Doczekam się nagrody

[b]Rz: Co pan najczęściej słyszy podczas odpraw u Arsene’a Wengera?[/b]

Łukasz Fabiański: Różnie bywa. Boss przed meczem zawsze mówi każdemu z nas, czego oczekuje. Przed ostatnim pucharowym spotkaniem z Wigan usłyszałem np., że moje polecenia wykrzykiwane kolegom mają być zwięzłe i trafne. A poza tym mam grać daleko od bramki i szybko wznawiać grę, ale to akurat żadna nowina, jeśli chodzi o sposób gry Arsenalu. U nas wszyscy muszą wszystko robić szybko i bramkarz nie jest wyjątkiem.

[b]A boss nie mówił nigdy, że jest pan za grzeczny jak na bramkarza?[/b]

Nie. A jestem za grzeczny?

[b]Ja tylko pytam.[/b]

Myślę, że jak ktoś przyjeżdża do ośrodka Arsenalu, rozgląda się i widzi, jak zachowują się piłkarze, ten szybko zrozumie, że taki klub to zobowiązanie. Zawodnicy wiedzą, jaki herb reprezentują, i mają świadomość, że trzeba trzymać poziom. Nie chodzi o to, że u nas wszyscy mają być święci, tylko o godne zachowanie. To jest szczególnie ważne dla trenera Wengera. On jest typem nauczyciela i psychologa. Wymaga od nas, żebyśmy dobrze reprezentowali Arsenal nie tylko na boisku. Ten klub na to zasługuje.

[b]Myśli pan o tym wszystkim, zakładając opaskę kapitana? Czy prawdziwą radość da dopiero bycie kapitanem w meczu, w którym Arsenal będzie w najsilniejszym składzie, a nie rezerwowym, jak ostatnio?[/b]

Byłem kapitanem dwa razy w Carling Cup i jest to miłe uczucie. Nie dodatkowa presja, tylko dość przyjemna świadomość odpowiedzialności za innych. Można powiedzieć, że czułem się jak gospodarz klasy.

[wyimek]Na dzisiaj wszystko jest OK i dlatego nigdzie się z Arsenalu nie ruszam[/wyimek]

[b]Po tamtym meczu z Wigan, wygranym 3:0, dziennikarz „L’Equipe” napisał, że wasza drużyna wyglądała na zdjęciu właśnie jak szkolna klasa, a klubowy lekarz Arsenalu częściej jest chyba zajęty leczeniem trądziku niż kontuzji.[/b]

Dziennikarz trochę przesadził, ale mamy grupę naprawdę zdolnej młodzieży. Młodzieży w dosłownym znaczeniu tego słowa, bo poza mną w składzie na mecz z Wigan było tylko dwóch piłkarzy co najmniej dwudziestoletnich. Wygranie meczu z grupą chłopców, którzy w tym składzie jeszcze nigdy nie wystąpili przed tak wielką publicznością, to jest czysta radość.

[b]Kto jest najlepszym z młodych?[/b]

Każdy ma coś w sobie. Jest Meksykanin Carlos Vela, niesamowity napastnik. Jest szesnastolatek Jack Wilkshire. Niezły kozak, podobnie jak Mark Randall. Tak naprawdę musiałbym wymieniać wszystkich po kolei.

[b]Jest pan rezerwowym bramkarzem wielkiego klubu, rezerwowym w drużynie narodowej. To jest coś, ale każdy chce być tym pierwszym. Czuje pan, że czas wreszcie zacząć żądać czegoś dla siebie?[/b]

Ale w jaki sposób?

[b]Był w Arsenalu taki niemiecki bramkarz, który podobno umiał uderzyć pięścią w stół.[/b]

Po pierwsze Jens Lehmann był w zupełnie innym punkcie kariery niż ja. Po drugie niespecjalnie wiele zyskał tym waleniem pięścią, skoro już się z Arsenalem pożegnał.

[b]Ale wracając do uderzania pięścią w stół – potrafi pan to?[/b]

Nie wydaje mi się, żebym musiał wykonywać jakieś nerwowe ruchy. Moja sytuacja w Arsenalu ciągle się poprawia, przynajmniej tak to odbieram. Byłem trzecim bramkarzem, jestem drugim. Bywam kapitanem. Ale jeżeli zobaczę, że czas mija, a nie mogę wejść do bramki na stałe, wtedy będę szukał innego rozwiązania.

[b]Pojawiły się pogłoski, że rozwiązaniem mógłby być transfer do Paris Saint Germain...[/b]

Nikt ze mną na ten temat nie rozmawiał. Mój menedżer Martin Wiesner mówił mi tylko, że inne kluby pytają o mnie. Nie powiedział co to za kluby, ani z jakiego kraju. Mnie to nie interesowało. Odpowiedziałem, że na dzisiaj wszystko jest OK i dlatego nigdzie się z Arsenalu nie ruszam.

[b]Naprawdę to pana nie męczy? I w Arsenalu i w kadrze jest podobnie: na kłopoty Fabiański, ale jak tylko pierwszy bramkarz się wyleczy, albo zostawi inne problemy za sobą, to Fabiański wraca na ławkę. [/b]