Ole Gunnar Solskjaer – kumpel z ławki

Są piłkarze, którzy nienawidzą schodzić z boiska. Są także tacy, którym bycie rezerwowymi nie przeszkadza stać się legendami. Solskjaer jest najlepszym dowodem, że drugoplanową rolą też można się zapisać w historii. W końcu to on został bohaterem jednego z najbardziej emocjonujących finałów Ligi Mistrzów.

W maju minie 20 lat, odkąd Manchester United pokonał Bayern dzięki dwóm bramkom w doliczonym czasie. Zwycięską strzelił Solskjaer. I choć zdobył ich dla drużyny jeszcze ponad 100, właśnie to trafienie zapewniło mu nieśmiertelność.

Tamten mecz odbył się w Barcelonie. Za dwa tygodnie Norweg znów usiądzie na ławce na Camp Nou – w ćwierćfinale LM. Jako trener, już nie tymczasowy. Kibice Czerwonych Diabłów liczą, że napisze kolejny rozdział tej pięknej opowieści.

Zniszczone kolana

Jako piłkarz miał jeden z najbardziej oryginalnych pseudonimów. Nazywano go mordercą o twarzy dziecka, bo choć w polu karnym był dla rywali bezwzględny, bardziej niż płatnego zabójcę przypominał kumpla z gimnazjalnej ławki. I to raczej takiego, którego trzeba chronić przed szkolnymi łobuzami.

Młodzieńczy wygląd nie przeminął. Trudno uwierzyć, że w lutym skończył 46 lat.

– Zawsze byłem optymistą i przyjaznym gościem – podkreśla.

Pozytywnego nastawienia do życia nie zmieniły poważne kontuzje kolan, które wyłączyły go z gry na ponad trzy sezony. Miał sporo czasu, by podglądać metody pracy swojego mentora sir Aleksa Fergusona. Po zakończeniu kariery w 2007 r. przez dwa lata prowadził zespół rezerw MU. Propozycji mu nie brakowało. Norwegowie widzieli w nim selekcjonera, ale uznał, że na takie wyzwanie jest za wcześnie. Wolał spokojniejszą posadę w klubie Molde.

Po przegranym dwumeczu Ligi Mistrzów z Legią zainteresował się nim prezes mistrzów Polski Bogusław Leśnodorski. Solskjaer polecił Henninga Berga, a sam rzucił się na głęboką wodę. Z Cardiff City przeżył spadek z Premier League i wrócił do ojczyzny. Ale gdy zadzwonił telefon z Old Trafford, zastanawiać się nie musiał.

– Kiedy przychodziłem tu jako piłkarz, nie sądziłem, że będę grać w Manchesterze aż 11 lat – wspomina. – Marzyłem, że wrócę jako trener. Być może było to naiwne, ale zawsze w to wierzyłem. Miałem zostać pół roku, a otrzymałem szansę na następne trzy sezony. Zrobię wszystko, by mój pobyt na Old Trafford trwał jak najdłużej. Pokażę, że jestem wart tego stanowiska.

Wystarczyły trzy miesiące, by niektórzy zobaczyli w nim nowego sir Aleksa. Angielscy dziennikarze przypomnieli mu, że gdy jego wielki poprzednik przejmował stery w Manchesterze, za cel postawił sobie zrzucenie Liverpoolu z piep... grzędy. Zadanie wykonał, ale żadnemu z następców nie udało się wejść w jego buty. Na tytuł Czerwone Diabły czekają od 2013 r. – Znam oczekiwania i postaram się im sprostać. Przed nami daleka droga, ale już widać poprawę, stać nas na dużo więcej – przekonuje Solskjaer.

Koniec bałaganu

Norweg ma wielu zwolenników, ale nie wszyscy podzielają opinię, że pod jego ręką United gra ofensywnie jak za czasów Fergusona. Louis van Gaal twierdzi, że kontynuuje on raczej myśl taktyczną Jose Mourinho. – Też parkuje autobus w polu karnym i stawia na kontratak. Różnica polega na tym, że zwycięża – uważa były trener United. Statystyki jednak nie kłamią: drużyna strzela więcej bramek, traci mniej i przybliża się do celu, jakim jest zakończenie sezonu w pierwszej czwórce.