Bingham wymiata!

Kto w poniedziałek rano jeszcze nie wierzył w Stuarta Binghama, a takich zapewne zostało w Crucible Theatre niewielu, ten musiał uwierzyć już po pierwszej sesji. Bingham zaczął grę od stanu 8-9, ale po kilku godzinach schodził na przerwę z szerokim uśmiechem: prowadził 14-11.

Wygrał sześć z ośmiu frejmów, atakował po drodze brejka maksymalnego – 147 punktów (nie zdobył go, źle wyszedł na ostatnią czerwoną bilę, zakończył podejście ze 112 punktami). Podziw dla jego gry słuchać i widać było nie tylko w Sheffield. Zauważono nawet wyrazisty wpis zachwyconej Martiny Navratilovej na Twitterze: „Bingham rocks! " – Bingham wymiata!

Oczywiście zauważono także, że Shaun Murphy wciąż gra dobrze, że wytrzymuje napięcie, ale ten przypływ formy jego rywala, skromnego snookerzysty z Basildon, to rzeczywiście historia niezwykła. Doświadczeni komentatorzy BBC Stephen Hendry i John Parrot też dali się przekonać niezłomnej woli zwycięstwa Binghama, ale ostrzegali go przed zbytnim uniesieniem.

– To niebezpieczny czas dla Stuarta, nie wolno mu wyjść ze swego rytmu, przyspieszać wygraną. Do tytułu jeszcze daleka droga i jestem pewien, że Shaun wyjmie wieczorem wszystkie pistolety i wypali. To ważne, by ludzie wokół Stuarta utrzymali jego równowagę ducha – mówił Hendry przed decydującą sesją.

– Sposób, w jaki walczył Bingham wygrywając sesję 6-2 był po prostu fenomenalny. To już jest jeden z najlepszych do oglądania i najbardziej zajmujących finałów w historii i w ogromnej części to zasługa Stuarta, ale niech jeszcze nie szykuje przemówienia zwycięzcy. Shaun Murphy może być teraz bardziej niebezpieczny, bo zejdzie z niego część presji. Sposób, w jaki wbija długie bile pokazuje, że może jeszcze mieć wiele do powiedzenia... – wtórował Parrot.

W ostatniej sesji to co mówili, miało sens. Murphy zaatakował, frejm po frejmie odrabiał straty, na tablicy ukazał się wynik 15-15, wciąż nikt nie miał pojęcia, jaki będzie ciąg dalszy.

Następna partia może będzie opisywana w kronikach tego sportu– bardzo długa, taktyczna, z licznymi bilami odstawnymi. Murphy miał początkowo przewagę, ale ją stracił po doskonałym snookerze rywala. Osiem razy usiłował trafić żółtą bilę, siedem razy się nie udało, gdy w końcu osiągnął cel, rywal wyraźnie prowadził.

Znów wiele taktyki, zegar pokazał ponad godzinę gry w tej jednej partii. Bingham poprosił sędziego o chwilę przerwy, jeszcze przed rozstrzygnięciem. Gdy wrócił, rozgrywka na bili niebieskiej, potem różowej, trwała jeszcze kilka minut, znów był o jedną partię bliżej tytułu.

Każdy z widzów wiedział, że im bliżej końca, tym nerwów będzie więcej. Partia nr 32 – znów zwycięstwo jednego z najstarszych finalistów w kronikach tego sportu, wreszcie partia nr 33 – okazało się – decydująca. Murphy trochę desperacko spróbował od razu trafić trudną bilę, los na chwilę się do niego uśmiechnął, czerwona bila wpadła, choć nie musiała. Gdy za minutę mistrz świata z 2005 roku ponowił podobną próbę, musiał oddać stół rywalowi.

Układ nie był trudny, lecz to finał mistrzostw świata, serce drży, ręce też. Mimo stresu Stuart Bingham dał radę. Gdy posłał bilę meczową do łuzy, tylko się uśmiechnął pod nosem, słysząc oklaski. Dopiero gdy wpadła kolejna czarna, czerwona, znów czarna (wszystkie przy brawach), pokazał jak bardzo się cieszy.

Nie jest mistrzem przypadkowym. Miał w turnieju znakomitych rywali, pokonał po drodze do tytułu trzech byłych mistrzów świata (Dott, O'Sullivan, Murphy) i zapewne przyszłego mistrza Judda Trumpa.