Bucciol o tym, że w futsalu liczy się trening

"Rz": Gdyby przeciwko reprezentacji Polski w futsalu zagrało dwóch Błaszczykowskich i dwóch Lewandowskich, mieliby szansę ją pokonać?

Andrea Bucciol: Piłka na trawie i futsal to dwie różne dyscypliny. Ale jeśli byłaby szansa rywalizować z piłkarzami tej klasy, co Błaszczykowski czy Lewandowski, warto byłoby spróbować. Piłka klasyczna to inna technika, inne przygotowanie fizyczne. W futsalu gra się dynamicznie, na mniejszym obszarze, inną piłką. Na trawie są dłuższe dystanse, bo i boisko jest większe, są większe przestoje w grze. Ciężko powiedzieć, jak byśmy wypadli w starciu z piłkarzami z murawy. Dla przykładu, podczas Turnieju Czterech Narodów w Zielonej Górze, graliśmy z norweską reprezentacją futsalu - składającą się z piłkarzy, uprawiających futbol na trawie. Dużym zagrożeniem był dla nas zawodnik grający na pozycji pivota (odpowiednik napastnika w piłce nożnej – przyp. red). A z kolei w sobotnim meczu z Walią, której reprezentacja to w dużej mierze także zawodnicy z murawy, wygraliśmy 8:1, mając jeszcze drugie tyle okazji na gole. Jak widać, nie ma reguły. Ale w przyszłości możemy zorganizować starcie kadry Polski w futsalu i w piłce nożnej. Jeżeli trener Nawałka się zgodzi...

Na mecz Polski i Norwegii w piłce nożnej przyszłoby kilkanaście tysięcy kibiców. Podczas meczu reprezentacji Polski i Norwegii w futsalu w Zielonej Górze na trybunach było nieco ponad tysiąc osób. Skąd te problemy z frekwencją?

Futsal w Polsce nie jest jeszcze tak popularną dyscypliną, by gromadzić tłumy na trybunach. Potrzeba czasu, by to zmienić, a także reklamy i dużych pieniędzy. Do tego liczy się poziom gry. Jeśli gralibyśmy z reprezentacjami Hiszpanii czy Włoch, gdzie futsal jest na dużo wyższym poziomie niż w Polsce, na mecz z pewnością przyszłoby dużo więcej kibiców. Być może będzie okazja zaprosić do Polski włoską reprezentację futsalu. Mam dobry kontakt z ich trenerem  - był moim nauczycielem na kursie UEFA.  Wysłaliśmy też zaproszenia do drużyn z Hiszpanii i Portugalii. Jeśli je przyjmą, prawdopodobnie udałoby się zorganizować z nimi mecze już po mistrzostwach Europy w futsalu  (odbędą się na przełomie stycznia i lutego – przyp. red).

Jak wygląda poziom futsalu we wspomnianych krajach w porównaniu z Polską?

W Hiszpanii i we Włoszech dwie najwyższe klasy rozgrywkowe są w pełni zawodowe. Zawodnicy mają więc stypendia, do tego dochodzą koszty dojazdu na treningi, mecze...  U nas stypendium ma niewielu zawodników. Dopóki liga futsalu w Polsce nie będzie zawodowa, a gracze nie będą skoncentrowani tylko na piłce halowej, trudno będzie rywalizować z takimi krajami jak Włochy czy Hiszpania. We Włoszech drużyna pierwszoligowa, nawet ta z połowy tabeli, przeprowadza minimum siedem treningów na tydzień. W Polsce na ogół są to tylko dwa, trzy treningi w tygodniu. Oprócz umiejętności, w futsalu liczy się trening. To gra oparta głównie na schematach. A je, wiadomo, trzeba wyćwiczyć. Wszystko musi się odbywać dokładnie, niemal na centymetry. By to opanować, potrzeba treningów. A ile może on trwać, gdy zawodnicy przychodzą do hali po ośmiu godzinach pracy i myślą o tym, by jak najszybciej wrócić do domu, do rodziny?

Jak to się stało, że z Włoch trafił pan do Polski?

Dwanaście lat temu poznałem we Włoszech moją żonę. Spędzała sylwestra u żony mojego kolegi, z którą się przyjaźni. Poznaliśmy się więc na sylwestrowej imprezie. Od tamtej pory przez siedem lat dzwoniliśmy do siebie albo lataliśmy po 1800 kilometrów. W końcu zdecydowaliśmy, że musimy pójść dalej. Po rozpisaniu na kartce tego, kto ma lepsze warunki, to ja zdecydowałem się przyjechać do Polski. Miałem szczęście, bo szybko trafiłem do Rekordu Bielsko-Białej - drużyny ekstraklasy futsalu. Wysłałem im CV, od razu do mnie oddzwonili. Najpierw zostałem asystentem trenera, a po sześciu miesiącach już prowadziłem zespół.

We Włoszech też trenował pan futsalistów?

Byłem trenerem bramkarzy, bo najpierw w ogóle grałem na tej pozycji. Byłem też asystentem trenera w pierwszej lidze futsalu.

Co pana najbardziej zdziwiło po przyjeździe do Polski?