Uderz jak najmocniej

Pierwszy poważny mecz Judd zagrał, gdy miał sześć lat. Stawał wtedy do uderzeń na małym stoliku. Pierwsze pieniądze od sponsora dostał dwa lata później, gdy wbił 65 punktów. Miał dziewięć lat, gdy spotkał swego idola Ronniego O'Sullivana podczas Welsh Open. Mistrz go namaścił i pochwalił. Miał rację, bo Trump wygrał amatorskie mistrzostwa Wielkiej Brytanii 15-latków, gdy miał 10 lat. Potem też dużo wygrywał.

Kosztował rodziców sporo. Właściwie wszystko, co zarabiali, wkładali w karierę Judda. Amatorskie rozgrywki w Wielkiej Brytanii są rozbudowane. Grał 40 – 50 turniejów rocznie. Ojciec zarabiał ciężarówką od poniedziałku do piątku, w weekendy brał do kabiny syna i jechali ciągnikiem w kraj. Wakacje nie istniały, urlopy też nie. – Miło, że mogę im dziś to wszystko oddawać – mówi młody Trump.

Zderzenie ze światem zawodowym zniósł źle. Turniejów było mało, przegrywał je jeden po drugim. Siedział w pokojach hotelowych i miał czas myśleć, dlaczego tak szybko dostał etykietę niespełnionego talentu. Robił przecież wszystko, jak trzeba: pięć godzin treningu dziennie, dom, jedzenie, spanie. Za granicą tak samo, tylko sala gry i hotel. Żadnych szaleństw. Rok w rok. Była jedna różnica – nie chciał mieć stałego trenera. Wierzył i wierzy, że kij i bile uczą najlepiej. Dziś wygląda na to, że miał rację. Snooker lubi indywidualistów, jest sportem samotników, którzy najpierw walczą ze sobą, potem jest rywal i cała reszta.
Nie da się łatwo wytłumaczyć, dlaczego na początku kwietnia tak nagle wystrzelił przed innych. Wie, że pracował ciężko, że nie ma w jego sukcesach przypadku. Wie, że nagle poczuł wiarę, iż przy każdym podejściu do stołu jest w stanie wbić wszystkie bile.

Zafascynował bilardowy świat ekstrawagancją i odwagą. Pierwsza zasada gry: nie wiesz, jak uderzyć, uderz jak najmocniej. Miłośników snookera zachwycił, bo nagle w nobliwej grze zabrakło czasu na nudę. – Nie chodzi o popisywanie się. Lubię grać dla ludzi, chcę, by mój sport stał się popularny – tłumaczy bohater chwili. „Niegrzeczna” – usłyszał o swej grze, „Juddernaut” – o sobie. Usłyszał też krytykę, że dobrze wbija, ale taki chuligański snooker bez solidnej strategii i taktyki do niczego dobrego go nie doprowadzi. Ma na to odpowiedź: – Wygrywam, choć robię błędy, to pomyślcie, co będzie, gdy zacznę uderzać naprawdę dobrze w grze pozycyjnej.

Jest już nr 5 na świecie. Odnalazł się, gdy dyscyplinie groził brak osobowości. Dawni mistrzowie Steve Davis i Stephen Hendry postarzeli się, O'Sullivan, ostatni z tych, którzy dali snookerowi coś więcej niż perfekcję we wbijaniu kolorowych bil, mówi o wizytach u psychoterapeutów i wypaleniu. Nadleciał jednak Judd Trump ze swą sławną grzywką (robi ją każdego ranka przez 25 minut) i tłumaczy, że gra grą, a po niej jest zabawa, która polega na jeździe superautem i robieniu przy tym takiego hałasu, że każdy musi zwrócić uwagę. Zainteresowanie dziewczyn na razie zupełnie mu nie przeszkadza. Taki ktoś może udowodnić, że snooker jest sexy.

Przy okazji wzlotu Judda Trumpa warto wspomnieć o zakręcie kariery polskiej snookerowej nadziei – 16-letnim Kacprze Filipiaku. Na razie trudno mu nawet o pełne rozprostowanie skrzydeł. Też zafascynowany snookerem od dziecka, też z sukcesami w świecie amatorskim (mistrzostwo Europy do 21 lat). Trafił do Main Tour, cyklu dla najlepszych, do South Academy w Gloucester. Chwalony przez wiele sław snookera, musi niestety gasić marzenia. Przyczyna prozaiczna – rodzicom kończą się fundusze. Tata jest z synem w Wielkiej Brytanii, mama zarabia na oba domy, ale sama nie podoła. Polski kandydat na Judda Trumpa martwi się, jak przetrwać w Gloucester kolejny rok.