Tour de Froome

Kiedyś uczył się kolarstwa na wzgórzach koło Nairobi, uciekając przed hipopotamami, fałszował dokumenty, by startować w międzynarodowych zawodach i biedował, czekając na jakiś sukces, a pierwszy Tour de France obejrzał dopiero w 2004 roku. Dziś jako lider Sky, najbogatszej grupy kolarskiej świata, jest faworytem Touru. Czasem się jakiś kolarski fachowiec zdziwi, jak on daje radę, siedząc na rowerze w takiej dziwnej pozycji, czasem komuś przyjdą do głowy jakieś dopingowe skojarzenia, ale Chris Froome jedzie dalej.

Rok temu po zwycięstwo w Tourze wyruszał Bradley Wiggins, pół-Australijczyk, pół-Brytyjczyk, urodzony w Belgii, wychowany w Londynie. Teraz ruszył jego niedawny pomocnik Christopher Froome, syn Brytyjczyków z Afryki, który długo startował jako Kenijczyk, od czterech lat ściga się dla Wielkiej Brytanii, mieszka w Monako, a wiele zawdzięcza również Republice Południowej Afryki, bo tam chodził do szkoły, studiował i zaczynał poważne treningi.

Silnik i komputer

Dla Wigginsa to był pierwszy sukces w jednym z wielkich tourów i być może ostatni, bo lata lecą. Dla 28-letniego Froome'a zwycięstwo w Tour de France może być początkiem długiej serii. Wielu mówi, że ta seria powinna się zacząć już rok temu. Ale wtedy kierownictwo grupy Sky rzuciło wszystkie siły do pomocy Wigginsowi, z Froome'a robiąc jego szerpę.

Decyzja nie mogła być inna. Grupa Sky to część medialnego imperium Ruperta Murdocha, a lud kochał Bradleya, jego bokobrody i skutery. Froome jest przedstawiany jako przeciwieństwo Wigginsa. Cichy, bez grama szaleństwa, z zaciętą miną. Król górskich wspinaczek, jak Alberto Contador, ale w innym stylu. Hiszpan słynie ze zrywów, Froome podjeżdża jak maszyna. W czasówkach też radzi sobie świetnie. Gdy Wiggins zdobywał w Londynie złoto igrzysk, Froome miał brąz.

Jest jeszcze szczuplejszy niż Brad, ręce ma chude jak kenijski długodystansowiec, a nie kolarz. Ale w grupie Sky zachwycają się mocą i wytrzymałością jego silnika. I komputerem w głowie, bo Froome'a, niedoszłego ekonomistę (przerwał studia rok przed końcem, bo już nie dało się ich pogodzić ze sportem), opisuje się trochę jak robota. On jedzie jak zaprogramowany – dotychczas na pomaganie. Ale ambicja rozsadzała go już tak bardzo, że Sky musiała zareagować.

Wiggins w Tourze nie startuje, męczy się z kontuzjami, ale nawet zdrowy byłby we Francji tylko pomocnikiem. Rocznicowy Tour jest skrojony pod wspinacza Froome'a, niektóre etapy, jak osiemnasty, z dwukrotną wspinaczką na Alpe d'Huez, nawet Chris nazwał sadystycznymi. Jest w formie, najgroźniejszego rywala, Contadora, pokonywał w tym sezonie już trzykrotnie. Wygrał cztery wyścigi z pięciu, w których w tym roku startował.

Już w 2011 Froome mógł nieoczekiwanie wygrać Vuelta a Espana, ale zajął drugie miejsce za Juanem Jose Cobo, bo na początku wyścigu pracował dla Wigginsa, który ostatecznie okazał się za słaby na końcowe zwycięstwo. Rok temu w Tour de France Froome holował go w górach, czasami demonstracyjnie się niecierpliwiąc. Zirytowany Wiggins mówił, że Froome ma niewątpliwy talent, ale chyba nie docenia, że rola faworyta to ogromny ciężar. Nie jest tajemnicą, że dwie gwiazdy Sky już ze sobą nie rozmawiają.

Froome przejechał daleką drogę od czasu, gdy uparł się, że w Afryce też można zacząć wielką kolarską karierę. Najpierw chciał być jak David Kihyah, pierwszy czarnoskóry kolarz, który podpisał kontrakt w Europie. Froome przyłączył się do grupy treningowej Kinyaha w Nairobi. Gdy rodzice się rozwiedli, a matce coraz trudniej było utrzymać dom, wyjechał do RPA, gdzie ojciec zaczynał nowe życie i otwierał nowy biznes. Tam skończył szkołę, zaczął studia.

Kwestia wiary

Ciągle czuł się Kenijczykiem, ale federacja patrzyła nieufnie na chłopaka, który trenuje u obcych. Na pierwsze międzynarodowe zawody, MŚ do lat 23, Chris wysłał się sam, fałszując formularz i podszywając się w e-mailu do Międzynarodowej Unii Kolarskiej pod kenijskiego działacza.

Od 2009 jeździ pod brytyjską flagą, ma wreszcie do dyspozycji wszystko co najnowocześniejsze w kolarskim treningu, ale sam za przełom w karierze uważa moment, gdy zdiagnozowano u niego bilharcję, pasożytniczą chorobę, którą się zaraził w Afryce. Bilharcja m.in. osłabia czerwone krwinki, można więc powiedzieć, że działa odwrotnie do EPO. Gdy zaczął leczenie, poczuł się, jakby mu ktoś zwolnił hamulec.

Wszyscy są ciekawi, czy są też inne sekrety tej wspinaczki na szczyt. Froome niechętnie rozmawia o dopingu, ale medialne dyskusje to w ogóle nie jest jego żywioł, więc trudno tylko na tym opierać podejrzenia. – To niesprawiedliwe, że wszystkich nas się teraz maluje tym samym pędzlem co Lance'a Armstronga. Strach się poprawiać, bo to wzbudza podejrzenia – mówi Froome.