Chłopak z małego miasta

Długo pamiętano mu ten nieszczęsny start olimpijski w Londynie. Jechał przecież po medal. Miesiąc i dwa wcześniej rzucał jak młody bóg: 81,39 m na mityngu w Montreuil-sous-Bois, ponad 80 m w Ostrawie i w mistrzostwach Polski.

A na stadionie olimpijskim w eliminacjach zaczął od wywrotki w kole, potem znów jakieś wygibasy i spalony, wreszcie rzut w miarę dobry, ale stopa wymknęła się spod kontroli i przy nazwisku Fajdek wyświetlono trzeci krzyżyk.

Miało być pięknie, zapowiedzi były dumne, a tu porażka, która dała mu etykietę – może mocny, może wielki talent, ale za nerwowy, technika wciąż do szlifowania, nie wiadomo, czy na wielkich imprezach będzie dawał sobie radę.

Ciężko po piachu

O tym starcie w igrzyskach mówił jako o celu, który postawił sobie dziesięć lat wcześniej, gdy na łące w Żarowie zaczynał bawić się młotem i wiedział, że niczym innym bawić się nie chce.

Żarów to jest miasteczko nieduże. Leży pośrodku dolnośląskiego trójkąta, jaki tworzą Wrocław, Wałbrzych i Legnica. Najbliżej jest z Żarowa do Świdnicy, ale skoro szpital powiatowy był na początku czerwca 1989 roku zamknięty, to mama Pawła pojechała rodzić drugiego syna do Świebodzic.

Dlatego teraz do mistrza świata chętnie przyznają się wszyscy: Żarów, Świebodzice, ale i Świdnica po linii powiatowej oraz Wrocław po wojewódzkiej.

Najpierw był jednak mały Żarów, szkoła podstawowa, bodaj czwarta klasa, gdy pani Jolanta Kumor, miejscowa nauczycielka wf., uparła się stworzyć z miejscowych dzieciaków grupę lekkoatletyczną. Ojciec Pawła, Waldemar Fajdek, miał wprawdzie pomysł, by z syna zrobić kolarza, bo sam bardzo lubił pędzić na rowerze, ale syn z racji sporej masy do pedałowania po dolnośląskich górkach się nie kwapił. – Było mu ciężko po piachu. Uciekł do młota. Strasznie był zresztą uparty – mówił tata. Dziś wie, że dobrze zrobił, iż nie trzymał chłopaka na siłę przy rowerze.

„Zielony Dąb"

Paweł Fajdek z początku trenował jak każdy: trzy–cztery razy w tygodniu, trochę biegów, trochę skoków, trochę rzutów. Ogólnorozwojówka, jak mówi się w żargonie, pomogła, bo młociarz, wbrew pozorom, musi być rozciągnięty i bardzo sprawny.

Z młotem było tak, że w Uczniowskim Lekkoatletycznym Klubie Sportowym „Zielony Dąb" jeden przyrząd przypadał na sześcioro dzieciaków, więc była kolejka. Czasem większa, gdy linka się urwała i ciężko było zdobyć nową. Ale była inspiracja. Dała ją wizyta mistrza olimpijskiego i mistrza świata Szymona Ziółkowskiego oraz jego ówczesnego trenera Czesława Cybulskiego. Po medalach w Sydney (2000) i Edmonton (2001) mistrz trochę jeździł po Polsce i opowiadał, jak dobrze być młociarzem. Trener dawał chętnym pierwsze plany treningowe.

„Zielony Dąb" brzmi ładnie, ale klub wygląda jednak dość skromnie, ot, kawał łąki za boiskiem klubu piłkarskiego „Zjednoczeni". Dlatego dziś Fajdek nie narzeka, gdy ćwiczy pod poznańskim mostem św. Rocha czy na boisku AZS Poznań.

Nowy trener

Trenował i startował, zapał i pracowitość miał od razu. Brat Dawid też zaczął, ale zrezygnował. Napisać, że Paweł był wtedy najlepszy, to nieprawda. W zawodach klubowych juniorów młodszych w 2005 roku stoi jak byk: przegrywał z Wojtkiem Dominikiem, w kuli też. W „Zielonym Dębie" był do 2007 roku, a potem nastolatka przygarnął Agros Zamość, bo w rodzimym klubie nie było pieniędzy, by dać zdolnemu chłopakowi chociaż 200 zł stypendium. Gmina Żarów też nie dała.