Duży Sasza, najważniejszy człowiek w teamie Sereny Williams

Znajomi mówią na niego Big Sascha – Duży Sasza. On sam powtarza, że zależnie od potrzeb jest terapeutą, trenerem, chłopcem na posyłki, ochroniarzem, powiernikiem i doradcą. Sporo tego, ale to wszystko prawda. Jak Serena odpadała w pierwszej rundzie Roland Garros 2012, to nie pobiegła po meczu do psychoterapeuty, siostry, agenta czy rodziców. Poszła do swej grupy wsparcia, powiedziała, żeby jechali innym autem. Ona wsiadła na tylne siedzenie tylko z Saszą i wtedy pozwoliła, żeby wreszcie popłynęły łzy.

– Jest kimś znacznie ważniejszym niż jakiś chłopak, z którym ćwiczę odbicia. Poza rodzicami, to najważniejsza osoba w teamie. To mój starszy brat. On jest w rodzinie – powiedziała kiedyś Serena. Sasza, jak to słyszy, to się rumieni.

Był obecny przy siedmiu z 15 jej tytułów wielkoszlemowych, przy złotych medalach olimpijskich w Londynie, towarzyszył jej powrotowi na pierwsze miejsce rankingu WTA, był też przy niej w szpitalu, gdy miała zakrzep krwi, gdy wpadała w sportowe dołki i z trudem z nich wychodziła.

Linia między pracodawcą i pracownikiem zatarła się już dawno. – To naszą relację uczyniło trwalszą, ale także znacznie trudniejszą, bo teraz jej sukcesy to także moja osobista sprawa – mówi Bajin.

Jak większość podobnych mu tenisowych chłopaków do wynajęcia, kiedyś miał własne ambicje. Urodził się 28 lat temu w Serbii, dorastał przez większość życia w Monachium. Obiecujący junior, potem młodzieniec, którego pierwsze próby zawodowe wyniosły na 1149. miejsce rankingu ATP w 2007 roku. Więcej nie osiągnął. Motywację stracił po nagłej śmierci ojca, w wypadku samochodowym.

Robotę u Sereny dostał przypadkiem, naprawdę. Były partner treningowy tenisistki Jovan Savić zadzwonił kiedyś do niego w nocy z propozycją pracy podczas pobytu Amerykanki w Monachium. Sasza z początku odmówił, akurat był na imprezie, zabawa się rozkręcała. Savić zadzwonił jeszcze raz, godzinę później i powiedział, że nie znalazł nikogo innego. Alkohol w żyłach osłabił opór Bajina. Zgodził się. – Okazało się, że poszło mi zupełnie dobrze – mówił o pierwszych lekcjach z Sereną, krótko przed Roland Garros 2007.

Tak naprawdę trafił znakomicie. Treningi z Sereną w kręgach „hitting partners" – chłopców do odbijania, albo do bicia, jak niekiedy żartuje się z tenisistów grających z kobietami, to praca marzeń. Oczywiście to także coś więcej – na liście obowiązków poza standardem pojawiły się punkty: wspólne rozciąganie, przynoszenie i organizacja posiłków, wyszukiwanie innych sparingpartnerów, rezerwacja kortów, dbanie o naciąg rakiet, no i obowiązkowo naśladowanie stylów gry głównych rywalek: Marii Szarapowej, Wiktorii Azarenki, Petry Kvitovej, Na Li. Agnieszki Radwańskiej też.

– Właściwie zacząłem robić wszystko, czego zażądała, poza graniem lewą ręką – twierdził Bajin. Sam też czasem coś wymyśla. Gdy Serena wychodziła spięta na kort w Brisbane, wyskoczył na kort przed kamery i przedefilował tam „księżycowym" krokiem Michaela Jacksona. Trudno było się nie śmiać. – Jest trochę psychiczny. Jest zabawny i jest ciut stuknięty. Bardzo podobny do mnie – oceniła Serena.

– Po prostu staram się czynić jej życie tak łatwym, jak to możliwe, w każdym aspekcie. Próbuję dawać jej przykład, w sali gimnastycznej i na korcie. Jeśli muszę zrobić z siebie głupka, bo to da jej motywację, to robię i jestem zadowolony – tłumaczy Sasza.

To nie sekret, że bywał nie raz blisko wyrzucenia z pracy, zwłaszcza w 2009 i 2010 roku, gdy Serenie nie szło jak chciała w US Open. Bywało, że doprowadzała go do wściekłości na przykład w połowie rozgrzewki i wtedy dobrze poznał, co to znaczy pracować z paskudną tenisistką. Nauczył się jednak, że młodsza z córek Richarda Williamsa czasem musi po prostu wypuścić nadmiar gorącej pary i wściekłość jej przechodzi. W sumie opłaca się przeczekać i dalej robić swoje. – Mówię jej w takich chwilach: jestem tylko człowiekiem, ale zrzuć to na mnie, cokolwiek ci dolega, dam radę – wspomina Sasza Bajin.

Są wobec siebie lojalni. Zdarzyło się, że padł pijany obok niej na łóżko. Bywało, że zwierzał się jej z najbardziej intymnych sekretów. Żadnych dąsów i złośliwości. – Zna mnie lepiej niż własna matka – powiedział dziennikarzowi. Gdy Serena długo chorowała, zawsze był gotów przyjechać, opowiadać dowcipy, robić tygodniami zakupy i śpiewać wspólnie karaoke. Wtedy też dostawał pełną pensję. Tylko jak powiedział, że trochę tęskni za pracą na korcie, więc może parę miesięcy potrenuje z Jeleną Dokic usłyszał: – Po moim trupie!