Klątwa Crucible i inne tradycje

Miejsce jest od 38 lat to samo, srebrzysty (przechodni) puchar dla najlepszego pochodzi z 1927 roku i dodaje splendoru imprezie, która od 1977 roku odbywa się w Sheffield w sali mieszczącej 970 widzów, ale telewizja i internet mnożą tę liczbę po wielokroć.

Mistrzostwa świata kończą kolejny snookerowy sezon. Choć działo się w nim wiele, to wydarzenia w Crucible Theatre pozostają najważniejsze dla końcowych ocen, pochwał i słów krytyki. Turniej składa się z dwóch faz, pierwsza to trzy rundy eliminacji, druga – transmitowane na świat finały, które rozgrywa 32 najlepszych – 16 z kwalifikacji plus 16 wedle rankingu światowego.

Kwalifikacje odbyły się od 8 do 15 kwietnia w Ponds Forge International Sports Centre w Sheffield. Wśród uczestników pojawili się byli mistrzowie świata Peter Ebdon, Steve Davis i Ken Doherty, był sześciokrotny (niespełniony) finalista Jimmy White, ale wszyscy odpadli. Była też kobieta, mistrzyni świata Reanne Evans, ale ona też nie dała rady awansować do pierwszej rundy turnieju głównego i przy okazji przejść do historii.

Zrobiono pewien wyjątek od zasady automatycznej kwalifikacji 16 najlepszych w rankingu, gdyż zamiast nr 16, Michaela White'a, miejsce w drabince dostał Ali Carter, któremu zamrożono pozycje rankingową ze względu na leczenie nowotworu płuc. Skoro lekarze uznali, że Carter może już grać, nie ma głosów sprzeciwu – z takimi przypadkami się nie dyskutuje.

Turniej główny, także wedle tradycji, rozpoczął mecz mistrza – Marka Selby'ego z debiutantem w Crucible – Kurtem Maflinem (nr 38 na świecie). Norweski snookerzysta (jednak z angielskimi korzeniami) sprawił, że otwarcie stało się niespodziewanie dramatycznym spektaklem.

Selby prowadził już 8-4, lecz nagle stracił koncentrację, przegrał pięć kolejnych partii i przy wyniku 8-9 z trudem doprowadził do remisu, a potem z duszą na ramieniu jednak wygrał decydującą walkę.

Selby dobrze zna „klątwę Crucible", mówiącą, że żaden mistrz świata po zdobyciu pierwszego tytułu, nie obroni go w Sheffield w następnym roku. Anglik wygrał też w tym sezonie turniej China Open, inna statystyczna prawidłowość jest taka, że mistrz z Chin też nie zostaje potem mistrzem świata. Los jest zatem przeciw mistrzowi, pierwszy mecz pokazał, że coś jest na rzeczy, choć Mark Selby twierdzi, że to fantastyczne wyzwanie – możliwość zaprzeczenia takim złym prognozom. – Radość, gdy się to zrobi, jest też dwukrotnie większa – mówił.

Ciąg dalszy emocji z Sheffiled już codziennie (transmisje w Eurosporcie i Eurosporcie 2), ich dużą częścią są oczekiwania, co powie, zrobi lub nie zrobi Ronnie O'Sullivan, najbardziej barwna postać snookerowego świata ostatnich lat.

Na razie „The Rocket" raz przyznaje, że szósty tytuł go bardzo interesuje, bo chce pobić rekord siedmiu tytułów Stephena Hendry'ego, innym razem, że snooker go nudzi, a starty w mistrzostwach są katorgą. O'Sullivan zdążył także udzielić wywiadu, w którym ostro krytykuje szefa światowego snookera Barry'ego Hearna za zbyt mało pieniędzy dla grających zawodowo w snookera.

W pierwszej rundzie zagra z debiutantem Craigiem Steadmanem z Lancashire, który może śmiało liczyć, że jego wielki rywal może będzie miał jeden z tych dni, w których stojąc przy stole myślami jest zupełnie gdzie indziej, ale może też być zupełnie inaczej i zobaczymy Ronniego-legendę.

Najlepszego poznamy dopiero 4 maja, znów w poniedziałek, to też mała tradycja turnieju, sędzią finału będzie po raz pierwszy Belg, pan Olivier Marteel. Mistrz świata otrzyma, oprócz pucharu, czek na 300 tys. funtów szterlingów, finalista 125 tysięcy. Za sam start w pierwszej rundzie należy się 12 tysięcy GBP.