Świetni nastoletni

Ma ponad dwa metry wzrostu przy szczupłej sylwetce, imię po Yannicku Noahu, bo ojciec kocha tenis, i już dwa złote medale w Londynie. Czyta Baudelaire'a i Marqueza, cytuje po startach Monteskiusza („Powaga jest pancerzem głupców" - tłumaczył swoją ochotę do żartów), a najchętniej opowiada o swoim trenerze cudotwórcy Fabrisie Pellerinie.

To Pellerin, meloman i gitarzysta, który każe swoim pływakom trenować w rytm muzyki, zrobił z dwudziestoletniego Yannicka Agnela największą na razie gwiazdę olimpijskiego basenu. A z Francji potęgę, która ustępuje teraz tylko chińskiej. W Nicei u Pellerina, który cztery lata temu doprowadził do mistrzostwa olimpijskiego Alaina Bernarda, trenuje też Camille Muffat, kolejna złota medalistka z Francji.

Czas rekordów  nie minął

Nowa francuska potęga przypłynęła kraulem. Muffat wygrała finał 400 m, kończąc rządy Włoszki Federiki Pellegrini. Agnel najpierw na ostatniej zmianie sztafety 4 x 100 m dopadł Ryana Lochte, wyprzedził i zabrał Amerykanom złoto, a potem wygrał też na 200 m, gdzie Lochte został niespodziewanie bez medalu.

Ruta Meilutyte  w finale  na 100 metrów sunęła żabką jak maszyna do szycia

Francuz zapłacił za te dwa wyścigi wczoraj, gdy miał problemy w eliminacjach 100 m kraulem. Awansował, ale wyprzedził go m.in. Konrad Czerniak (półfinały odbyły się po zamknięciu tego wydania gazety, podobnie jak półfinał 200 m motylkiem z Otylią Jędrzejczak i finał tej konkurencji wśród mężczyzn z Pawłem Korzeniowskim).

Lochte i Phelps będą tu jeszcze mieli swoje wieczory. Ale już widać, że nikt olimpijskiego pływania nie zdominuje, jak Phelps cztery lata temu. I to nie tylko dlatego, że król ma już dość, przed Londynem nie trenował tak ciężko jak przed Pekinem i teraz brakuje mu sił. To inni zaczęli z powodzeniem gonić Amerykanów, pokazując, że ciągle jeszcze wiele da się w basenie poprawić, zwłaszcza jeśli chodzi o technikę i zwłaszcza w kobiecych konkurencjach.

Po zakazie startów w superszybkich strojach ogłaszano koniec ery rekordów, a jednak one ciągle padają (na razie trzy, czyli średnio jeden na serię finałów). I pojawiła się cała grupa nastolatków, którzy nie zamierzają czekać, aż dojrzałe gwiazdy pożegnają się ze zwycięstwami. Niektórzy są zupełnym zaskoczeniem.

Wydawało się, że najmłodszą rewelacją w basenie będzie Missy Franklin, siedemnastolatka z Kolorado, która ma już dwa medale, w tym złoty na 100 m grzbietowym (kolejną szansę miała wczoraj późnym wieczorem na 200 dowolnym).

Chinka sparaliżowana

Missy dogania wzrostem Phelpsa, ma ogromne dłonie i stopy, sponsorzy od dawna szykują ją na królową jutra. Ale powyskakiwały też w Londynie z cienia księżniczki piętnasto# i szesnastoletnie. Najpierw słynna już Chinka Shiwen Ye, która na 400 m zmiennym odwróciła prawa natury i na ostatniej długości basenu była szybsza niż Ryan Lochte w finale tej samej konkurencji (a Lochte nie płynął wolno, miał w całym wyścigu drugi wynik w historii). A w poniedziałek piętnastoletnia Litwinka Ruta Meilutyte, która wygrała na 100 m klasycznym, na co się zresztą zanosiło już po wcześniejszych wyścigach.

Ruta prowadziła od startu do mety, sunąc żabką jak maszyna do szycia i wyprzedzając bardziej doświadczone rywalki. Różnica polega na tym, że Ye trenuje w Chinach i musi się teraz tłumaczyć z dopingowych podejrzeń, a Meilutyte jest uczennicą Plymouth College, kilkaset kilometrów od Londynu, co wiele zmienia.

I ten sam „Guardian", który wydrukował po złocie chińskiej licealistki rozmowę z amerykańskim trenerem sugerującym, że za tym sukcesem stoi doping, po zwycięstwie licealistki litewskiej drukuje reportaż z Plymouth o wstawaniu o świcie, treningowej katordze i świetnych miejscowych specjalistach.