W domu najlepiej

[b]Niedawno skończył pan 26 lat. To chyba najlepszy wiek dla piłkarza. Czuje się pan lepszy niż do tej pory? [/b]

Ani lepszy, ani gorszy, tylko bardziej doświadczony. Patrzę na piłkę zupełnie inaczej niż wtedy, kiedy zdobywałem mistrzostwo Europy juniorów i wydawało mi się, że podbiję świat. To nie jest takie proste, jak się niektórym młodym zawodnikom wydaje.

[b]Kiedy jednak zdobywa się tytuł wicemistrza, potem mistrza Europy juniorów, trafia się do przeciętnego klubu, z którym pokonuje się bardziej znane drużyny w Europie, to taki optymizm musi być uzasadniony. [/b]

Tak było, ale mało który piłkarz może powiedzieć, że wszystkie jego marzenia się spełniły. Nawet jeśli jest dziesięć razy lepszy ode mnie. Ja grałem w Lechii czy Orlenie, a marzyłem o Legii. Zamiast do stolicy, wyjechałem jednak do Grodziska Wielkopolskiego, w którym mieszka nie milion osiemset tysięcy ludzi, tylko jakieś piętnaście tysięcy. I trafiłem tam na szczególny okres w historii Groclinu Dyskobolii. Zawodnicy dobrali się w wyjątkowy sposób, prezes był porządnym człowiekiem, wszyscy razem stworzyliśmy rodzinną atmosferę, a wtedy lepiej się gra.

[b]I, jak to w rodzinie, któregoś dnia przestało się to wam podobać, więc drużyna zbuntowała się przeciw właścicielowi, stając w obronie kolegi Grzegorza Rasiaka. [/b]

Nic podobnego. Ja o panu Zbigniewie Drzymale mogę mówić tylko dobrze. To był prezes i właściciel z innej, takiej prawdziwej bajki, w której wszystko jest piękne. Mieliśmy w Grodzisku co trzeba, musieliśmy tylko grać i przez pewien czas robiliśmy to tak, że oczekiwania i prezesa, i kibiców zostały spełnione. Pan Drzymała zresztą doceniał nasze wysiłki, klasę niektórych przeciwników i kiedy widział, że wygraliśmy jakiś wyjątkowo trudny mecz, dawał nam premie nieprzewidziane w kontraktach. Dla takich ludzi warto się było pocić.

[b]Ale któregoś dnia uznaliście, że Grodzisk jest dla was za mały i zaczęły się kłopoty. [/b]

Dziwi się pan? Co by pan czuł, grając w nieznanym polskim klubie z Grodziska, którego nasi przeciwnicy szukali na mapie Polski, a potem z nami przegrywali. Wyeliminowaliśmy Herthę i Manchester City. To normalne, że czuliśmy się mocno i każdy z nas marzył o podboju Europy. Grzesiek Rasiak, Ivica Krizanac, Andrzej Niedzielan, Mariusz Liberda, Marcin Zając czy ja zdawaliśmy sobie sprawę, że przyszła pora na lepsze kluby i większe pieniądze. Nie było w takim myśleniu ani niczego dziwnego, ani złego. Niech pan spojrzy - Ivica Krizanac zdobył z Zenitem Puchar UEFA i Superpuchar Europy, Grzesiek Rasiak gra od kilku lat na Wyspach, Andrzej Niedzielan ma za sobą występy w NEC Nijmegen. To znaczy, że nasze marzenia były realne.

[b]Jak to było w pańskim przypadku? Ile propozycji otrzymał pan po strzeleniu bramki Davidowi Seamanowi w Manchesterze? [/b]

Kilka, ale odrzucenia jednej szczególnie żałuję. Dzwonił do mnie dyrektor sportowy FC Nantes pan Robert Budziński, były reprezentant Francji. Rozmawialiśmy po polsku, Nantes chciał mnie wypożyczyć na pół roku, a potem ewentualnie kupić. Dawali najpierw 500 tys. euro, a potem półtora miliona. W sumie to były dwa miliony, a taką sumę odstępnego miałem wpisaną w kontrakt. Ponieważ jednak wykupienie nie było pewne, prezes Drzymała się nie zgodził. Szkoda, bo liga francuska być może byłaby dla mnie lepsza niż jakakolwiek inna. A nie wiem, jak potoczyłyby się moje losy, gdybym trafił do Boltonu, który też mnie wtedy chciał.

[b]Dlaczego trafił pan wtedy do Austrii Wiedeń? Miał pan wpływ na wybór klubu? [/b]