Kamil Stoch: dojrzałem do sukcesów

Rz: Płacze pan jeszcze czasami po rozczarowaniach na skoczni?

Kamil Stoch: Tej zimy nie płakałem. Była jedna dotkliwa porażka, w Lillehammer nie awansowałem do finałowej serii, ale zareagowałem raczej złością. Popełniłem błąd, którego można było uniknąć. Mamy teraz sezon bez wielkiej imprezy, emocje będą inne, więc nie sądzę, żeby łza poleciała. Ale w poprzednim sezonie się zdarzało. Na przykład po konkursie na dużej skoczni w mistrzostwach świata w Oslo (Stoch upadł przy lądowaniu w drugiej serii i zajął 19. miejsce – piw).

Jest pan pracoholikiem?

Nie, jestem po prostu solidny. Umiem się odciąć od pracy, gdy jestem z rodziną, gdy są święta, urlop. A jeśli już do mnie wtedy skoki wracają, to nie jako obsesja czy jakiś przykry przymus. Wracają jako przyjemność. Nie tylko z sukcesów, punktów, metrów. Wspominam też to wszystko, co skokom towarzyszy.

Dobry skok da się zakodować w głowie? Taki jak ten z finałowej serii w Engelbergu, który dał panu drugie miejsce w ostatnim konkursie przed świętami? Albo ten z poniedziałku w Wiśle, gdy pan leciał po mistrzostwo Polski?

Żadnego skoku skopiować się nie da. Ale dobre odczucia pozostają i  jestem takim kolekcjonerem przeżyć.

Lepiej panu wychodzą skoki na treningach, bez presji, czy w zawodach?

Zmieniam się. Dojrzałem jako sportowiec, i życiowo też. Słabość zamieniłem w swoją najgroźniejszą broń: jeszcze niedawno nie radziłem sobie z trudnymi sytuacjami. A teraz dodatkowo mnie mobilizują. Im trudniej, tym lepiej.

Pięć razy stawał pan na podium Pucharu Świata i właściwie zawsze w niezwykłych okolicznościach: w Zakopanem po upadku Adama Małysza, w Planicy, gdy Małysz kończył karierę, w Klingenthal po pościgu w drugiej serii. Emocje pana napędzają?

Nie, właśnie nie pozwalam, by mną kierowały. Dużo dała mi praca z psychologiem         Kamilem Wódką. Ale też dorosłem do pewnych rzeczy.

Był nawet taki czas, gdy pan sobie psychologa opłacał z własnych oszczędności.

Tak było, czułem, że takiego wsparcia potrzebuję. Od pewnego poziomu wytrenowania sport staje się grą psychologiczną. Wszyscy mamy mięśnie naładowane do oporu, a wygrywa ten, kto lepiej nimi zarządza. To był jeden z tych elementów, które się musiały złożyć w całość, by przyszły sukcesy. Ale równie ważne jest życie prywatne. Tu trzeba mieć wszystko poukładane. Nie myśleć o tym, co mnie czeka w domu, co jeszcze muszę zrobić.

Małżeństwo panu służy.

Bardzo.

Kiedyś mawiano, że żonaci    lądują bliżej. Ale skoki się zmieniły, dziś to sport na tyle bezpieczny, że już nawet nie ma skoczków żegnających się na belce.

Ja się żegnam zawsze przed wyjściem na belkę. Od małego. I to nie wynika ze strachu, tylko jest znakiem wiary. Każdy skok oddaję Panu Bogu. Nie wstydzę się tego.

Święta to wyjątkowy czas?

Mogę zaczerpnąć mocy podwójnie. Czysta głowa, czysta dusza.

A Turniej Czterech Skoczni, z czym się panu kojarzy?

Z długim wyjazdem. Traktuję go jak każde inne zawody. Wiadomo, że jest w wyjątkowym czasie, że jest prestiżowy. Ale dla mnie w tym sezonie najważniejsze są konkursy w Zakopanem.

Wielu skoczków mówi, że to transmisje z turniejów zaprowadziły ich w dzieciństwie na skocznie. Pana nie?

Lubiłem oglądać, ale u mnie w Zębie narty się przypina na co dzień, nie od święta. Żadnych dodatkowych impulsów nie trzeba. A jak już się zjeżdża, to i do skakania ciągnie.

Ale tamten turniej sprzed 11 lat, gdy wybuchła wielka forma Małysza, chyba pan zapamiętał?

Oczywiście, ale już wtedy co nieco wiedziałem o skakaniu, byłem w szkole mistrzostwa sportowego.

Jest pan w tym wieku co Małysz, gdy zaczął seryjnie wygrywać. Nawet liczba zwycięstw w PŚ się zgadza, bo on jechał na tamten turniej, mając trzy. Od porównań pan nie ucieknie.

Nie uciekam. One mi schlebiają. Jestem dumny, że mnie stawiają obok sportowca, który zmienił skoki w Polsce. A może i coś więcej niż skoki.

Nigdy nie był pan w turnieju wyżej niż na 15. miejscu. Trzeba swoje przeżyć, żeby odnosić w nim sukcesy?