Kronika wypadków bolesnych

Na tegoroczne alpejskie mistrzostwa świata do Schladming (Austria) Amerykanka leciała jako jedna z faworytek – medalowe żniwa miała rozpocząć od supergiganta. W tej konkurencji wygrała 20 wyścigów PŚ, zdobyła złoto i srebro mistrzostw świata oraz brąz igrzysk olimpijskich.

Nadzieje prysły 5 lutego, w połowie pierwszego przejazdu. W środkowej części trasy po jednym ze skoków Vonn straciła równowagę i upadła na śnieg. O podniesieniu się o własnych siłach nie było mowy, helikopter zabrał ją do szpitala. Diagnoza – zerwanie więzadeł krzyżowych i bocznych w prawej nodze oraz pęknięta kość piszczelowa – oznaczała koniec sezonu.

– W latach 70. czy 80. taki uraz równałby się zakończeniu kariery, ponieważ lekarze nie wiedzieli, jak sobie z tym radzić. Teraz mamy większe doświadczenie i możliwości, dlatego nawet po tak groźnych kontuzjach można wrócić do startów – mówił doktor Bill Sterett, który kilka dni później operował Vonn w Vail w stanie Kolorado.

Program rekonwalescencji nie nastrajał jednak optymizmem. Założenie butów narciarskich przewidziano dopiero na listopad.

Kolano wytrzymało

Ale plany te trzeba było zweryfikować, bo od początku wszystko przebiegało wyjątkowo dobrze. Po konsultacji z lekarzami Amerykanka zdecydowała się założyć narty już 31 sierpnia podczas wypadu do Chile. – Nie mogłam się doczekać aż stanę na śniegu. Na pewno warto było spróbować. Kwestia powrotu wygląda naprawdę obiecująco, znacznie lepiej niż ktokolwiek zakładał – powiedziała po krótkiej przejażdżce. Lekarze też byli zadowoleni. Kolano wytrzymało, nie pojawił się ból ani opuchlizna. – Ona jest wyjątkowa. Jej zaangażowanie w treningi jest wzorowe – mówił współpracujący z amerykańskimi narciarzami doktor Michael J. Rossi.

Od początku kariery Vonn znana jest z pracowitości. Przygotowania do kolejnych sezonów przez lata wyglądały tak samo – treningi po 6–8 godzin dziennie, przez sześć dni w tygodniu, najchętniej na zgrupowaniach w Austrii, Chile czy w Nowej Zelandii.Amerykanka podkreśla, że wielką motywacją były dla niej doświadczenia z przeszłości, a kontuzje jej przecież nie oszczędzały. Od siedmiu lat żadnej z najważniejszych imprez nie ukończyła w pełni zdrowa. W 2006 roku na igrzyska do Turynu jechała jako wschodząca gwiazda, z trzema pucharowymi zwycięstwami na koncie. Niestety, przed olimpijskim debiutem w zjeździe przewróciła się na treningu i poobijała. Dwa dni później w zawodach finiszowała dopiero na ósmej pozycji.

Pechowy szampan

W 2007 roku na MŚ w szwedzkim Aare zdążyła zdobyć srebrne medale w zjeździe i supergigancie, zanim na treningu doznała kontuzji kolana, która wyeliminowała ją ze startów do końca sezonu.

Uraz z MŚ 2009 był mniej poważny – podczas świętowania złotych medali w zjeździe i supergigancie przecięła prawy kciuk o stłuczoną butelkę szampana. Okazało się, że przecięła również jedno ze ścięgien i konieczny był zabieg.

Hart ducha i wielką wolę walki Amerykanka pokazała na igrzyskach 2010 i MŚ 2011. Tydzień przed rozpoczęciem rywalizacji w Vancouver na jednym z treningów stłukła piszczel. Mimo bólu nie tylko wystartowała, ale wygrała zjazd i zajęła trzecie miejsce w supergigancie. Kilka dni później podczas slalomu giganta miała upadek, złamała mały palec u nogi, jednak się nie wycofała. Zacisnęła zęby i pojechała jeszcze slalom, choć zawodów nie ukończyła.

Przed MŚ w Val'd Isere też nie obyło się bez komplikacji. Jeden z treningów zakończyła ze wstrząsem mózgu. Do Francji jednak poleciała i wróciła ze srebrem w zjeździe.

Teraz przed Vonn kolejny sprawdzian – jak operowane w lutym kolano spisze się podczas zawodów. – Nie mam żadnych obaw, wszystko będzie dobrze. Ale równie ważna jak przygotowanie fizyczne będzie psychika, bo od jazdy na pełnym obciążeniu minęło bardzo dużo czasu – podkreśla.