Po mistrzostwach świata w lekkoatletyce

Przewodniczący Lamine Diack podsumowując imprezę nie mówił przesadnie dużo o osiągnięciach sportowców. Zaczął od klasycznej frazy: „To były doskonałe mistrzostwa" i uzasadnił zdaniem: „Traktowani byliśmy po królewsku". Traktowanie Rodziny IAAF po królewsku rzeczywiście może być niezłym miernikiem jakości zawodów, o ile lekkoatleci nie schrzanią sprawy. Dzięki Boltowi jakoś się udało, ale mistrzostwa sportowo nie były nadzwyczajne i do tego trzeba przywyknąć. Tych, którzy widzieli poprzednie imprezy martwiło, że ważne stawały się wybory miss zawodów, „klątwa okładki" (reguła, że kto był na okładce codziennego programu zawodów, ten przegrywał – nawet gdy nie działała, ekscytowała niektórych), tańce zwycięzców i fryzury pokonanych, rocznice starych rekordów świata i teorie spiskowe dotyczące falstartu Bolta.

Wbrew gwałtownie rozbudzonym oczekiwaniom mistrzostwa nie przyniosły zmiany reguł dyskwalifikacji po falstarcie, choć przez chwilę wydawało się, że przypadek wypadek rekordzisty świata będzie miał dużą siłę rażenia. Nie miał, działacze IAAF jednogłośnie uznali, że przepis jest dobry i pozostanie na lata. Ta konsekwencja wydaje się mieć sens.

Dzielny Usain został twarzą imprezy, lecz przodownikiem pracy, a właściwie przodownicą powinna zostać ogłoszona Amerykanka Allyson Felix, która skutecznie harowała na cztery medale, dwa złote w sztafetach oraz srebrny na 200 i brązowy na 400 m.

Lamine Diack i kompania pochwalili się dobrymi wskaźnikami oglądalności telewizyjnej i z optymizmem patrzą w przyszłość. Widzą ją, trudno nie zauważyć – wciąż na wschodzie, bliższym i dalszym. Miejmy nadzieję, że nie tylko ze względu na przyzwyczajenie do królewskiej obsługi działaczy. Następne mistrzostwa pojadą do Moskwy, a w 2015 roku do Pekinu. W listopadzie rozstrzygnie się, czy w 2017 roku lekkoatleci będą walczyć w stolicy Kataru, czy w Londynie. Barcelona zrezygnowała ze składania oferty. W tej jasnej przyszłości na wschodzie jest też miejsce dla Polski – Sopot ubiega się o organizację halowych mistrzostw świata w 2014 roku i wygląda na to, że nie ma konkurencji.

Podsumowanie polskiego startu przejdzie teraz do gabinetów ministerstwa sportu. Jak było, każdy widział. Z jednej strony złoty medal i odrodzenie tyczki męskiej oraz parę obiecujących wyników młodszej części reprezentacji, z drugiej bardzo bolesne porażki starszych mistrzyń i mistrzów. Prezes PZLA Jerzy Skucha powtarzał, że choć dostrzega złe strony zagłaskiwania najlepszych, to nawet ci pokonani na rok przed igrzyskami nie zostaną bez wsparcia. Nie ten czas. Jednak sprawa nie rozpłynie się bez śladu. Klub Londyn 2012 zapewne da sportowcom pieniądze na przygotowania olimpijskie, ale wynagrodzenie trenerów się zmniejszy. Zgodnie z przepisami trenerzy medalistów dostają rozłożone na miesięczne raty premie, całkiem solidne w rocznej skali. Nie ma medali, nie ma pieniędzy. Wychodzi na to, że sportowiec zawinił, a skutki poniesie ktoś inny.