Barcelona, futbol zamieniony w raj

Była 85. minuta meczu, gdy Pepowi Guardioli po kilku próbach wreszcie udało się krzyknąć tak, że biegnący środkiem boiska Xavi go usłyszał. Spojrzał na Guardiolę, a ten tylko uśmiechnął się do niego i zrobił minę, jakby chciał powiedzieć: „Ależ gracie!”.

Nie musiał nic Xaviemu podpowiadać, bo było już 6:2 dla Barcelony, a jej rozgrywający asystował przy czterech golach. Właściwie nie musiał się też spieszyć z tymi komplementami, kilka minut później powiedziałby je w szatni. Ale nie wytrzymał. To nie była zwykła wymiana spojrzeń między trenerem a zaufanym piłkarzem. To dwaj przyjaciele, wychowani obok Camp Nou – najlepszy rozgrywający w historii klubu i namaszczony kiedyś przez niego następca – cieszyli się, że w Madrycie poszło lepiej, niż mogli sobie wymarzyć.

[srodtytul]Chłopcy z podwórka[/srodtytul]

W Barcelonie czekały na nich tłumy kibiców, już świętujących pierwsze od 2006 roku mistrzostwo, choć matematycznie nie jest jeszcze przesądzone. Ale jak zakładać roztrwonienie siedmiu punktów przewagi – na cztery kolejki przed końcem sezonu – po zwycięstwie nazwanym przez „El Pais” unicestwieniem Realu?

Wynik 6:2 nie mówi całej prawdy o dominacji zwycięzców. Bramek mogło być dwa razy więcej, gdyby nie Iker Casillas. Barcelona nie grała z Realem, ale się nim bawiła. – Przejechał po nas walec – powie potem Casillas. Gdy rywal strzelał gola, goście odpowiadali trzema. Po bramce głową Gonzalo Higuaina na 1:0 zaczęła się nawałnica z Leo Messim w roli głównej i do przerwy goście prowadzili 3:1. A w drugiej połowie była powtórka, tylko z inaczej obsadzonymi rolami: gol Sergio Ramosa na 2:3 i popis Xaviego z Andresem Iniestą zakończony kolejnymi trzema bramkami. I to wszystko z prostotą i lekkością podwórkowej drużyny grającej dla własnej przyjemności.

[srodtytul]Real bez właściwości[/srodtytul]

To była Barcelona ze znakiem firmowym Guardioli. Drużyna dzieci z La Masia, szkółki Barcelony, którą kończył i w której pracował ich trener i wszyscy z jego sztabu. W tej szkółce, zgodnie z tym co zaszczepił w niej Johan Cruyff, dobre podanie zawsze było bardziej cenione od dobrego strzału. I to dziś pokazuje lider Primera Division, starając się wbić piłkę do bramki z najbliższej odległości. W drużynie, która pokonała Real, wychowanków La Masia było aż sześciu, plus rezerwowi Bojan i Sergio Busquets. Strzelili w Madrycie cztery gole, dwa dołożył Thierry Henry.

Mieć grupę artystów to nie wszystko. Guardiola potrafi na nich wymóc całkowite oddanie drużynie. W Madrycie wszyscy atakowali, wszyscy się bronili. Łatwiej wybrać najsłabszy punkt – Eric Abidal – niż największego bohatera.

Henry strzelił najważniejsze bramki, na 1:1 i 4:2, a do tego wywalczył rzut wolny, po którym padł gol na 2:1. Messi asystował przy pierwszym golu pięknym podaniem i sam zdobył dwie bramki. Xavi odbierał piłkę i podawał, był wszędzie. A Iniesta – wszędzie tam, gdzie Xavi go potrzebował. Dwaj środkowi obrońcy – Carles Puyol i Gerard Pique – strzelili po bramce.

Barcelonę bardziej od ligi zajmuje teraz środowy rewanż z Chelsea (łatwo pokonała w sobotę Fulham 3:1) w Lidze Mistrzów. Real też właściwie skończył już ligowy sezon. Barcelony nie dogoni, jego też rywale nie dościgną. Niedługo będą wybory prezesa i może to położy kres dziwnej apatii w klubie.

Nie chodzi o wyniki – mowa o drużynie, która była mistrzem przez dwa ostatnie sezony, a zanim została starta na proch przez Barcelonę, wygrała 17 z 18 ostatnich meczów. Ale brakuje jej czegoś, co ma obecna Barca, jakiegoś mitu założycielskiego, jak ten o dzieciach z La Masia. Od czasu „galacticos” Real nic równie chwytliwego nie potrafi wymyślić.

