Piłkarze są mądrzy, dogadamy się

Rz: Panie Waldku, pan się nie boi?

Waldemar Fornalik: Taki jest zawód trenera. Jeśli ktoś ma strach w genach, nie powinien podejmować się tej pracy. Oczywiście obawa istnieje zawsze przed meczem, pojawiają się wątpliwości. Nie wierzę, że jest jakiś trener, który uczciwie podchodzi do zawodu zupełnie bez emocji.

To prawda, że w trakcie głosowania zarządu PZPN przycinał pan żywopłot u siebie przed domem?

Tak.

To sposób na presję?

Nie było decyzji PZPN, nie wiedziałem, co się wydarzy, więc postanowiłem działać według planu. Harmonogram na wtorek przewidywał godzinę prac w ogrodzie, nie było sensu go burzyć i czekać przed telewizorem na jakieś wiadomości z Warszawy.

Dotarło już do pana, jak bardzo się teraz zmieni pana życie?

Zdaję sobie z tego sprawę, wszystko powoli do mnie dociera. Nie zostałem jakimś nadtrenerem, ale wiem, że selekcjoner jest najczęściej weryfikowany przez media i oceniany przez kibiców. Nie będę z tym walczył, to będzie moja codzienność.

Marzył pan o tym, żeby zostać selekcjonerem reprezentacji?

Nie ma trenera, który zaczynając pracę, nie ma gdzieś tam w odległych marzeniach, że kiedyś dostanie do rąk najważniejszą drużynę w kraju. Rzeczywiście czekałem na ten dzień. Jeśli ktoś mówi, że nie interesuje go praca z kadrą, nie za bardzo mu wierzę. Reprezentacja to wielka sprawa.

Wybrał pan dziwną drogę na szczyt. Mało było pana w mediach, nie prowadził pan kampanii, nie wybrali pana kibice.

I mam z tego powodu satysfakcję. Nie lobbowałem, nie zabiegałem, nie chciałem tej posady za wszelką cenę. A mimo to ktoś uznał, że powinienem dostać teraz szansę i z tego powodu mogę być tylko bardzo zadowolony. Moja droga jest inna, ale to nie znaczy, że gorsza. Chyba nie mam się czego wstydzić.

Podobno PZPN wybrał pana, żeby sobie podporządkować selekcjonera i mieć na niego wpływ.

Nie wiem, skąd takie opinie. Ludzie, którzy mnie znają, wiedzą, że jestem człowiekiem otwartym na dyskusję, analizy, ale nigdy, w żadnym klubie, w którym pracowałem, nie było tak, że ktoś mi coś narzucił. Wszystkie decyzje podejmowałem suwerennie, nikt nigdy nie próbował mnie ułożyć tak, żebym wykonywał polecenia.

Nie ma pan wielu sukcesów w życiorysie. Nie było pana w Legii, Wiśle, Lechu, a teraz nagle reprezentacja. Nie za wysokie progi?

Z tym brakiem sukcesów i presji to się nie mogę zgodzić. Duża presja była w Polonii Warszawa, gdzie pod rządami Józefa Wojciechowskiego pracowałem przez rok. Nie można porównywać pracy asystenta z pierwszym trenerem, ale przecież byłem także w Wiśle Kraków. W Górniku Zabrze też łatwo nie było. Powiedzmy, że w każdym klubie jest presja wokół drużyny, niezależnie od celu, o jaki walczy. Braku odporności na ciśnienie nie można wpisywać na listę zarzutów wobec mnie.

Franciszek Smuda mówił, że jego kadra będzie grała pach-pach, a piłeczka będzie chodziła miodzio. Jakie jest pana motto?

Za wcześnie na takie deklaracje. Muszę przeanalizować grę kadry pod każdym kątem. Nie wystarczy zobaczyć na żywo kilku meczów, trzeba wejść do środka, wdać się w szczegóły. Wtedy będę wiedział, nad czym pracować. Nie stawiam na obronę czy atak. Stawiam na dobre proporcje.

Wie pan, jak trafić do piłkarzy reprezentacji?

W klubach mi się udawało, myślę, że w kadrze będzie podobnie. Liczę na piłkarzy. Wierzę, że podejdą do sprawy odpowiedzialnie, wiedząc, że reprezentacja to najważniejsza drużyna w kraju. Chodzi o to, żeby ludzie ze stadionu wychodzili z przekonaniem, że niezależnie od wyniku drużyna tego dnia zrobiła wszystko, na co było ją stać.

Rzeczywiście pan w ogóle nie krzyczy?

W mediach pojawiły się jakieś nieprawdziwe informacje, ktoś puścił je w środowisku i tak krążą. Nie chcę z tym polemizować, ale uważam, że potrafię zachować się odpowiednio w każdej sytuacji. Oczywiście, że potrafię uderzyć pięścią w stół, ale nie będę teraz niczego udowadniał na siłę. Różnie rozkładam akcenty, nie jest tak, że tylko milczę albo mówię bardzo cicho. Potrafię podnieść głos, ale żeby działało, nie mogę przecież krzyczeć bez przerwy.

Podobno jest pan maniakiem taktyki.

Maniakiem nie, ale uważam, że taktyką można uwypuklić zalety i przykryć wady drużyny. Staram się jednak zwracać uwagę na wszystkie elementy przygotowania piłkarzy, również pod względem fizycznym.

Razem z Orestem Lenczykiem jesteście uczniami doktora Jerzego Wielkoszyńskiego. Teraz nie będzie pan jednak miał piłkarzy w okresie przygotowawczym.

To nie jest problem. Przecież powołam zawodników do kadry w trakcie sezonu, do gry powinni być przygotowani w swoich klubach. Faktycznie nie będzie czasu, żeby pracować nad wytrzymałością, a przede wszystkim nie da się niczego od podstaw ukształtować.

To będzie kadra autorytarna czy kadra dialogu?

Zobaczymy w trakcie pracy.

Boi się pan trudnych charakterów?

Nie może być tak, że drużyna to sami grzeczni i spokojni ludzie. Zawodnik może być krnąbrny, może mieć trudny charakter, ale musi też mnie słuchać i podporządkować się reprezentacji. No i oczywiście dużo jej dać na boisku.

Artur Boruc, Michał Żewłakow czy Sławomir Peszko dostaną powołania?

Nie odpowiem teraz, nie znam okoliczności, w jakich się z nimi pożegnano. Chciałbym się spotkać z Franciszkiem Smudą, bo skoro pracował z tą grupą ludzi przez dwa i pół roku, to na pewno ma coś do powiedzenia.