Szczęście do ludzi

Oglądał pan już swoje konkursowe skoki?

Kamil Stoch:

Tak, po powrocie do hotelu. Ładne były. A powrót wyglądał tak, że koledzy wnieśli mnie na krześle do jadalni, śpiewaliśmy „Polska, biało-czerwoni". Dla takich chwil warto żyć, pracować, marzyć. Obudziłem się potem w środku nocy i do rana już tylko patrzyłem w sufit. Zastanawiałem się, czy to się wszystko zdarzyło naprawdę, czy to nie był sen. Ale zobaczyłem, że obok na szafce leżą kartki z kontroli antydopingowej, i uwierzyłem. Choć akurat ten konkurs rzeczywiście był jak sen. Czekałem na to wiele lat, wszystko ułożyło się idealnie.

Dzwonił prezydent?

Tak, najpierw pani sekretarka. Mówi: – Łączę z panem prezydentem. – Z kim? – Z prezydentem.  – Aha. Niech pani sobie jaj nie robi. Kim pani właściwie jest? – Sekretarką prezydenta. – Tak, tak, na pewno. Ale w końcu usłyszałem głos prezydenta i mnie od razu wyprostowało. A esemesów przyszło więcej niż w Boże Narodzenie. Dopiero się przez nie przekopuję.

Jaka była cena tego złota?

Ogromna, nasze życie jednak nie przypomina zwykłego. Musimy rodziny narażać na ciągłą rozłąkę, nie mając pewności, że coś dostaniemy w zamian. Tak jak w ostatnią sobotę: tyle pracy włożyłem w przygotowania, forma była, a zostałem na średniej skoczni bez medalu. Ale potrafiłem sobie powiedzieć, że ten wysiłek nie może pójść na marne. I obiecałem sobie, że jeśli się pojawi szansa na dużej skoczni, to ją wykorzystam.

Rodzina i wiara są podstawą wszystkiego. Tak zostałem  wychowany

Mało tego, powiedział pan to głośno, pierwszy raz w karierze.

Nauczyłem się mówić odważnie o celach, bo pomyślałem, że jak tego nie robię, to może moja podświadomość odbiera to tak, że ten cel tak naprawdę nie jest ważny. Moje życie i kariera to ciągła nauka. Między innymi – nauka podnoszenia się z upadków. Coraz lepiej potrafię się po nich zbierać, ale mam też wokół siebie ludzi, którzy mi w tym pomagają.

A surowych lekcji miał pan w karierze pod dostatkiem.

Na pewno było ich o wiele więcej niż sukcesów. Najsurowszą był chyba początek obecnego sezonu. Nic nam nie szło. Po zmianie przepisów o kombinezonach nie miałem ani dobrego sprzętu, ani dobrych skoków. Czułem się, jakbym zaczynał od zera. Niby miałem jakąś tam bazę po letnich startach, ale latem też nie skakałem dobrze. Tych właściwych skoków musiałem szukać w pamięci. Były głęboko zakopane, ale je odszukałem w porę. To był mój największy kryzys w ostatnich latach.

Zdarzały się w tych kryzysach takie momenty, że myślał pan, by wszystko rzucić, jak Adam Małysz, gdy chciał kiedyś wracać do układania dachów?

Miewałem takie przebłyski. Ale potem przychodziło otrzeźwienie: co niby innego miałbym robić?

Adam w pewnym momencie wystrzelił do wielkiej kariery. Pana droga jest inna: powoli, bez takich wielkich wzlotów – aż do tego konkursu na dużej skoczni w Predazzo.

Widać musiałem dojrzeć do sukcesów. Zapracować na nie. Mój tata mi zawsze powtarzał, że muszę sto razy przegrać, żeby raz wygrać. I wreszcie mam ten swój raz. Cieszę się, że złoto przyszło w takim konkursie. Nie jakimś loteryjnym, jednoseryjnym, tylko sprawiedliwym, na najwyższym poziomie.

Bardzo pan ostatnio dojrzał.

Dzięki ludziom, których spotykam. Zawsze miałem do nich wielkie szczęście. Nauczyłem się też mierzyć siły na zamiary. Wiadomo, zawsze chciałbym wygrywać. Ale nie zawsze się da. Wtedy więc skupiam się na zadaniu, które mam do wykonania, i godzę się z tym, że miejsce w czołowej piętnastce to wszystko, na co mnie w tym dniu stać. Inaczej zamęczyłbym się psychicznie.

Małżeństwo też pana zmieniło?

Bardzo. Ewa daje mi wiele spokoju. Samo to, że ze mną jest, uważam za swój sukces. Wzięliśmy ślub w 2010 roku, małżeństwo mnie uskrzydliło. I dało mi do myślenia, bo zobaczyłem sport z innej perspektywy. Dostałem szansę spełniania się w innej roli niż tylko sportowca. Zrozumiałem, że małżeństwo wymaga poświęceń, że nie pozwoli, by sport miał wyłączność. W mojej wierze – katolickiej, rodzina jest podstawą wszystkiego. Ostoją. Tak zostałem wychowany, dziękuję Bogu również za te trudne chwile, bo wiem, że pokazuje mi drogę na przyszłość. Staram się chodzić do kościoła również wtedy, gdy jesteśmy gdzieś na zawodach. Tutaj, w Predazzo, też.

Uważa się pan za dobrego męża?

Tak mi się wydaje. Lubię patrzeć, jak Ewa się realizuje i to jej daje szczęście. Wciągam się w jej pasje: fotografowanie, sztukę. Podczas sesji fotograficznych robię za „przynieś, podaj" i sprawia mi to przyjemność. Każdą wolną chwilę staram się poświęcać rodzinie. Ewa jest też wielką miłośniczką sztuk walki, sama kiedyś trenowała judo, lubi MMA i trochę mnie tym zaraziła. Próbujemy od dawna wybrać się na jakąś galę, ale przez moje obowiązki się nie udaje.