Smudę kiedyś w Krakowie noszono na rękach. Po sukcesach z Widzewem został trenerem Wisły, z którą też wywalczył mistrzostwo Polski. Może osiągnąłby coś porównywalnego z grą Widzewa w Lidze Mistrzów, gdyby nie krakowski bandyta zwany „Miśkiem”, który podczas meczu Wisły z Parmą rzucił nożem i zranił w głowę Dino Baggio. Wisła została wykluczona z rozgrywek europejskich. Wystarczyło, że w kolejnym sezonie poniosła jedną porażkę, aby Smuda stracił pracę.
To wszystko powinno mu dać do myślenia, a on się w Krakowie osiedlił. Właściciel Wisły Bogusław Cupiał powinien być szanowany jako ktoś, kto od 18 lat wkłada w klub prywatne pieniądze. Ale też jest to człowiek podejmujący decyzje personalne w klubie pośpiesznie, pod wpływem emocji, dający się wykorzystywać cwaniakom, zatrudniający zbyt często w roli zarządców amatorów i dyletantów, zmylony ich dyplomami wyższych uczelni. W ciągu tych 18 lat niewielu było w Wiśle prawdziwych fachowców, potrafiących pokierować klubem, dogadać się z kolejnymi trenerami, piłkarzami czy kibicami. A jeśli ktoś ma wolę zmian na lepsze, może być pewny, że ktoś inny, kto szybciej biega do Myślenic, przedstawi go w takim świetle, żeby prezes stracił do niego zaufanie.
Wisła już dawno przestała być klubem resortowym MSW, mam jednak wrażenie, że wśród wielu jej kolejnych działaczy i kibiców pozostała mentalność, w której jest miejsce na donos i akcje niemające nic wspólnego z fair play. Niedawno przekonał się o tym prezes Jacek Bednarz, w pewnym sensie także trener Tadeusz Pawłowski i bramkarz Radosław Cierzniak, który za chęć przejścia do Legii został zesłany do drugiej drużyny. Pawłowski dość jasno dał do zrozumienia, że nie zgadza się z taką decyzją władz klubu, więc po trzech meczach stracił pracę.
Smuda jest kolejną ofiarą, bo miał czelność sądzić się z klubem o należne za bezprawne zwolnienie pieniądze, a jeszcze do tego wygrał. Kibice zorganizowali więc akcję, żeby Smudzie odechciało się wracać do Wisły.
