Pojechałem z Darkiem Szpakowskim do Tokio na finał Pucharu Interkontynentalnego. Darek w przerwie spokojnie palił papierosa, prosząc, żebym zaczął drugą połowę. A kiedy już wrócił na stanowisko, dawał znaki, bym kontynuował sam. Długo to nie trwało. Mimo że znałem zawodników i historię rozgrywek, nie wiedziałem, jakim tonem mówić, i łapałem się na tym, że mówię językiem, jakiego nigdy bym nie użył, pisząc tekst. A kiedy już wyrwało mi się, że mecz jest do bani, Darek wziął swój mikrofon i wszystko wróciło do normy.
Doświadczeni komentatorzy dają sobie z tymi problemami radę, ale i oni miewają wpadki. Wspomniany Szpakowski, rozpoczynając transmisję meczu Anglia – Polska, powiedział: „Dobry wieczór państwu. Ze stadionu Wembley wita państwa Dariusz Ciszewski”. Kiedy w przerwie meczu spytałem, czy wie, jak się przywitał, nie wiedział, o czym mówię. Nie wierzył. Potem przyznał, że przygotowując się do meczu, wspominał Jana Ciszewskiego i zapomniał, jak się nazywa.
Ciszewskiego Polacy kochali, bo umiał stworzyć atmosferę. Znał się średnio na piłce, jego polszczyzna pozostawiała wiele do życzenia, mylił Latę z Gadochą. Zawsze jednak umiał z tego wybrnąć. – Lato, Lato, Lato – mówił, a my widzieliśmy, że to Gadocha. Kiedy się zorientował, dodawał szybko: – Lato u góry ekranu, a niżej Gadocha.
Do niedawna komentatorzy widzieli mniej niż telewidzowie. Siedzieli kilkadziesiąt metrów od boiska, mieli na stanowiskach monitory z ekranem wielkości czekolady. Stefan Rzeszot, posadzony na dziesiątym piętrze Stadionu Olimpijskiego w Kijowie, przez osiem minut relacjonował mecz Dynamo Kijów – Bayern Monachium, myląc drużyny. Na Fomienkę mówił, że to
Beckenbauer, chociaż tydzień wcześniej był z Beckenbauerem na obiedzie.
