Gorycz zostanie

RZ: Co zadecydowało o porażce polskiej drużyny?

Raul Lozano: Statystyki pokazują wyraźnie, że mecz był szalenie wyrównany. Lepiej atakowaliśmy, serwowaliśmy, błędów też zrobiliśmy mniej. Oni mają dwa bloki więcej. Nasz serwis powinien wyrządzić im więcej szkody. Utrudnić atak z pierwszej piłki. Na początku tego zabrakło.

Co pan powie siatkarzom?

Pogratuluję im dobrej gry i wspaniałej walki. Byli o krok od wielkiej wygranej. Zasłużyli na nią. Zadecydowały detale i łut szczęścia. Ale wiem też, że długo tego meczu nie zapomną. Gorycz zostanie.

Gdyby wcześniej pojawili się na boisku Marcin Wika i Marcin Możdżonek, może byłoby lepiej...

Sebastian Świderski grał naprawdę dobrze. Kiedy zaczął popełniać błędy, dokonałem zmiany. Pliński faktycznie miał problemy. Szczególnie w bloku.

Po powrocie z Pekinu są jeszcze dwa mecze barażowe z Belgią o awans do przyszłorocznych mistrzostw Europy. Poprowadzi pan drużynę?

Kiedy mnie o to zapytano, powiedziałem, że nie ma problemu.

A gdyby zapytano, czy zostanie pan na dłużej?

Na tych warunkach, które mi zaproponowano, nie. Chciałem, by nowy kontrakt uzależniony był od miejsca, które tu zajmiemy. Teraz nie chcę jednak o tym rozmawiać. To nie jest dobry moment.

Jak pan będzie wspominał pobyt w Polsce?

Napisałem o tym książkę. To dobry okres w moim życiu. Z wyników też jestem zadowolony. Poza startem na mistrzostwach Europy w Moskwie, który był nieudany, pozostałe występy oceniam pozytywnie. Nawet ten w Izmirze, choć nie wywalczyliśmy tam awansu na igrzyska.

Co powiedział panu Andrea Anastasi, gdy padliście sobie w objęcia?

Mówił, że te dwa punkty sprawiły, iż będzie teraz bohaterem. A gdyby ich zabrakło, byłby ofiarą.

Pamięta pan równie dramatyczne spotkanie w swojej karierze trenerskiej?

Tu chyba emocje były największe. Wygrana dawała przecież miejsce w gronie czterech najlepszych drużyn na igrzyskach. I pozwoliłaby walczyć dalej. O medal.

Kto wygra ten turniej?

Od dawna powtarzam, że na świecie jest teraz 6 – 7 równych drużyn. Polacy są wśród nich. Myślę, że Brazylia poradzi sobie teraz z Włochami, jest mocniejsza fizycznie. I w finale zagra z USA.

Myśli pan, że te igrzyska kończą pewien ważny etap w historii polskiej siatkówki?

Ta drużyna będzie grać dalej. Wiele się zmieniło na korzyść, skok w górę jest gigantyczny. Wierzę, że wielkie sukcesy dopiero przed wami.

Sebastian Świderski, przyjmujący polskiej drużyny:

W pierwszym secie byliśmy sparaliżowani stawką. Długo wychodziliśmy z tego stanu. W drugim secie było już lepiej, ale tę partię też przegraliśmy. Nie byliśmy zaskoczeni składem Włochów. Myśleliśmy, że może zabraknąć libero Mirko Corsano, który ma problemy z kolanem, sądziliśmy, że zagra Alessandro Paparoni. Wiedzieliśmy, że ich najlepszy atakujący Alessandro Fei nie jest jeszcze gotowy, by wyjść na boisko. Nie wyleczył jeszcze kontuzjowanego stawu skokowego. Cóż mogę powiedzieć. Kiedy nie grasz w najważniejszych monetach denerwujesz się bardziej niż pod siatką. Przeżyłem to w Atenach. Byłem kontuzjowany, nie mogłem pomóc chłopakom w walce o półfinał z Brazylią. Jedyne co możesz w takiej sytuacji zrobić, to krzyczeć, podpowiadać, ale to za mało.