Janikowski: W zapasach nie ma czasu na strach

Czuje się Pan wojownikiem?

Damian Janikowski:

Na pewno tak. W sportach walki nie odniesie się sukcesu, jeżeli w głębi duszy nie jest się wojownikiem. Polacy są walecznym narodem, zadziornym, my do takich sportów się nadajemy. Na macie nie ma czasu na strach, nie ma czasu na analizowanie i myślenie. Wszystko dzieje się zbyt szybko. Czasem dotrze do nas coś z tego co podpowie trener, ale walka to przede wszystkim instynkt. Nie można pękać, nie można mieć wątpliwości.

W Budapeszcie na matę mistrzostw świata wyjdzie Pan w sobotę. Cel?

Każdy jedzie po złoto, ale zdarzyć się może wszystko. Nasze oczekiwania weryfikuje mata i kolejni zawodnicy. Najważniejsze, żeby było zdrowie, żeby w tym najważniejszym okresie nie przyplątała się kontuzja.

Przed mistrzostwami Międzynarodowy Komitet Olimpijski zrobił wam prezent. Zapasy zostają w programie igrzysk co najmniej do 2024 roku.

Kiedy okazało się, że MKOl chce wyrzucić zapasy z igrzysk po 2016 roku zrobiło się ogromne zamieszanie. Błyskawicznie zjednoczyło się całe środowisko. Ja też jako olimpijczyk i medalista igrzysk nie mogłem stać z boku. Razem staraliśmy się walczyć o nasz sport na wszelkie możliwe sposoby. Udało się i mam nadzieję, że Polacy też na tym zyskają. Od jakiegoś czasu widzę jak reaktywują się stare i powstają nowe kluby, jak rośnie zainteresowanie zapasami w Internecie. Zapasy mogą stanowić punkt wyjścia do innych sportów. Jest dyscyplina, ćwiczenia korekcyjne, rozwijające, zręcznościowe. Teraz młodzi mają mocną zachętę do trenowania i jasny cel, bo mogą dążyć do startu w igrzyskach.

Trenowanie zapasów dla młodego chłopaka wcale nie jest takie oczywiste. A później jest jeszcze gorzej. Sporo dorosłych zapaśników narzeka na problemy finansowe.

2-3 lata temu sam miałem ten problem, a przecież odnosiłem już sukcesy. Postawiłem wtedy ultimatum – albo dadzą mi etat żołnierza w Śląsku Wrocław, albo idę szukać normalnej pracy. Bez wsparcia finansowego nie dało się normalnie żyć, nie mówiąc już o skupieniu na treningach. Gdyby nie pomoc trenerów nie dostałbym etatu i wszystko mogłoby dziś wyglądać inaczej. Podobne problemy ma większość zawodników. Według aktualnej wykładni Ministerstwa Sportu na stypendium zasługują tylko medaliści igrzysk, mistrzostw świata i Europy.

Pan jednak wytrwał i odniósł sukces...

Każdy może odnieść sukces, bez względu na to czy ma kochających rodziców i żyje w dobrobycie czy rozbity dom, mało perspektyw i nieciekawe towarzystwo na osiedlu. Ja pochodziłem właśnie z takiego domu, nie miałem ojca, ale miałem swój rozum. Byłem zadziora, ale słuchałem trenera Leszka Użałowicza. Jak były kłopoty to opowiadał jak sam sobie radził z trudnościami i to jakoś do mnie trafiało. Jak byłem młodszy lubiłem się bić, ale im dłużej trenowałem tym bardziej starałem się unikać takich sytuacji. Wiadomo, przed sądem ktoś kto trenuje sporty walki jest podwójnie winny. Jeżeli już do czegoś dochodziło to próbowałem rozmawiać, chociaż nie zawsze to wystarczało.

Na macie stuknęło Panu już 14 lat...

Mówi się, że sport to zdrowie, ale to nie do końca prawda. Wyczynowy sport, treningi 2-3 razy dziennie, intensywny wysiłek zostawiają ślad. Ja mimo młodego wieku czasem czuję się jak dziadek. Z drugiej strony wiem, że jakby nie bolało to znaczyłoby, że coś jest nie tak, że trening nie został właściwie wykonany.

Wspomniał Pan o wojsku. Można Pana spotkać w mundurze?

Można. Raz w tygodniu muszę ubrać mundur, stawić się i odpracować swoje „na galowo". To są oficjalne spotkania, święta, wezwania. Jestem kapralem i jak każdy żołnierz mam obowiązkowe szkolenia i egzaminy, także ze sprawności fizycznej. Pełnię też służbę, od 7 do 15, tylko dla mnie jako zawodnika klubu wojskowego taką służbą są treningi.

A strzelać Pan umie?