Finał mundialu: czy Messi ostanie Bogiem

Michał Kołodziejczyk ?z Rio de Janeiro

Brazylia odnowiła swój stadion-świątynię z myślą o własnym triumfie. Na Maracanie czuje się historię nawet tak odległą, jak porażkę gospodarza z Urugwajem w 1950 roku. Ale święta nie będzie, wprost przeciwnie. W niedzielę nowa rana zostanie posypana solą. Najważniejsze trofeum piłkarskie wzniosą w górę albo znienawidzeni tu Argentyńczycy, albo Niemcy winni upokorzenia gospodarzy w półfinale.

Dla Leo Messiego mecz na Maracanie może być przełomowy w karierze. Od kiedy zaczął wyróżniać się na boiskach Rosario, mówiono o nim „nowy Maradona". Diego Armando nie potrafił przez tak wiele sezonów utrzymać się na szczycie, nie zdobył tylu klubowych tytułów, ale w 1986 roku poprowadził Argentynę do zwycięstwa w mundialu. Dla rodaków Messi jest genialnym piłkarzem, ale nie jest bogiem, bo jego kościół to Barcelona.

W 1986 roku Maradona z kolegami wywalczył złote medale po finałowym zwycięstwie nad Niemcami, ale później w meczach z tym rywalem było już tylko gorzej.

Po czterech latach Maradona nie krył łez, kiedy w finale w Rzymie Niemcy okazali się lepsi. W 2006 roku Argentyna odpadła w ćwierćfinale po rzutach karnych, chociaż trener Jose Pekerman zabrał na mundial drużynę marzeń, z gwiazdami, które znał z reprezentacji młodzieżowych. Popełnił jeden błąd, trochę za szybko w meczu z Niemcami zdjął z boiska Juana Romana Riquelme, myśląc, że sprawa awansu jest już rozstrzygnięta.

Tamta porażka była jednak niczym w porównaniu z tą sprzed czterech lat w RPA. Maradona, teraz już trener Argentyny, był dobry w odprawach przed meczem, ale nie w układaniu taktyki. Przeciwko Niemcom zagrało czterech napastników i czterech obrońców, dwóch osamotnionych pomocników miotało się od jednego pola karnego do drugiego i rywale wygrali 4:0, a Maradona znów płakał.

Teraz wszystkich ma pomścić Messi, który postanowił powalczyć o mistrzostwo w swoim stylu, nie próbując naśladować Maradony. W 1986 roku Diego Armando był głównym architektem argentyńskiego złota, tym razem Messi strzelił najwięcej decydujących goli, ale harował także w obronie, a w półfinałowym meczu z Holandią był niewidoczny nie tylko dlatego, że ciągle pilnowało go dwóch przeciwników. Messi poświęcił się dla drużyny, wycofując się bliżej własnej bramki.

Wiele dobrego można powiedzieć także o Angelu di Marii, który walczy z czasem, by wyleczyć kontuzję. To jego gol i jego gra w dogrywce 1/8 finału ze Szwajcarią zadecydowały o awansie.

Nikt też nie ma wątpliwości, że nie byłoby tej kadry, gdyby nie Javier Mascherano, który przed mundialem odstąpił opaskę kapitańską Messiemu. Mascherano to wojownik, zostawia na boisku pot i krew – jak w półfinale z Holandią, kiedy po starciu z jednym z rywali złamał szczękę. To on sprawia, że Argentyna walczy jak lew, trener Alejandro Sabella mówi, że ten piłkarz jest jego asystentem biegającym po boisku. Dzięki niemu obrona jest tak skuteczna. Messi dodaje trochę tańca, ale to Mascherano sprawia, że drużyna najpierw myśli, a dopiero potem biega.

Argentyna w finale będzie miała jeszcze jeden atut. Od środy do Rio de Janeiro jechały dziesiątki samochodów z argentyńskimi rejestracjami, swój przyjazd zapowiedziało ponad 100 tysięcy fanów, dla których nie liczy się to, że większość nie będzie miała biletów. Są najgłośniejsi, śpiewają, tańczą, podskakują. Do niedawna ich ulubiona piosenka mówiła, że Maradona jest lepszy od Pelego, a Messi przywiezie do kraju Puchar Świata. Po porażce Brazylii 1:7 z Niemcami popularniejsza jest przyśpiewka z refrenem: „Brazylio, powiedz mi, co to siedem". Gospodarze na pewno nie będą po stronie Argentyny.

Niemcy po półfinałowym, historycznym meczu, tylko teoretycznie mogą czuć się pewnie. Pycha może ich zgubić. Nie mają w drużynie Messiego, ale mają 11 piłkarzy o wielkich umiejętnościach, którzy do tego potrafią i lubią ze sobą grać. W brazylijskiej telewizji reprezentację Joachima Loewa porównano ostatnio do tancerzy capoeiry. Bo oni tak samo jak przed laty czarnoskórzy mieszkańcy Brazylii, którym zabroniono trenować sztuki walki, tylko udają, że tańczą, a tak naprawdę są śmiertelnie niebezpieczni.