Życie na walizkach

Kilka minut przed końcem poprzedniego sezonu Michu, napastnik Rayo Vallecano, podszedł do obrońcy Granady, by mu przekazać, co się właśnie stało w meczu Villarreal z Atletico. Villarreal, walczący z Rayo i Granadą o utrzymanie, stracił gola i przegrywał 0:1. To oznaczało, że Granada jest już bezpieczna, a Rayo jeszcze nie, bo potrzebowało zwycięstwa, a był remis 0:0.

– Wy się teraz utrzymacie, nawet jeśli przegracie – mówił piłkarz Rayo. – Serio? Przysięgnij – dopytywał rywal. Trzy minuty później, w doliczonym czasie, Rayo strzeliło bramkę zapewniającą pozostanie w lidze i obie drużyny zaczęły świętować.

Czekając na Fijarczyka

Villarreal, jeden z niewielu klubów w Hiszpanii, który nie wydawał więcej niż zarabiał, spadł do drugiej ligi. Michu odszedł do Swansea, strzela dla niej gola za golem, został jedną z sensacji obecnego sezonu. O dziwnej rozmowie nikt już nie pamięta.

Było rok temu kilka dni zamieszania: Michu przyznał się, że powiedział coś takiego, nagrania telewizyjne to potwierdziły. Ale urlopy wzywały, Euro 2012 się zbliżało. Nikt nie miał ochoty babrać się w zakończonym sezonie, zwłaszcza że nie sposób było udowodnić, iż Granada przegrała celowo – równie dobrze można było oskarżyć sędziów, bo wspomniany gol padł ze spalonego – a tym bardziej że miała coś za to obiecane.

Zresztą, rozpętywać aferę tylko dlatego, że bezpieczna już drużyna mniej się starała w walce z rywalem, który jeszcze potrzebował punktów? Bądźmy poważni, nie takie rzeczy Hiszpania widziała. Trzeba by lustrować każdy finisz sezonu. Bez nadziei, że ktokolwiek się do czegokolwiek przyzna, póki się go nie złapie z walizką pieniędzy w ręce.

O tych walizkach od lat krążą w Hiszpanii legendy. Nie tylko o walizkach wypełnionych łapówkami za sprzedanie meczu. Również tych, które kluby wysyłają rywalom swoich rywali w walce o utrzymanie czy tytuły, by ich dodatkowo zmotywować, co nie wiedzieć czemu, nie jest już uważane za nieprzyzwoite.

Jest tak, jak było w naszej ekstraklasie, póki sędzia Fijarczyk nie wpadł w ręce policji z kołem zapasowym pełnym pieniędzy. Każdy o korupcji słyszał, ale oczywiście sam ani nigdy nie dał, ani nie wziął.

W 2008 roku jedna z lokalnych hiszpańskich telewizji puściła nagranie z podsłuchu: kapitan Levante Inaki Descarga opowiada swojemu prezesowi, jak w 2007 roku na finiszu sezonu razem z kolegami sprzedali mecz Athleticowi Bilbao, spuszczając w ten sposób do drugiej ligi Celtę. Można posłuchać jak Inaki, wówczas już piłkarz Legii Warszawa, chwali się, że mecz był ustawiony świetnie, nikt się nie domyślił, a pieniądze leżą w sejfie i czekają na podział.

Ale sprawa znów się rozeszła po kościach: bo Levante już w międzyczasie zbankrutowało i spadło z ligi, bo Descarga grał za granicą (kiepsko, i szybko z Legii odszedł), bo korupcja piłkarska nie była jeszcze wtedy przestępstwem i federacja w każdym swoim dochodzeniu odbijała się od zmowy milczenia i narażała na kompromitację.

Ręka w ogień

Ustawianie meczów zostało przestępstwem w Hiszpanii w 2010 roku (w Polsce siedem lat wcześniej i na efekty nie trzeba było długo czekać), ale do niedawna nikomu w tamtejszym futbolu nie zależało, żeby z tego przepisu skorzystać.

Federacja była zajęta zarabianiem na sukcesach reprezentacji, kierujący ligą Jose Luis Astiazaran uważał, że nie należy głośno mówić o żadnych problemach i nie ma co mu się dziwić: zanim został szefem ligi, zostawił Real Sociedad San Sebastian na krawędzi bankructwa, a teraz czekają go jeszcze pytania, co jego klub robił w dopingowych aktach doktora Fuentesa i za co płacił mu setki tysięcy euro.