Rosyjska sierota gwiazdą licealnego sportu w USA

Ta historia zaczęła się 3 lipca 1997 roku w Woroneżu, 350 km na południe od Moskwy. Do miejscowego sierocińca przyjechała z miasta Shreveport w stanie Luizjana pani Julie Williams, która po pokonaniu góry formalności miała odebrać dziecko do adopcji. Przebyła 5700 kilometrów, by wziąć na ręce dwuletnią Jelenkę Proszawajewą.

Jak wspomina pani Williams – przyjechała i zobaczyła w sali kilkanaście smutnych dzieciaków. Mała Jelena wyróżniała się tym, że jako jedyna miała na sobie ubranie – wyblakłą fioletową sukienkę z bawełny oraz białe buciki z tekturowymi podeszwami.

Podniosła ją i poczuła, jakby trzymała lalkę. – Kiedy pierwszy raz miałam ją w rękach, wydawała mi się tak lekka, jakby nie miała kości – mówiła wstrząśnięta pani Julie. Jelena ważyła 10 kg, nosiła ubranka w rozmiarze na roczne dziecko. Włosy obcięte niemal do skóry, bo to w sierocińcach standard walki z wszawicą.

Dziewczyna miała szkorbut z powodu braku witaminy C. Pierwszy spacer pokazał również, że nie bardzo potrafiła chodzić. Przeszkadzały skrzywione palce zawinięte jeden nad drugim. No i nie mówiła.

Amerykańska matka nazwała ją Kaitlyn, Kaitlyn Williams. Pierwsze słowo w swym dwuletnim życiu powiedziała po angielsku. Dwa tygodnie po przylocie do Luizjany. Bawiła się z panią Julie w puszczanie baniek mydlanych, w pewnej chwili powtórzyła: „bubble, bubble... ".

Po roku ważyła prawie 7 kg więcej, włosy urosły i stały się błyszczące, także palce stóp się wyprostowały. Tylko z chodzeniem wciąż miała kłopoty, brakowało koordynacji: wpadała na ściany, nie potrafiła uważać na stopy, wciąż się potykała.

Z pomocą przyszedł amerykański system wychowania fizycznego. Pani Williams mogła wybierać w bogactwie propozycji – zapisała więc pięcioletnią córkę na gimnastykę, pływanie, koszykówkę i tee-ball – wymyśloną w latach 50. w USA dyscyplinę, coś jak baseball, tylko w dziecięcej odmianie, do gry na mniejszym boisku.

Kaitlyn powiedziała później, że tee-ball ją znudził, więc zrezygnowała, ale koszykówkę uprawiała z zapałem do dziewiątego roku życia. To właśnie trener koszykówki, który był także trenerem softballu uznał, że dziewczynka powinna spróbować łapać i odbijać piłki. Coś go tknęło, by postawić ją na najtrudniejszej pozycji w tej grze (też zbliżonej do baseballa, ale z większą piłką i lżejszą pałką) – łapacza.

Dziewczynce się spodobało tak bardzo, że rzuciła koszykówkę. – Łapacz musi się zajmować całym polem gry. Musi widzieć wszystko i prowadzić drużynę – mówiła Kaitlyn, gdy pytano ją o powody, dla których polubiła softball i nową rolę. Dwa lata później jeździła już po USA z All Star Team na turnieje dziecięce. W kategorii do 11 lat zostali mistrzami Luizjany.

Koleżanki nazwały ją „Buldog". Nic niepochlebnego, raczej uznanie za waleczny charakter i odwagę na boisku. Gdy poszła do liceum Northwood w Shreveport, trener drużyny softballowej uznał, że będzie także dobra w grze na środku pola, ze względu na szybkość i mocne ramię.

Choć płaskostopie, jedna z pozostałości po sierocińcu w Woroneżu, trochę przeszkadzało i Kaitlyn wciąż musi chodzić i biegać w butach ze specjalnymi wkładkami, na boisku nikt tego nie widział. Po roku wróciła jednak na najbardziej prestiżowe i jej ulubione miejsce – łapacza. W kolejnym sezonie doprowadziła zespół Northwood do ćwierćfinałów licealnych rozgrywek stanowych.