Po igrzyskach w Paryżu czekają na azyl. Ilu sportowców zostało uchodźcami?

Marcelat Sakobi Matshu podczas ceremonii otwarcia  niosła flagę Demokratycznej Republiki Konga. 28-letnia pięściarka była jedną z nadziei kraju na medal olimpijski. Osiem lat temu zdobyła w Brazzaville złoto mistrzostw Afryki w kategorii do 60 kg. Jest wszechstronnie uzdolniona, trenowała nie tylko boks, ale i piłkę ręczną, karate, lekkoatletykę. Skończyła studia, ma dyplom prawniczki.

W Paryżu przegrała w pierwszej rundzie na punkty, choć raz posłała rywalkę na deski. Była załamana, po werdykcie zalała się łzami. W pewnym momencie zasłoniła usta i przystawiła palce do skroni. Gest jednoznaczny. W ten sposób kongijscy sportowcy informowali świat o przemocy w kraju.

W oczekiwaniu na rozprawę

Sakobi nie wróciła do Konga. Dziennikarze „L’Equipe” znaleźli ją w ośrodku dla uchodźców w belgijskim Glons. Trenuje w klubie Liberty Boxing Gym w Renaix. Znalazła menedżera, który wynajął jej mieszkanie. Dzięki niemu wkrótce stoczy walkę.

Czytaj więcej

SPORT I POLITYKA

Czy Rosjanie i Białorusini pojadą na igrzyska? Zyskali silnego sojusznika

Rok przed zimowymi igrzyskami opór wobec Rosjan oraz Białorusinów słabnie. Dopuszczenie ich do rywalizacji sugeruje nawet MKOl

Najpierw musi schudnąć. – Tutaj od razu dostaliśmy jedzenie. Nie jest jak w Kongo – tłumaczy. Wciąż jest w stanie bliskim depresji, bo nie wie, co się z nią stanie. Przed sądem czeka ją zaś rozprawa. Rozstrzygnie, czy będzie musiała opuścić Belgię i udać się do Francji. Grozi jej też deportacja.

Zgodnie z protokołem dublińskim osoba, która ubiega się o azyl, musi bowiem złożyć wniosek w kraju, do którego wjechała. A tym była dla pięściarki Francja, gdzie startowała w igrzyskach.

Zabrali paszporty i telefony, żeby nie uciekali. Na próżno

Takich sportowców „L’Equipe” znalazła kilkunastu. Nie wszyscy chcieli rozmawiać. Niektórzy poprosili o zmianę danych, inni zaś, by nie podawać ich miejsca pobytu. Wielu się ukrywa. Wszyscy mają kłopoty – w ojczyźnie i w nowych krajach, gdzie wciąż toczą batalie prawne o prawo do legalnego pobytu. Większość myśli o starcie na igrzyskach w Los Angeles, ale już w drużynie uchodźców.

Losy są różne, często dramatyczne. Emmanuel Grace Moumbako uciekł z wioski olimpijskiej ze swoją przewodniczką, mając tylko laskę dla niewidomych. Nie miał paszportu, bo zabrała go mu delegacja komitetu paralimpijskiego Demokratycznej Republiki Konga.

Moumbako wyjechał do Orleanu. Do jego mieszkania wkrótce – prawdopodobnie namierzając telefon, jaki każdy olimpijczyk dostał od organizatorów igrzysk – wkroczyła policja, która otrzymała informację o „niepokojącym zaginięciu”. Ucieszyli się, że kongijski lekkoatleta jest cały, i byli przerażeni, że w pokoju panują całkowite ciemności. Nie wiedzieli, że poszukiwany jest niewidomy.

Zawodnik otrzymał wcześniej pomoc od przyjaciół i woluntariuszy. Trenuje. Dopóki jego wniosek o azyl nie zostanie rozpatrzony i nie otrzyma dokumentów, nie należeć do klubu. Nie widzi sensu wracać do ojczyzny. Nigdy nie otrzymał pełnej kwoty stypendium olimpijskiego, które mu obiecano.