I nagle zgasło światło

Rz: Jak wyglądało przebudzenie po klęsce?

Robert Sycz: Obudziła mnie moja mała, 17-miesięczna córeczka. Burza w mózgu szalała tak samo jak po przegranych repasażach w Poznaniu. Nic się nie zmieniło. Nigdy w życiu porażka tak mnie nie bolała. I wciąż boli.

Zdobył pan dwa złote medale olimpijskie, dwa tytuły mistrza świata, trzy srebrne medale mistrzostw świata i jeden brązowy. Z takim dorobkiem można chyba czuć się człowiekiem spełnionym?

Ale czuję się przegrany i nic na to nie poradzę. Ta klęska przeważa w moim osobistym rozrachunku nad sukcesami.

Panów poprzedni trener Jerzy Broniec mówił po igrzyskach w Sydney, że posiedliście rzadką sztukę zwyciężania samych siebie. Czyżby się mylił?

Trener mówił to w starych, dobrych czasach. Wtedy jeszcze tworzyliśmy rozumiejący się zespół.

Po zdobyciu drugiego złotego medalu na igrzyskach w Atenach Broniec odszedł. Dlaczego?

Odszedł i wrócił, by ostatecznie zrezygnować w lutym ubiegłego roku. To było w Zakopanem. Był zmęczony, miał już dość. To nie był łatwy okres dla każdego z nas. Tomek jest zamknięty w sobie, trener tylko czasami okazywał emocje. Gotowało się w nas i tłumiliśmy to. Narastała atmosfera niedomówień, coraz więcej było złej krwi. W naszym krwiobiegu od dawna była jakaś zadra, która co pewien czas kłuła któregoś z nas.

Nie można było po męsku porozmawiać i oczyścić atmosfery?

Może i można było, ale nikt tego nie zrobił. Mam do siebie pretensję, bo źle postąpiłem, gdy dowiedziałem się, że trener odchodzi. Wygarnąłem wszystkie żale i wykopałem rów, który ciężko już było zakopać.

Jerzy Broniec był dobrym trenerem?

Miał oko. Inni potrzebują magnetowidów, stop-klatek, by dostrzec błąd, a on tylko spojrzał i widział. Jak mało kto czuł technikę wiosłowania.

Kiedy zaczęła się psuć atmosfera między wami?

Po Sydney. My mieliśmy swoje zdanie, nie zawsze słuszne. Teraz zmądrzałem, szukam winy w sobie.

Od marca ubiegłego roku waszym trenerem był już Marian Hennig...

Dla mnie od początku był tylko trenerem, który prowadzi osadę. Nie było między nami bliższych emocjonalnych relacji. On był związany z Tomkiem, zrobił wiele, żeby pokazać, iż to on jest silniejszy. Ja byłem dla niego tylko kwiatkiem do kożucha, ale do mistrzostw w Monachium atmosfera była jeszcze dobra.

A Kucharski, jakie były między wami relacje?

Przez wiele lat sportowo takie, jakie powinny być. Byliśmy dla siebie stworzeni, wiosłowaliśmy tak samo, a nasze fizyczne przeciwieństwa tylko pomagały płynąć łódce szybciej. Prywatnie nie byliśmy przyjaciółmi. Raczej odpoczywaliśmy od siebie. Każdy z nas miał swój świat, swoje poglądy. Nie wkraczaliśmy na zastrzeżony teren.

Ma pan do niego o coś żal?

Kilka lat temu przed mistrzostwami świata w Japonii miał kontuzję. Zrezygnował ze startu, mając do wszystkich pretensję. Wszystkim nam wtedy wymierzył policzek. Kiedy mijaliśmy się w Wałczu, zachowywał się tak, jakbyśmy się nie znali. To było przykre.

Pan w parze z Pawłem Rańdą zdobył wtedy brązowy medal, ale do osady wkrótce wrócił Kucharski. Kto o tym zadecydował?

Jerzy Broniec, on podejmował decyzje. Ale ja pomagałem Tomkowi, kiedy walczył o to miejsce z Pawłem, wiele razy ratowałem go z opresji podczas ciężkich sprawdzianów. Nigdy nie okazał mi wdzięczności.

Jest logiczne wytłumaczenie tego, co się stało w miniony poniedziałek?

Nie mam pojęcia jak do tego doszło. W repasażach przegraliśmy przecież z osadami, które normalnie powinniśmy pokonać z zamkniętymi oczami, obudzeni w środku nocy. To było tak, jakby nagle zgasło światło. Na półmetku byliśmy na drugim miejscu i nic nie wskazywało, że 200, 300 metrów dalej dotknie nas taki kryzys. Skąd ta pewność, od dawna przecież nie wygrywaliście, a pan miał poważne kłopoty z kręgosłupem...

Kręgosłup boli mnie od czasów, kiedy byłem juniorem. Od lat uciekam przed wiszącą nade mną operacją, ciężko trenując. Lekarze mówią, że to skuteczna metoda.

Podczas ubiegłorocznych mistrzostw świata w Monachium kręgosłup jednak pana pokonał.

Z reguły boli mnie w kwietniu, ale wtedy niespodziewanie odezwał się we wrześniu. Ból po starcie był tak silny, że zrezygnowałem z kontynuowania wyścigu. Bałem się, że kręgosłup rozpadnie się na drobne części. Rezonans magnetyczny wykazał jednak, że wszystko jest na swoim miejscu. Co więcej, w ostatnim okresie przed regatami w Poznaniu nie miałem żadnych dolegliwości, czułem się znakomicie. Tomek też był w świetnej dyspozycji. Podczas sprawdzianów w Wałczu nasza stara łódka płynęła szybko, tak jak za dawnych czasów. Były więc podstawy do optymizmu.

Niczym niezmącone?

Kilka dni przed startem obaj mieliśmy nieprzespaną noc. Następnego dnia były kłopoty z koordynacją i zdecydowanie gorsze niż zwykle samopoczucie. Później wszystko wróciło do normy.

Jaka była wasza reakcja, kiedy rywale zaczęli was wyprzedzać. Ktoś z was krzyknął, próbował pobudzić partnera do wysiłku?

Żaden z nas nie próbował. Byliśmy tak zaszokowani tym, co się dzieje, tak osłabieni, że nie reagowaliśmy.

A później, już po wyścigu?