło losy Javiera i całej rodziny Zanettich na zawsze. Dwa lata później po raz pierwszy zagrał w reprezentacji, a w 1995 r. nowy prezes Interu Massimiliano Moratti obejrzał zapis wideo meczu zespołu Banfield z Zanettim, wysłuchał opinii skautów i ściągnął Javiera do Interu. W 1999 r. Zanetti otrzymał opaskę kapitana zespołu. Zdjął ją dopiero w ostatnią sobotę.

To, kim był jako piłkarz i kim jest jako człowiek, zawdzięcza rodzinie, wierze i swemu mentorowi w Interze Giacinto Facchettiemu – ikonie włoskiego futbolu. Wiele razy to podkreślał. Teraz będzie studiować ekonomię i zarządzanie na najlepszym włoskim Uniwersytecie Bocconi w Mediolanie. Rozpoczął już intensywny kurs angielskiego. Będzie wiceprezesem Interu.

Zanetti przechodzi do historii włoskiego i argentyńskiego futbolu jako piłkarz bez skazy, nigdy nie uwikłany w żaden obyczajowy czy sportowy skandal. Zawsze nad wiek poważny, głęboko wierzący, wzorowy mąż i ojciec, od lat poświęca czas i pieniądze na akcje charytatywne.