Usain Bolt w Londynie: powrót Błyskawicy

Kto przypuszczał, że Bolt już nie będzie biegał jak za dawnych lat, dostał w Londynie powód do zmiany opinii. Fakt, że sprinter z Jamajki dawno nie startował (dokładnie od 13 czerwca), że odwoływał sprinty w Paryżu i Lozannie. Niewielu też widziało, co i jak robi na treningach w Kingston.

Zgłosił się jednak dwa tygodnie temu na mityng w Londynie, przyleciał, opowiedział w czwartek, że ciężko trenował i pokaże, co z tego wynikło. Pokazał moc – 9,87 w eliminacjach, kiedy na bieżni jeszcze widać było ślady ulewnego deszczu, gdy brytyjskie lato pokazało cały swój wyspiarski urok – było chłodno i wiało sprinterom w twarz.

Start po swojemu spóźnił (wcześniej sędziowie zdyskwalifikowali Brytyjczyka Richarda Kilty'ego, gdy zareagował 0,099 s po strzale, inaczej mówiąc o 0,001 (!) za wcześnie), ale jak zaczął przyspieszać, to w środku biegu zobaczyliśmy dawnego Bolta-Błyskawicę. Hamował już 20 m przed metą, by zostawić widzom coś na wieczorny deser. Rywale specjalnie się nie wychylali, najszybszy – Amerykanin Michael Rogers miał czas 9,92.

W finale start Usaina Bolta był jednak gorszy – mistrz siedział w blokach stanowczo za długo, ruszył wyraźnie ostatni, musiał więc mocno biec do końca, bo mniejszy o półtorej głowy Rodgers wyraźnie poczuł swą szansę. Przyspieszenie jamajskiego mistrza było jednak właściwe, czas znów 9,87, co jak na 12 stopni Celsjusza musi budzić respekt. Amerykanin był drugi – 9,90. Granicę 10 sekund złamało jeszcze trzech sprinterów.

Bolt po biegu raczej się krzywił, wiedział, że zawalony start trochę ograniczył wrażenia widzów, ale i tak dostał wielkie brawa. Dał obietnicę dobrej rywalizacji z Justinem Gatlinem (w tym roku 9,74) i Asafą Powellem (9,85), których obecne wyniki są przyjmowane na wielu stadionach (z przyczyn natury dopingowej) znacznie mniej entuzjastycznie. Brytyjska publiczność ma też swoje powody, by kochać Bolta – sprinter jest od zawsze wielkich kibicem krykieta (sam też sporo grał w młodości) i drużyny Manchesteru United.

Jedenasty z czternastu mityngów Diamentowej Ligi, jakie zaplanowano w tym sezonie, odbywa się na przebudowanym stadionie olimpijskim w Londynie, bardziej oficjalnie – w Parku Olimpijskim Królowej Elżbiety II. Zawody noszą nazwę Sainsbury's Anniversary Games – od nazwy głównego sponsora oraz w związku z faktem, że pierwsze odbyły się w tym samym miejscu rok po igrzyskach w Londynie.

Mityng trwa dwa dni. W piątek rozegrano sześć z szesnastu konkurencji Diamentowej Ligi. Nie rozegrano, ze względu na opady, konkursu skoku o tyczce mężczyzn, w którym na liście startowej byli m. in. rekordzista świata Francuz Renaud Lavillenie oraz dwaj Polacy – Paweł Wojciechowski i Piotr Lisek.

W chłodzie i wilgoci o wielkie wyniki było trudno, nawet polscy dyskobole nie błyszczeli, choć punkty ligowe zdobyli – Robert Urbanek był drugi, lider diamentowej klasyfikacji Piotr Małachowski – czwarty. W skoku wzwyż wyróżnił się Włoch Marco Fassinotti, który wygrał wykonując tylko trzy udane skoki: 2,24; 2,28 i 2,31. Nawet Mutaz Essa Barshim z Kataru (w tym roku 2,41) tak nie potrafił.

Brytyjczycy patrzyli uważnie jak na 3000 m pobiegnie Mo Farah, czy afera dopingowa z udziałem jego amerykańskiego trenera Alberto Salazara wpłynęła na formę podwójnego mistrza olimpijskiego. Chyba nie wpłynęła źle, Farah wygrał jak chciał w czasie 7.34,66 – najlepszym w tym roku na świecie.

W sobotę druga część zawodów, także przełożony konkurs tyczkarzy. Wśród startujących będą również Adam Kszczot (obok rekordzista świata Kenijczyk David Rudisha) oraz Angelika Cichocka w biegach na 800 m, Dominika Nowakowska na 5000 m i polska sztafeta męska 4x100 m.

> Diamentowa Liga 2015 – Londyn (1. dzień)