Po­trze­ba lu­dzi z ser­cem

Rz: Już powoli schodził pan ze sceny, grając w ŁKS Łódź, a tu nagle w dwa miesiące – kontrakt z Legią i powrót do reprezentacji Polski. Marzył pan w ogóle, że pana kariera znowu przyspieszy?

Marek Saganowski:

To dla mnie duże zaskoczenie, ale jakże miłe. Nie spodziewałem się, że stanę przed tak wielką szansą. Cały okres przygotowawczy w Legii pracowałem na dodatkowym akumulatorze, koncentrowałem się na tym, żeby wypracować formę, która zamknie usta wszystkim wypominającym mój wiek. Naczytałem się dużo głupich uwag, kilka mnie zabolało, więc teraz mam olbrzymią satysfakcję. Wracam do kadry po trzech latach, 16 lat po debiucie, znowu czuję, że uczestniczę w czymś wielkim. Jestem bardzo zadowolony.

Druga młodość?

Waleczność i ambicja w piłce nożnej zawsze będą potrzebne, a ja nie odpuszczam. Udowodniłem to kilka razy, podnosząc się w życiu z różnych trudnych sytuacji, nie tylko sportowych. Legia i reprezentacja Polski potrzebują ludzi z sercem do walki, przygotowanie fizyczne, wytrzymałość to cechy, które w futbolu na najwyższym poziomie zawsze były i będą w cenie.

Kiedyś powiedział pan: „Lubię wojnę na boisku". Mecz z Czarnogórą właśnie na taki się zapowiada.

Nigdy nie unikałem męskiej gry. Sprawdziłem się w Anglii, w Championship, a to bardzo wymagające rozgrywki opierające się na walce. Tam, żeby wygrać, trzeba się mocno natyrać, a ja to akurat lubię. Ale uważam, że inni zawodnicy w reprezentacji też nie boją się trudnych rywali.

Jaką zastał pan drużynę? Rozbitą po Euro?

Jest trochę cicho. Wszyscy mają kaca po mistrzostwach i po porażce w towarzyskim meczu z Estonią. Dwa najbliższe mecze traktują jako szansę na rehabilitację, znowu przecież nikt w nas nie wierzy. Ci zawodnicy, którzy są w kadrze, wiedzą, jaki jest cel, a to, że zagramy wreszcie o punkty, powoduje dodatkową mobilizację. Estonia była wypadkiem przy pracy. Eliminacje do mundialu zobowiązują.

Czy Waldemar Fornalik przedstawił już panu, czego będzie oczekiwał? Poza boiskiem ma pan także do odegrania rolę w drużynie?

Nie rozmawiałem o tym z trenerem. Do Legii też przychodziłem nie tylko ze względu na umiejętności piłkarskie, wyczuwało się jakiś problem w szatni i w tej chwili udało nam się wszystko fajnie poukładać. Wszyscy pytali, po co Saganowski, skoro jest Danijel Ljuboja, a okazało się, że obaj możemy pracować dla zespołu. O reprezentacji już trochę zapomniałem, oglądałem Euro, widziałem, że idzie młodość, ale z kadry nigdy oficjalnie nie zrezygnowałem. Zresztą – nie potrafiłbym.

Leo Beenhakker mówił, że zawsze dziękował mu pan za powołanie, nawet gdy z bólem serca sadzał pana na ławce albo trybunach.

Cieszę się z tego, co osiągnąłem. Biorę to, co daje mi życie, nikomu nie zazdroszczę, nie patrzę na innych. Dla mnie najważniejsze jest, by ze spokojem stanąć przed lustrem i spojrzeć sobie prosto w oczy. Jak przegrywam, to wiem, że tak musiało być, bo czegoś zabrakło, ale na pewno nie ambicji i poświęcenia. Nigdy nie żalę się na los, nie uskarżam na trenera. Nie mówię, że ktoś się na mnie uparł. Wypadek motocyklowy, przez który moja kariera potoczyła się trochę inaczej, spowodował, że zmieniłem spojrzenie na życie. Biorę je na poważnie i staram się dziękować losowi za kolejne szanse.

Czuje się pan spełniony?

W 90 procentach, bo jest jeszcze parę rzeczy, które chciałbym osiągnąć. Mistrzostwo z Legią, 100 goli w ekstraklasie, no i awans na mundial w takiej formie, żeby jeszcze móc na tym turnieju wystąpić. Chcę podziękować Fornalikowi za zaufanie, udowodnię mu, że się nie pomylił.

Liczy pan na miejsce w pierwszym składzie w Podgoricy?