Duszę mam słowiańską

Rz: Adam Nawałka planuje powołać Thiago Cionka na mecz z Niemcami...

Miroslav Radović

: Nie chce mi się wierzyć. Jeśli to prawda, to byłby skandal. To ten piłkarz, co grał w Jagiellonii, prawda? Niczym się nie wyróżniał, na pewno jest wielu lepszych polskich obrońców w ekstraklasie.

A pan nie czuje się polski?

Jestem trochę polski, ale wiadomo, skąd pochodzę i jakie mam korzenie. Urodziłem się w Jugosławii, ale później wszystko się rozwaliło. Ludzie już nie nadążają, jak im tłumaczę, dla kogo mógłbym grać. Teoretycznie mógłbym dostać powołanie od selekcjonera reprezentacji Serbii, Czarnogóry albo Bośni i Hercegowiny. Teraz jestem Polakiem, czuję dla tego kraju olbrzymi szacunek, a to, że starałem się o obywatelstwo, świadczy o tym, że wiążę z Polską swoją przyszłość. Paszport został mi przyznany normalną ścieżką, mieszkam w Warszawie tak długo, że niepotrzebne były jakieś specjalne dekrety.

Chce pan zostać w Polsce na stałe?

Prawdopodobnie tak się stanie. Kilka dni temu znowu rozmawiałem o tym z żoną, bardzo długo. Mam troje dzieci – najstarsze ma dwa i pół roku, a bliźniacy po dziesięć miesięcy. Niedługo zacznie się przedszkole, szkoła. W Serbii są nasi rodzice i rodzina, ale dla dzieci w Polsce jest jednak lepsza perspektywa.

Skoro tak panu tu dobrze, to dlaczego zapewniał pan, że nie chce grać dla naszej reprezentacji?

To bardzo poważny temat. Nie wydaje mi się, że to dobra droga, by zawodnik mówił, że chce grać albo że nie chce grać. To niczego nie zmienia. Sygnał nie może wyjść od piłkarza. Musiałoby się zdarzyć coś wyjątkowego, żeby usiąść i porozmawiać. Kiedyś powiedziałem, że według mnie w kadrze powinni grać ludzie urodzeni w Polsce, a jeśli znajdzie się miejsce dla kogoś naturalizowanego, to musi on być dużo lepszy. Wydaje mi się, że na mojej pozycji w reprezentacji są dobrzy zawodnicy, więc powołanie dla mnie jest nierealne.

Z akceptacją kibiców miałby pan na pewno mniejszy problem niż Sebastian Boenisch czy Damien Perquis.

Nie obawiam się ewentualnej reakcji trybun. Nie chcę nikogo obrazić, ale uważam, że zrobiłem więcej dla Polski niż Perquis, Polanski czy choćby Ludovic Obraniak. Od ośmiu lat gram w najlepszym polskim klubie, czuję się tu jak w domu. Nie wiem, jaką drogą chce iść trener Nawałka. Może zamiast powoływać czterech–pięciu zawodników, którzy mają polskie korzenie, lepiej zdecydowanie postawić na młodych.

A gdyby selekcjoner wysłał powołanie do pana?

Jakbym je zobaczył, to mógłbym coś powiedzieć. A teraz nie ma o czym gadać.

To pana najlepszy sezon w karierze?

Statystyki tak mówią, nigdy nie strzeliłem tak wielu goli. Ale moja gra bardziej mi się podobała, kiedy graliśmy w Lidze Europejskiej za Macieja Skorży. Najważniejsze, że Legia zmierza po kolejne mistrzostwo. Nie wyobrażam sobie, żebyśmy nie zdobyli w tym roku tytułu. I to nie dlatego, że nie mamy godnych przeciwników, ale dlatego, że jesteśmy najlepsi. Wszystko mamy w swoich rękach, w dodatkowej rundzie z najsilniejszymi zespołami zagramy na własnym stadionie. Problemem Legii może być tylko sama Legia, ale jesteśmy już zbyt doświadczeni, by stracić taką przewagę.

Podoba się panu reforma ligi?

