Obrońca, który zostawia ślad

Jürgen Klinsmann do końca zwlekał z odpowiedzią, czy przyjmie zaproszenie na mecz finałowy, ale akurat Philipp Lahm jest jednym z tych piłkarzy, którzy spotkają się z poprzednim trenerem kadry już wkrótce. Jeśli nie w Wiedniu, to w Bayernie Monachium, gdzie Klinsmann właśnie zaczął swoje rządy.

Jedną z pierwszych rzeczy, jakie zrobił, jeszcze ze swojej willi w Kalifornii, było czuwanie nad negocjacjami w sprawie nowego kontraktu Lahma. Miał być tak wysoki, by oferty klubów z Włoch i Hiszpanii wydały się obrońcy reprezentacji śmieszne. Stanęło na ponad 6 mln euro rocznej pensji, od początku lipca mistrz i jego uczeń będą znów razem.

Lahm debiutował w reprezentacji u Rudiego Völlera, z nim pojechał na mistrzostwa Europy w 2004 roku, ale to Klinsmann zmienił go w takiego piłkarza, jakiego znamy dzisiaj. Kazał myśleć o atakowaniu równie często jak o grze w obronie, czekał cierpliwie, gdy Lahm przez ponad rok leczył kontuzję. Trzymał dla niego miejsce w drużynie na mistrzostwa świata, bo jeśli Niemcy mieli przestać się kojarzyć z nudą i wymęczonymi zwycięstwami, to takiego obrońcy nie mogło zabraknąć w składzie.

Lahm strzelił pierwszą bramkę dla Niemców w meczu otwarcia z Kostaryką, ze spotkania z Polską my pamiętamy przede wszystkim Davida Odonkora i Olivera Neuville’a, ale to on został wybrany na najlepszego piłkarza meczu, a potem trafił do jedenastki gwiazd całych mistrzostw.

Klinsmann mówi do niego „Paolo”, bo Maldini był idolem Lahma z dzieciństwa, ale jeśli styl gry Niemca kogoś przypomina, to raczej Roberta Carlosa. Obrońcę, który czasami ma problemy w pojedynkach blisko własnego pola karnego, ale w najlepszych latach kariery był bezcenny w ataku. Od Maldiniego Lahm jest o głowę niższy, wzrostem pasowałby bardziej do reprezentacji Hiszpanii, choć nawet tam w obronie grają potężniejsi od niego.

Piłkarz Bayernu ma tylko 170 cm wzrostu i jest tak lekki, że gdy przed mistrzostwami reprezentanci Niemiec zostawiali na pamiątkę swoje odciski stóp na promenadzie niedaleko hotelu w Asconie, Philippa koledzy musieli docisnąć z góry, bo w pierwszej próbie zostawił tylko niewyraźny ślad. Jest w niemieckiej drużynie jeszcze niższy piłkarz Piotr Trochowski, ale lżejszy od Lahma był w Euro 2008 tylko Rosjanin Dmitrij Torbiński.

Torbiński to pomocnik pojawiający się podczas mistrzostw w epizodycznych rolach, Lahm grał od początku do końca we wszystkich meczach drużyny, w której boczni obrońcy tradycyjnie należeli do wagi ciężkiej. Jeśli nie byli wysocy, to przynajmniej silni. Nie musieli nawet dobrze kopać piłki, najważniejsze, by zabierali ją rywalom i budzili respekt.

Teraz ich miejsce zajął piłkarz, którego były kolega z Bayernu Mehmet Scholl nazywa „Wireless Lahm”: niezatrzymujący się nawet na chwilę, urządzający sobie slalomy między przeciwnikami. Wśród Niemców tylko Michael Ballack przebiegł podczas tego turnieju więcej, ale to Lahm słyszy częściej komplementy. – Philipp jest najbardziej wszechstronnym piłkarzem mojej drużyny, zawsze wybiera najlepsze rozwiązania – mówi o nim Joachim Löw.

Zaczynał turniej z prawej strony, po katastrofalnej grze Marcella Jansena w meczu z Chorwacją przeszedł na lewą stronę, by Jansena mógł zastąpić Arne Friedrich. Piłka nie odskakuje mu od nogi nawet podczas sprintów, w obronie właściwie nie fauluje. W 46 meczach w reprezentacji dostał tylko dwie żółte kartki. Wprawdzie gole strzela w kadrze raz na dwa lata – pierwszego w 2004 r., drugiego w 2006 r., trzeciego w półfinale w Bazylei – ale ma dużo asyst, świetnie dośrodkowuje. To on wywalczył rzut wolny, po którym Ballack strzelił zwycięskiego gola Austrii, w meczu z Portugalią zatrzymał i Cristiano Ronaldo, i Simao Sabrosę.

Zanim zdobył bramkę w ostatniej minucie meczu z Turcją, podawał przy golu Miroslava Klose. Gol też wiele mówi o jego stylu gry i charakterze. Zdecydować się na rajd przez całe boisko w ostatniej minucie, gdy inni piłkarze zastanawiają się, czy wystarczy im sił do końca dogrywki? Lahm popełniał w tym meczu błędy w obronie, również przy obu bramkach dla Turków, ale i tak dostał nagrodę od ekspertów UEFA.

Z dzieciństwa pamięta ciągłe żarty z niepozornego wzrostu, czasami niewybredne. Z Bayernu został odesłany w 2003 roku na dwa sezony do VfB Stuttgart, bo szefowie klubu uznali, że nie ma szans w walce o miejsce w składzie z Bixente Lizarazu. To bolało – Lahm przyszedł do Bayernu jako 11-latek, wcześniej uczył się futbolu w klubie z monachijskiej dzielnicy Gern, gdzie pani Daniela Lahm prowadzi grupy młodzieżowe, a jej mąż Roland gra w drużynie oldbojów.