Doścignąć marzenia

Czarno-złote wyścigówki, prowadzone przez Nicka Heidfelda i Witalija Pietrowa, ustępują szybkością ścisłej czołówce, ale w dwóch pierwszych tegorocznych Grand Prix obaj kierowcy potrafili wykorzystać potknięcia i niepowodzenia zawodników Ferrari czy McLarena.

– Nie ma wątpliwości, że nasz samochód jest konkurencyjny, chociaż obecnie nie jest na tyle szybki, aby zwyciężać – stwierdził po wyścigu w Malezji szef ekipy Eric Boullier.

Wypowiedź Francuza jest nieco optymistyczna, bo pod względem czystego tempa jego podopieczni nie są w stanie obecnie nawiązać walki z Red Bullem i McLarenem. W kwalifikacjach udaje im się wbić pomiędzy zawodników Ferrari, ale z kolei czerwone auta spisują się w czasówkach wyraźnie gorzej niż na dystansie całego wyścigu. Potężną bronią są za to atomowe starty: w Australii Pietrow zyskał dwie pozycje na pierwszych metrach wyścigu, dwa tygodnie później Heidfeld przeskoczył z szóstej lokaty na drugą, a Rosjanin z ósmej na piątą.

– Auta Renault od dłuższego czasu rewelacyjnie startują i muszę podziękować zespołowi za opracowanie świetnych systemów – mówił Heidfeld po zejściu z podium w Malezji.

Niewątpliwie Lotus Renault R31 jest konkurencyjnym samochodem o dużym potencjale. Nowatorskie rozwiązanie układu wydechowego jest czymś, czego w tym zespole od dawna brakowało: powiewem świeżej myśli konstrukcyjnej. W poprzednich sezonach prym wśród innowatorów wiedli inni: Brawn wprowadził podwójny dyfuzor, McLaren kanał F, a Red Bull dyfuzor „dopompowywany" spalinami.

Wydech Renault nie jest wynalazkiem na miarę wcześniej wymienionych, ale stanowi potwierdzenie aspiracji zespołu, który chce nawiązać do pełnych sukcesów sezonów 2005-06. Marazm i niepewność po zawirowaniach wokół finansów i kwestii własnościowych najwyraźniej ustąpiły miejsca staraniom o jak najszybsze dopadnięcie czołówki.

Nawiązanie równorzędnej walki z Red Bullem czy McLarenem wciąż jednak pozostaje w sferze marzeń i nawet atomowe starty nic nie pomogą – zwłaszcza dopóki kierowcy Lotusa Renault nie zdołają się przebić w czasówce wyżej niż na szóste miejsce. Szybka i bezbłędna jazda Pietrowa w Australii oraz Heidfelda w Malezji zasługują na szacunek, ale trzeba jednocześnie zauważyć, że możliwości ich samochodów jeszcze nie pozwalają na regularną walkę o podia.

Warto zauważyć, że w Malezji po pierwszej rundzie pit stopów Heidfeld stracił aż trzy pozycje. Byłoby jeszcze gorzej, gdyby nie problemy mechaników Ferrari, którzy mieli kłopot z wymianą lewego przedniego koła w samochodzie Felipe Massy. Niemiec odzyskał dwie lokaty po kolizji Fernando Alonso z Lewisem Hamiltonem, a w końcówce szybkim tempem zbliżał się do niego Mark Webber.

Podobnie było dwa tygodnie wcześniej w Melbourne, gdzie Pietrow wykorzystał potknięcie Jensona Buttona (kara za ścięcie szykany w walce z Massą) oraz mocno zużywające się opony w autach Ferrari i Red Bullu Marka Webbera (cała trójka zaliczyła o jeden pit stop więcej).

Szkoda, że Robert Kubica musi oglądać występy swojego zespołu w telewizji. Nie da się powiedzieć, czy byłby w stanie powalczyć o coś więcej. Prawdopodobnie nie, bo dwa najlepsze zespoły są dużo szybsze, a Heidfeldowi i Pietrowowi w drodze na podium sprzyjał los. Trudno też ocenić, jaka jest rola Polaka w zmniejszeniu strat do czołówki. Lubi on podkreślać, że jego zadaniem jest „tylko" kręcenie kierownicą, a prace projektowe czy rozwojowe to robota dla inżynierów w fabryce.

Jednak Kubica należy do tych kierowców, którzy nie tylko potrafią szybko pojechać samochodem, ale także wiedzą, co zrobić, aby jeszcze bardziej poprawić jego osiągi. Ponadto jest niezwykle pracowity i w sezonie 2010 zwykł do późna ślęczeć nad danymi i wykresami, przedkładając spotkania z inżynierami Renault nad wypoczynek po pełnym zajęć dniu na torze. Ci z kolei od początku współpracy twierdzili, że jest „namolny" w pozytywnym tego słowa znaczeniu, bo wciąż naciska i zmusza ich do jeszcze większego wysiłku przy pracach nad samochodem.