Trauma Włochów po przegranej w mundialu

Korespondencja ?z Rzymu

Włosi przeżywają pomundialową traumę. Podobnie jak cztery lata temu w RPA, gdzie bronili tytułu, nie wyszli z grupy.

„Gazzetta dello Sport" skomentowała brazylijską klęskę jednym słowem: „Upadek".  Powracającą ekipę na lotnisku w Mediolanie spotkała ze strony kibiców najokrutniejsza z kar: totalna obojętność. Gazety piszą, że futboliści ośmieszyli naród przed światem. Można też wyczytać („Il Giornale"): „W futbolu nie znaczymy już nic. Jak na scenie międzynarodowej, gdzie inni też dyktują nam warunki", co jest czytelną aluzją do kanclerz Merkel. Ze sportowych mediów, ale też z ust kibiców dobiega lament: „Nie ma ani drużyny, ani trenera, ani futbolowego związku". Faktycznie starsi gracze, w tym kapitan Gianluigi Buffon, ogłosili, że rozstają się z kadrą. Nieodwołalną rezygnację złożył Cesare Prandelli, a także szef i wiceszef związku futbolowego.

Wypalanie żelazem

Odium druzgocącej krytyki spadło na wszystkich. Prandellemu zarzucają nadmiar ambicji i szaleństwo, bo postanowił zmienić włoskie futbolowe DNA, czyli gorącym żelazem wypalić wpajany piłkarzom od pokoleń system gry opierający się na żelaznej obronie, dyscyplinie taktycznej, sprycie i kontrataku, by zastąpić je hiszpańsko-niemiecką hybrydą: posiadanie piłki i dyktowanie rywalom warunków gry. Jak złośliwie zauważył Gianluca Vialli, „Pierwszy etap powiódł się śpiewająco, a drugi wprost przeciwnie. Dlatego nie graliśmy nic". Beppe Bergomi stwierdził, że była to bardzo ryzykowna operacja na otwartej futbolowej duszy, ale się nie udała i pacjent skonał w bólach. Inni fachowcy podnoszą, że Prandelli zamiast być selekcjonerem, usiłował w reprezentacji uczyć piłkarzy futbolu od nowa, jak to ze znakomitym skutkiem robił przedtem w prowadzonych przez siebie klubach. Tyle że miał na to o wiele mniej czasu, a przed sobą piłkarzy już dawno ukształtowanych, więc poniósł klęskę.

Zarzucono też Prandellemu, że pozwolił zamienić ośrodek treningowy w Mangaratibie na luksusowe centrum wypoczynkowo-rozrywkowe z żonami, dziećmi i narzeczonymi piłkarzy. „Jak w takich warunkach można się skupić, zjednoczyć, rozmawiać o zbliżającym się ważnym meczu?" – grzmiał Paolo Rossi, mistrz świata i król strzelców mundialu 1982. Vialli powiedział, że piłkarze, zamiast skoncentrować się na futbolu, odtworzyli sobie w Brazylii wygodne i rozleniwiające warunki rodzinnych pieleszy.

Po klęsce z Urugwajem kapitan Buffon oskarżył młodych, szczególnie Mario Balotellego, o brak zaangażowania i ambicji, o zbyt rozrywkowy stosunek do brazylijskiej wyprawy. Naród też obwinia Super Mario, szczególnie że ten haniebnie chybił w meczu z Kostaryką, a z Urugwajem grał tak słabo, że Prandelli musiał go zmienić. Balotelli oskarżył swoich krytyków o rasizm. W oświadczeniu czytamy m.in. „Może, jak mówicie, nie jestem Włochem. Afrykańczycy nigdy nie zwalaliby winy na jednego tylko brata. Nigdy". Te swary wyraźnie świadczą o tym, że Włosi w Brazylii byli ekipą skłóconą pokoleniowo. Gdy w samolocie Balotelli przeprosił Prandellego za grę i zachowanie, usłyszał: „Wyjdź wreszcie ze swego wirtualnego świata!". Balotelli, podobnie jak inni młodzi w drużynie, jest czempionem Twittera, Facebooka, wszelkich elektronicznych gadżetów i ciągle ma na uszach słuchawki. Właśnie z Brazylii przed fatalnym meczem z Kostaryką tweetował, że poślubi swoją Fanny.

Odnowiciel ma 70 lat

Najważniejsze pytanie brzmi jednak: co dalej? Wszyscy przypominają, że zapaści reprezentacji towarzyszy niemoc klubów. Najlepszy w Italii Juventus, rezerwuar squadra azzurra, dostał baty w Lidze Mistrzów, a w maju w Lidze Europy przegrał dwumecz z Benfiką.

Media alarmują, że w tej chwili w Serie A gra więcej obcokrajowców niż Włochów, a rodzime młode talenty siedzą na ławkach rezerwowych lub szukają szczęścia za granicą, jak Marco Verratti (PSG). Padły już głosy, by przepisami zmusić, a ulgami podatkowymi zachęcić włoskie kluby do zatrudniania co najmniej czterech własnych wychowanków, co zmusiłoby je do szkolenia, a nie tylko kupowania piłkarzy.

Wszyscy zastanawiają się, dlaczego w Italii mimo sporej liczby naturalizowanych imigrantów tak niewielu z nich lub ich dzieci gra wyczynowo w piłkę, podczas gdy w klubach i reprezentacjach Francji, Belgii, Szwajcarii czy Niemiec nierzadko są najważniejszymi postaciami. Vialli powiedział: „Nam potrzeba kilku takich jak Balotelli".

Jak zwykle po klęsce, znów wyciągnięto problem stadionów – zdezelowanych i odpychających kibiców. We Włoszech prawo jest tak skonstruowane, a władze miejskie tak chciwe, że ze wszystkich włoskich klubów Serie A i B jedynie Juventusowi udało się postawić własny stadion. I to tylko dlatego, że klan Agnellich od Fiata trzęsie Turynem. Reszta gra na obiektach należących do miast lub Włoskiego Komitetu Olimpijskiego, w które nikomu nie opłaca się inwestować.

Objawem choroby są też awantury kiboli, konflikty wewnątrz związku futbolowego i z komitetem olimpijskim, brak wyobraźni od lat tych samych ludzi dyrygujących włoską piłką. To ma się zmienić w sierpniu podczas zjazdu związku. Na jego czele ma stanąć dotychczasowy szef lig amatorskich Carlo Tavecchio. To on ma leczyć włoski futbol. Tyle że ma już 70 lat.