Zmiany albo śmierć

Do bezkrwawej rewolucji w amatorskim boksie doprowadził jego nowy szef, Chińczyk z Tajwanu, Wu Ching-Kuo. Były koszykarz, z wykształcenia architekt, gdy przejmował w roku 2006 władzę w Światowej Federacji Boksu Amatorskiego (AIBA), obiecał, że zrobi wszystko, by sport ten w wydaniu olimpijskim upodobnił się do zawodowego boksu.

W Ałmatach trwają mistrzostwa świata. Bez polskich sukcesów, ale też już bez kasków i elektronicznych maszynek do liczenia ciosów, dlatego przejdą do historii.

Poligonem doświadczalnym dla zmian była zawodowa liga World Series of Boxing (WSB), gdzie pięściarze walczą pięć rund bez kasków, a walki punktowane są tak, jak to dzieje się na profesjonalnych ringach.

Nowym pomysłem jest też AIBA Profesional Boxing (APB), w którym Światowa Federacja Boksu Amatorskiego pełnić będzie rolę promotora od początku do końca czuwającego nad zawodową karierą zawodników. A ci najpierw będą walczyć o mistrzowskie pasy w swoich krajach, później na szczeblu kontynentalnym, a  zwieńczeniem tej drogi będzie walka o mistrzostwo świata. Oczywiście za duże pieniądze.

Zarówno ci, którzy występują w WSB, jak i zawodowcy z APB nie tracą praw olimpijskich, wielu z nich zobaczymy na igrzyskach w Rio de Janeiro.

Na razie jednak najwybitniejsi, mimo wyraźnych sugestii działaczy AIBA, wybierają sprawdzone rozwiązania. Dwukrotny złoty medalista olimpijski z Pekinu i Londynu, Ukrainiec Wasyl Łomaczenko podpisał kontrakt ze znaną amerykańską firmą promotorską Boba Aruma (TopRank), z kolei wielka nadzieja boksu angielskiego, złoty medalista z Londynu w wadze superciężkiej, Anthony Joshua, wybrał rodzimy Matchroom Sport, a jego osobistym doradcą został sam  Lennox Lewis.

Mocno zmienia się też geografia boksu zwanego kiedyś amatorskim. Rządzą nim dziś Ukraińcy i Brytyjczycy do spółki z Rosjanami, Kazachami i Kubańczykami, którzy powoli odbudowują swoją pozycję po klęsce w Pekinie.

Ale czasy, kiedy tak jak na igrzyskach w Barcelonie (1992) zdobywali siedem złotych medali, czy w Atenach (2004), gdzie pięć razy stali na najwyższym stopniu podium, chyba już nie wrócą. Najlepsi uciekają z Kuby, podpisują zawodowe kontrakty, a później kupują domy w Miami.

Ale szef AIBA nie zapomina o Kubańczykach. Osobiście poleciał do Hawany, by zaproponować im udział w zawodowej lidze WSB. O tym, że takie rozmowy są prowadzone, informowano na początku tego roku, dziś już wiemy, że decyzje zostały podjęte i kubański zespół walczyć będzie w polskiej grupie.

Zawodowcy znów są więc na „Gorącej Wyspie". Nie chce się wierzyć, ale stało się to jeszcze za życia Fidela Castro, który w 1962 roku sam zakazał tam uprawiania profesjonalnego sportu. A przecież Kuba mogła się poszczycić znakomitymi bokserami zawodowymi. Wystarczy wspomnieć takie nazwiska, jak Kid Gavilan, Luis Rodriguez, Kid Chocolate, Sugar Ramos czy Jose Napoles. Dwaj ostatni po decyzji Castro uciekli wtedy do Meksyku.

A ci, którzy uczyli się boksu już w nowej, komunistycznej ojczyźnie, nawet nie myśleli, że takie rozwiązanie jest możliwe, choć propozycji nie brakowało. Zmarły w ubiegłym roku Teofilo Stevenson, trzykrotny złoty medalista olimpijski i trzykrotny mistrz świata, mógł zarobić 5 milionów dolarów za walkę z Muhammadem Alim, ale odmówił. – Wolę być czerwony niż bogaty – mówił dziennikarzowi „Sports Illustrated" po igrzyskach w Montrealu (1976), które wygrał w wielkim stylu.