Łukasz Fabiański: Duży Polak w bramce

"Rzeczpospolita": W rozmowie z TVP wspomniał pan, że informacji o nowych kolegach z kadry szukał pan w internecie. Aż tak zaskoczył pana selekcjoner?

Łukasz Fabiański: To raczej ja uświadomiłem sobie, że nie mając kontaktu z polską ekstraklasą i telewizją, nie znam wszystkich twarzy. Zaskoczenie polegało na tym, że na liście powołanych zobaczyłem chłopaków z mniejszych, z całym szacunkiem, klubów. Takich jak Wisła Płock czy Jagiellonia Białystok. To jest fajne, bo się przyzwyczailiśmy, że aby zdolny zawodnik mógł otrzymać szansę gry w kadrze, musiał przejść drogę ze swojego małego klubu do Legii, Wisły czy Lecha i dopiero wtedy selekcjoner zwracał na niego uwagę. Jak widać, nie musi tak być.

No, jeszcze muszą potwierdzić, że zasłużyli na powołania.

Każdy musi. Ale te powołania to dowód, że w polskiej lidze jest grupa młodych, na których warto stawiać. Ja mogę nie być na bieżąco z rozgrywkami w Polsce, ale trener Brzęczek jest i wie co robi.

Adam Nawałka też wiedział?

Myślę, że tak. Graliśmy przecież w finałach mistrzostw Europy i świata.

I nie miał pan nigdy poczucia, że to pan powinien wybiec w pierwszej jedenastce?

Każdy zawodnik ma jakieś wyobrażenia i ambicje. Dla trenera Nawałki numerem jeden był zawsze Wojtek Szczęsny. Ja to czułem. Tak było niezależnie od mojej sytuacji. W Rosji na dwa czy trzy dni przed meczem z Senegalem trener poprosił mnie na rozmowę i powiedział, że rywalizacja między mną a Wojtkiem była bardzo dobra, ale on wygrał. Miałem zająć miejsce na ławce rezerwowych.

Jak na mundialu w Niemczech. Mija 12 lat, pan ma za sobą ponad 180 meczów w Premier League i pucharach, udane Euro we Francji i to nic nie znaczy? Można się załamać.

To jest prawo trenera. Nie mogę się obrażać ani na niego, ani na Wojtka. Każdy z nas solidnie pracował. To są normalne sytuacje, a co ja sobie myślałem i jak to przeżywałem to moja sprawa. Nie lubię robić demonstracji w żadnej sprawie.

Gdyby reprezentacja na mundialu w Rosji nie grała z Japonią o czapkę śliwek, to też by pan nie wystąpił?

Chyba nie. Trener nie obiecywał mi przecież, że wyjdę na boisko w którymkolwiek meczu. Mam więc problem, z którym nic nie mogę zrobić. Marzeniem każdego piłkarza jest gra na mundialu i ja to marzenie spełniłem. Ale kiedy już do tego dochodzi, przegrywamy i pozostaje się z niedosytem.

To ja pana pocieszę. W ośmiu finałach MŚ polskiej bramki broniło dziewięciu bramkarzy: Edward Madejski (1938), Jan Tomaszewski (1974 i 1978) Zygmunt Kukla (1978), Józef Młynarczyk (1982 i 1986), Jerzy Dudek i Radosław Majdan (2002), Artur Boruc (2006) oraz Wojciech Szczęsny i pan w Rosji. Pan jest jedynym, który nie wpuścił bramki.

Ooo, nie wiedziałem. Miłe, ale wolałbym wziąć udział w zwycięskim meczu, który nie jest nagrodą pocieszenia. Ale dopóki gram i nie narzekam na zdrowie, mogę walczyć o miejsce w kadrze. Mój bilans jeszcze nie jest zamknięty.

Rozpoczął pan 11. rok gry w Anglii, i to na poziomie Premier League. O czymś takim marzy każdy piłkarz. Czego uczy Anglia?

Odpowiadając wprost – języka. Ale jest coś takiego jak kultura życia, kibicowania, szacunek dla przeszłości. Kiedy przed sezonem na Stadionie Olimpijskim, gdzie gra teraz West Ham, odbywała się prezentacja nowych zawodników, największą gwiazdą była klubowa legenda – 69-letni pomocnik Trevor Brooking. On rozegrał ponad pół tysiąca meczów w koszulce West Hamu i jest jego sztandarem. Jako zawodnik „Młotów” nie mogę nie wiedzieć, że noszę ten sam emblemat, który mieli na koszulkach mistrzowie świata z 1966 roku: Bobby Moore, Geoff Hurst i Martin Peters. O takie sprawy tam się dba.

W Arsenalu i Swansea było tak samo?

W Arsenalu jeszcze bardziej, bo miał on w swojej historii więcej brytyjskich i światowych gwiazd. Martin Keown, Ray Parlour, David Seaman, Robert Pires czy Friedrik Ljungberg są ambasadorami Arsenalu. Przed Emirates Stadium stoją pomniki Thierry Henry’ego i Tony Adamsa. Dziwię się, że jeszcze nie wystawiono pomnika Arsene’owi Wengerowi. W Anglii kibice szanują historię, pamiętają o piłkarzach, których już dawno nie ma, a to tworzy atmosferę wokół piłki. Kultura futbolowa w Anglii jest nieporównywalna z żadną inną. W Polsce tylko w Legii spotkałem się z kultem Lucjana Brychczego.

Może dlatego, że nie ma u nas zbyt dużo piłkarzy i trenerów, którzy swoją grą i postawą zasłużyli na kult i pomniki.

Nie trzeba od razu zdobyć mistrzostwa świata, by być szanowanym za życia i po śmierci. Swansea nie było nigdy wielkim klubem, ale ma swoich bohaterów, głównie lokalnych, jednak czczonych. Ivor Allchurch, John Toshack, Terry Yorath, Michael Laudrup, Jan Molby, Roberto Martinez pracowali w Swansea. Gra w tym klubie była dla mnie przyjemnym przeżyciem.

Czy dlatego postanowił pan listownie podziękować jego władzom i kibicom?

Zrobiłem to podczas mundialu w Rosji, po podpisaniu kontraktu z West Hamem. Uznałem, że tak wypada, a żeby było elegancko, w starym angielskim stylu, napisałem list ręcznie, na papierze i zeskanowany umieściłem w internecie. Przy jakiejś okazji wręczę go komuś w Swansea, tylko nie bardzo wiem komu, bo adresatów jest wielu.