Nie tylko w Hiszpanii lider jest po tym weekendzie znacznie bliżej mistrzostwa. Manchester United wygrał w Middlesbrough 2:0 nawet bez Cristiano Ronaldo, oszczędzanego na jutrzejszy rewanż z Arsenalem w LM. Inter wygrał z Lazio, Wolfsburg pokonał 4:0 Hoffenheim. Olympique Marsylia wprawdzie tylko zremisował z Toulouse i dał się doścignąć Bordeaux (pokonało Sochaux 3:0), ale razem powiększyli przewagę nad Lyonem do siedmiu punktów, bo mistrzowie Francji przegrali w Valenciennes. Po tej porażce Lyon stracił ósmy z rzędu tytuł mistrzowski z zasięgu wzroku, a jeśli dalej będzie się potykał, nie zagra nawet w Lidze Mistrzów. ?

[ramka][srodtytul]>Real Madryt – FC Barcelona 2:6 (1:3)[/srodtytul]

Bramki – dla Realu: G. Higuain (14), S. Ramos (56); dla Barcelony: T. Henry (18, 58), C. Puyol (20), L. Messi (35, 75), G. Pique (82). Żółte kartki: J. Garcia, R. van der Vaart, Ramos, Marcelo (Real); Puyol, Abidal (Barcelona). Sędziował Undiano Mallenco. Widzów 80 tys.

Real: Casillas - Ramos (71, van der Vaart), Cannavaro, Metzelder, Heinze - Robben (78, Garcia), L. Diarra, Gago, Marcelo (58, Huntelaar) - Higuain, Raul.

Barcelona: Valdes - Dani Alves, Pique, Puyol, Abidal - Xavi, Toure (85, Busquets), Iniesta (85, Krkić) - Henry (60, Keita), Eto’o, Messi.[/ramka]

[ramka][srodtytul]Cytaty dnia[/srodtytul]

[b]El Pais[/b]

„Barcelona zagrała w Madrycie utwór na wszystkie skrzypce. To była piłka nożna zamieniona w sztukę, piętno własnego stylu odciśnięte na najważniejszym meczu sezonu. Guardiola niczego nie chował, wysłał do gry najlepszych, nie przejął się straconą na początku bramką. Barcelona zareagowała na nią, jak przystało na drużynę, która potrafi zamienić futbol w raj. Xavi, futbolowy wnuk Cruyffa i syn Guardioli, rządził meczem od początku do końca. Nikt go nie potrafił powstrzymać w pomocy, tak jak Gerardowi Pique nikt nie był w stanie dorównać w centrum obrony. Obaj mają Barcelonę w genach. Xavi zmusił Real do poddania się, kopiąc piłkę raz blisko, raz daleko, zawsze gotowy do współpracy z kolegami, jak tego uczyli Cruyff i Guardiola. A bezpieczeństwa Barcelony pilnował Pique, tak elegancki, że przez cały mecz ani razu nie faulował.

[b]El Mundo Deportivo [/b]

„Realu, pokłoń się mistrzowi! Futbol jednak bywa sprawiedliwy. Najlepsza drużyna zdobędzie tytuł. Na Santiago Bernabeu Barcelona dotarła do granicy 100 goli w sezonie, nigdy wcześniej nie strzeliła tam sześciu bramek. W 1974 roku Johan Cruyff i spółka wygrali w Madrycie 5:0, w sobotę przyszła pora na największe lanie spuszczone Realowi w epoce kolorowej telewizji.

[b]Marca [/b]

„To już jest koniec. Koniec sezonu w lidze, bo już w następnej kolejce Barcelona może przypieczętować mistrzostwo. I koniec dziwnej polityki transferowej dyrektora Predraga Mijatovicia, która przyniosła Realowi klęskę. Czarne dni tego klubu kończą się ostatecznym upokorzeniem.[/ramka]

[ramka][srodtytul]Tabele i wyniki[/srodtytul]

[b]Anglia [/b]

35. kolejka

• Chelsea - Fulham 3:1 (Anelka 1, Malouda 10, Drogba 10 - Nevland 4) • Manchester City - Blackburn 3:1 (Caicedo 27, Robinho 34, Elano 45+2 - Andrews 66) • Portsmouth - Arsenal 0:3 (Bendtner 13, 41-k, Vela 56). Czerwona kartka: N. Pamarot (78, Portsmouth) • Stoke Cit - West Ham 0:1 (Tristan 33) • Tottenham - West Bromwich 1:0 (Jenas 43) • Wigan - Bolton 0:0 • Middlesbrough - Manchester United 0:2 (Giggs 25, Park 51) • Liverpool - Newcastle 3:0 (Benayoun 22, Kuyt 28, Leiva 87). Czerwona kartka: J. Barton (77, Newcastle) • Sunderland - Everton 0:2 (Pienaar 48, Fellaini 71). • Aston Villa - Hull City mecz w poniedziałek.

1. Manchester United 34 80 63-23

2. Liverpool 35 77 69-26

3. Chelsea 35 74 59-21

4. Arsenal 35 68 63-32

5. Everton 34 53 48-36