Boga nie ma

To nie przypadek, że nie ma już w turnieju Fabia Cannavaro, Wayne’a Rooneya, Didiera Drogby, Cristiano Ronaldo, Kaki, Robinho, Messiego, czyli spiżowych bohaterów reklam Nike i lokomotyw Adidasa. To są twarze futbolu, ale oni w pojedynkę meczów nie wygrywają. Musi być zgrany, nieskonfliktowany zespół i mądry trener. Argentyna okazała się grupą kolegów z podwórka, odpowiedników Paragona i Perełki, mających dobrego ojca Don Diego, który piłkarzem był lepszym niż Wacek Stefanek z powieści Adama Bahdaja, całuje każdego przed wyjściem na boisko, mówiąc: grajcie, jak umiecie najlepiej, ale o trenowaniu pojęcia nie ma.

Chłopcy grać potrafią, jednak trafili na lepszych od siebie, z niemieckiej szkółki pełnej trenerów, lekarzy, opiekunów. Nie żonglują piłką tak jak ci z Buenos Aires i Rosario, ale mają wszystko rozpisane, poukładane i wiedzą, jak sobie z takimi żonglerami dać radę. I kiedy okazało się, że Niemcy pierwsi strzelili bramkę, powstał problem, jakiego jeszcze na argentyńskiej ławce i w jej okolicach nie było. Ojciec załamał ręce, a wraz z nim cały naród. Bo to był bóg ojciec, jego ręka była boska (chociaż z Che Guevarą na bicepsie), myśli były boskie, tylko prawdziwy Pan Bóg nic o tym nie wiedział i nie przyszedł mu z pomocą.