Napoli: powrót drużyny upadłej

To by dopiero była opowieść: na 150-lecie jedności Włoch tytuł mistrzowski dla miasta, które najbardziej dzieli. Nie dla stolicy, nie dla biznesmenów z Piemontu i Lombardii, tylko dla Neapolu, który jest jak pomnik wszystkich porażek zjednoczenia. Akurat w 150. rocznicę, choć w całej historii calcio tylko trzy razy się zdarzyło, że tytuły mistrzowskie trafiały do miast na południe od Rzymu. Mało tego: to scudetto dla Południa byłoby zdobyte w zupełnie niepołudniowym stylu, bo SSC Napoli to być może jedyna firma w mieście, która od kilku lat idzie w górę, działa sprawnie, nie produkuje długów ani nie prosi o ratunek mafii.

Do końca sezonu zostało półtora miesiąca, siedem kolejek. Napoli jest na drugim miejscu, tuż przed mistrzami z Interu. Przed sobą ma tylko Milan, z którym dziś może się zrównać punktami: jeśli pokona Bolognę, a lider przegra z Fiorentiną. Tak czy owak, udział w następnej Lidze Mistrzów wydaje się pewny. Nieźle jak na klub, który jeszcze nie tak dawno był w czwartoligowej otchłani. Ale nawet wtedy na jego mecze przychodziło po 30 tysięcy widzów. Dziś we Włoszech więcej kibiców przyciągają tylko spotkania Interu i Milanu.

Prezes, który bije

Gdyby to wszystko skończyło się mistrzostwem, to może nawet powstanie o tym jakiś film. Pewnie byłby lepszy od średnio śmiesznych, za to mocno ozdabianych golizną komedii, na których miliony zarobił Aurelio Di Laurentiis, od siedmiu lat właściciel Napoli, od 36 lat – wytwórni Filmauro. To krewny wielkiego Dino De Laurentiisa, producenta m.in. „La Strady", „Blue Velvet" – ale i serii o Conanie.

Pełnokrwistych postaci w tym filmie o mistrzostwie by nie zabrakło, począwszy od samego Aurelio, który wygląda na poczciwego brodacza, ale przyłożyć potrafi, o czym ostatnio przekonał się prezes Lazio Claudio Lotito, gdy pokłócili się o podział pieniędzy z praw telewizyjnych i rozdzielić ich musiał prezes Milanu. O trenerze Napoli Walterze Mazzarrim sam właściciel klubu mówi, że jest jak Sean Penn: najlepszy wtedy, gdy wkurzony.

W drużynie też już wyrosły trzy wielkie postaci, choć De Laurentiis sprowadzania wielkich nazwisk unika; tłumaczy, że za Brada Pitta do filmu zapłaciłby dziesiątki milionów, bo ma gwarancję, że się zwrócą, a w futbolu takiej nie dają. Ale za to mądrze wybiera kandydatów na gwiazdy i kupuje, póki są w promocji. Ezequiela Lavezziego, przysadzistego wytatuowanego Argentyńczyka z kolczykiem, sprowadził cztery lata temu za 6 mln euro. Marka Hamsika, Słowaka szczuplejszego niż top modelka, wytatuowanego, z kolczykiem i jeszcze w okularach, tego samego lata za 5,5 miliona. Za Edinsona Cavaniego, Urugwajczyka z długimi włosami, aparatem na zębach i pseudonimem Matador, dał rok temu 18 mln euro, ale i na nim kiedyś zarobi.

Ta trójka wygląda jak wyciągnięta z planu u Tarantino i jest już warta dziesiątki milionów euro. Twardej drużynie, lubiącej atakować szybko i z kontrataku, daje siłę i fantazję w ataku. Lavezzi przepycha się i drybluje, Hamsik przyspiesza i podaje, Cavani strzela. Jest liderem strzelców Serie A wspólnie z Antonio Di Natale. Zdobył już 25 goli, jeszcze żaden piłkarz Napoli nie strzelił tylu w jednym pierwszoligowym sezonie. Nawet ten: Diego Armando Maradona, jedyny jak dotąd król strzelców z SSC Napoli.

Błękitny sztandar

Maradona i Neapol to temat na osobną książkę. Gdyby nie on, do dziś jedynym wspomnianym na początku mistrzem na południe od Rzymu byłoby Cagliari Gigiego Rivy z 1970 roku. Ale los chciał, że Diego, niechciany w Barcelonie, trafił w 1984 roku pod Wezuwiusz. I trzy lata później Napoli, klub, który częściej się bronił przed spadkiem, niż był na podium ligi, pierwszy raz zostało mistrzem. Całe miasto było wtedy błękitne od klubowych flag i szalików, a Maradona, mistrz świata z Argentyną, mówił, że ten tytuł cieszy go bardziej niż wygranie mundialu w Meksyku, bo tutaj ma wokół siebie przyjaciół, a tam nie miał.

Kolejne mistrzostwo zapewnił Napoli w 1990 roku, po drodze jeszcze Puchar UEFA. Tutaj mógł mówić, że kopiąc piłkę, walczy o sprawiedliwość społeczną, i nikt się nie pukał w głowę, bo Neapol swoje zwycięskie Napoli traktował jak sztandar walki z Północą. Tutaj Diego mógł się też bawić do rana na swoich bunga bunga (najsłynniejsze organizował w Hotel Paradiso), pić, wciągać kokainę, omijać treningi, żądać kolejnych podwyżek, czyli robić wszystko to, za co go pogoniono z Barcelony. Tutaj kochano go właśnie takiego: birbanta, spryciarza, chciwca, który z wszystkich, na boisku i poza nim, robił durni. Aż w 1991 roku, gdy nie udało się już przekupić kontrolerów antydopingowych i wykryli u niego kokainę, odleciał w pośpiechu do Buenos, uciekając przed poważniejszymi oskarżeniami: o przemyt narkotyków, wynajmowanie stręczycieli, kontakty z mafią. Już nie wrócił, a Napoli straciło grunt pod nogami.

W kolejnych latach najpierw sięgnęło Serie B, potem bankructwa, i zostało karnie zdegradowane do czwartej ligi. Tam w 2004 roku znalazł je De Laurentiis. Powołał nowe Soccer Napoli, żeby nie musieć spłacać długów starego SSC. A prawo do używania historycznej nazwy i tak w końcu zdobył – odkupił je później po okazyjnej cenie. Sezon po sezonie budował drużynę coraz mocniejszą, awansował coraz wyżej, aż do dzisiejszego drugiego miejsca.

Skoczmy im do gardła

Maradona wciąż ma w Neapolu swoje kapliczki, w których stoi razem ze świętym Januarym, patronem miasta. Wciąż zastrzeżony jest jego numer 10 na koszulce, choć on sam namawia, żeby go dać Lavezziemu. Walka o kolejne mistrzostwo też toczy się w imię Maradony, ale jednak w zupełnie innym stylu.

Tamto Napoli parło do przodu na zasadzie: po Diego choćby potop. I potop przyszedł. A Napoli De Laurentiisa liczy każdy milion euro. Żaden piłkarz nie może zarabiać powyżej ustalonego przez właściciela limitu. Gdy Cavani po kilkunastu golach przyszedł po podwyżkę, prezes wyrzucił go z gabinetu. Maradona w neapolitańskich czasach bawił się na przyjęciach mafii, było podejrzenie, że camorra dołożyła się do jego transferu z Barcelony, kierownikiem drużyny był wtedy Luciano Moggi, który kilkanaście lat później będzie bohaterem wielkiej afery korupcyjnej we włoskim futbolu. Dzisiejsze Napoli unika jak może złych skojarzeń.