Tak się jeździ porsche

Ponosi pana czasem za kierownicą?

Jak każdego kierowcę... A tak na serio to tylko czasami i tylko na torze wyścigowym. Na ulicy nie pozwalam sobie na takie emocje. Choć znajomi, którzy pamiętają mnie sprzed kilku lat, mówią, że kiedyś jeździłem zdecydowanie szybciej. I dużo elastyczniej podchodziłem do przepisów drogowych.

Łamał je pan?

Raczej naginałem. Dziś za kierownicą jestem spokojniejszy, ale rozumiem tych, którym puszczają nerwy. Nietrudno o to na polskich drogach. Wciąż są miejsca, w których 100-kilometrowy odcinek trasy pokonuje się w dwie godziny.

Skąd więc w panu zamiłowanie do wyścigów? Teoretycznie na polskich drogach nie ma go jak rozwijać...

To nie drogi, ale tory służą do rozwijania umiejętności. Wielu świetnych kierowców wyścigowych pochodzi z Finlandii. To kraj, który ma rozbudowaną sieć autostrad. Jednak każda osoba, z którą rozmawiałem, opowiadała, że jeździć uczyła się na bezdrożach. U mnie pierwsza była pasja motoryzacyjna. Oglądałem w telewizji wyścigi. Widziałem wspaniałe auta – porsche, ferrari. Kolorowe, lśniące nadwozia oklejone szczelnie przez sponsorów. Robiły na mnie piorunujące wrażenie.

Od tamtej pory nie minęło wiele czasu, a już realizuje pan te marzenia. 23 lata jak na kierowcę wyścigowego to dużo?

Raczej mało. Zwykle szczytową formę osiąga się przed trzydziestką. A w długich, 10-godzinnych wyścigach startują nawet zawodnicy po 40. roku życia.

W Porsche Supercup jeździ pan z prędkością blisko 300 km/h ekskluzywnym samochodem. I jeszcze panu za to płacą! Czy może być lepiej?