Nie. Wszyscy mówią, że fajnie, ciekawie, bo będzie więcej meczów, i to z tymi najsilniejszymi rywalami. System nie jest jednak sprawiedliwy, z dziesięciu punktów przewagi zrobiło się pięć. Można przez cały sezon być na pierwszym miejscu, a później wszystko przegrać dwiema porażkami. Wolę normalny ligowy system sprawdzony w całej Europie.

Odnajduje się pan ?na pozycji napastnika?

To tylko teoretycznie moja nowa rola. Dwa, trzy lata temu, kiedy w Legii był Danijel Ljuboja, też wymienialiśmy się pozycjami, tak jak teraz robię to z Ondrejem Dudą. Powoli przyzwyczajam się do tego, czego oczekuje ode mnie trener, i są efekty. Dobry zawodnik poradzi sobie na każdej pozycji.

Czym różni się Legia Henninga Berga od tej Jana Urbana?

Gramy szybciej, jak najprostszymi metodami chcemy się dostać pod bramkę przeciwnika. Więcej różnic nie ma, bo nie zmienili się zawodnicy. O Bergu mogę powiedzieć, że wie, czego chce. Nie ma doświadczenia trenerskiego, ale był świetnym zawodnikiem i myślę, że pod jego wodzą będziemy ciągle się rozwijać. Poza tym, tak po ludzku, to pozytywny facet.

Będzie Liga Mistrzów?

Gdybyśmy mieli taki skład jak teraz, to pokonalibyśmy Steauę Bukareszt. Statystyki w Lidze Europejskiej mieliśmy fatalne, ale uważam, że na boisku nie było widać przepaści między Legią, Lazio czy Trabzonsporem. Nie brakowało nam umiejętności, ale doświadczenia. Nie potrafiliśmy wytrzymać ciśnienia, nie stać nas było na cwaniactwo. Zawiodła głowa, czuliśmy strach. Baliśmy się tej Steauy, a trzeba było wygrać w Bukareszcie i byłoby po sprawie.

Rzadko obcokrajowiec zostaje bohaterem kibiców Legii. A o Radoviciu są już nawet piosenki.

Bo czuję się tu jak u siebie i nie muszę nikomu udowadniać, że to jest mój klub. Legia mi wiele dała, mam dla niej dużo szacunku i cieszę się, że kibice potrafią to docenić. Chociaż jak tu przychodziłem, to był jednak inny świat...

To znaczy?

Sześć lat temu wszystko wyglądało jak w okręgówce. Tłumaczę to młodym zawodnikom. W 2006 roku mówili mi, że budują ciekawy zespół, jest prywatny sponsor i planowany ?jest szybki rozwój. Przyjechałem do Warszawy ?i nie wierzyłem, że to główny stadion. Dziesięć tysięcy ludzi? Pytałem, jak to w ogóle możliwe, że to rekordowa frekwencja. A jednak udało się wszystko zmienić i mamy teraz europejskie warunki.

Myślał pan, że zostanie w Legii tak długo?

Chciałem pograć rok. Miałem problemy w Partizanie, trener na mnie nie stawiał i poprosiłem o transfer. Zgłosiła się Legia, porozmawiałem z Aleksandarem Vukoviciem i Dragomirem Okuką i obaj powiedzieli, że to będzie dla mnie świetne miejsce. Zostałem na osiem lat i nigdy tego nie żałowałem. Kibicuję Realowi Madryt, chciałbym zagrać w lidze hiszpańskiej, myślę, że odnalazłbym się też w Bundeslidze. Gdyby przyszła oferta z mocnego klubu, na pewno bym ją przemyślał, ale priorytetem jest Legia.

Długo się pan uczył Polaków?

Jesteśmy podobnymi narodami. Jakby Polak pojechał grać do Serbii, też szybko by się odnalazł. Mam słowiańską duszę, pan też, nie ma dużej bariery językowej, problemu z aklimatyzacją. Każdy naród ma oczywiście jakieś wady, w Polsce na przykład niezwykle szybka jest droga od bohatera do zera. Ale nauczyłem się żyć ze świadomością, że jak będzie źle, to nikt nie wspomni o starych zasługach.

Dobry piłkarz z Serbii na rynku europejskim kosztuje 15 milionów euro, a polski – 3. Dlaczego?