Nabraliśmy pewności siebie

Lorenzo Bernardi, słynny włoski siatkarz, dziś trener Jastrzębskiego Węgla, mówi, że Polska to główny kandydat do olimpijskiego złota. Nie przesadza?

Marcin Możdżonek: W Londynie nie będzie faworyta. Nie jest nim Brazylia ani Rosja. Siedem – osiem drużyn, w tym Polska, może walczyć o najwyższe cele. Najważniejsze, że wróciliśmy z Japonii z wiarą, że możemy pokonać każdego. Oczywiście, jeśli zagramy tak, jak potrafimy, i wyeliminujemy braki, które znamy.

Jakie to są braki?

Przestoje w grze wynikające ze spadku koncentracji. Dlatego przegraliśmy z Iranem, Brazylią i Rosją. Nie wystarczy znakomicie grać w siatkówkę, najważniejsza jest głowa. Bez silnej psychiki wielkie sukcesy są niemożliwe. Andrea Anastasi powtarza: Nie musicie wcale tak atakować jak Bułgarzy, blokować jak Rosjanie czy rozbijać rywali zagrywką jak Włosi. Naprawdę nie trzeba być perfekcyjnym, by wygrywać – mówi nasz trener i życie przyznaje mu rację.

Kiedy uwierzyliście, że naprawdę jesteście mocni. W finałach Ligi Światowej, podczas mistrzostw Europy czy w Pucharze Świata?

Dopiero ten ostatni turniej pozwolił nam poznać swoją wartość. 11 meczów w 15 dni, to dawka mordercza, ale niepozostawiająca wątpliwości, na co kogo stać. W Japonii nabraliśmy pewności siebie. Wcześniej nam jej brakowało.

Gdy wsiadaliśmy do samolotu lecącego do Azji, wcale nie byłem pewny, że znajdziemy się na podium i wywalczymy olimpijski awans. Miałem świadomość, jak trudne czeka nas zadanie.

Przed meczem z Włochami w Tokio wydawało się, że rywale mają przewagę psychologiczną, wcześniej z nimi przegrywaliście. I nagle role się odwróciły, skąd ta przemiana?

Wiedzieliśmy, że jesteśmy lepsi. Nawet wtedy, gdy Włosi prowadzili 2:0 w setach, rozbijając nas zagrywką. Naszą siłą jest równy skład. Zmiennicy nie są gorsi od tych, którzy zaczynają. I potwierdzili to w tym meczu.

Mówi się, że dzięki dobrej atmosferze w zespole gracie tak skutecznie. Na czym to polega?

Nie oszukujmy się, nie jesteśmy grupą przyjaciół, która poza boiskiem nie może bez siebie żyć i każdy skoczy za drugim w ogień. Tak nie jest, ale najważniejsze, że łączy nas wspólny cel.

Kiedy Anastasi podaje wam wyjściowy skład?

Dopiero przed meczem. Niczego nie wyjaśnia, tylko informuje.

A jak tłumaczył swoją decyzję, że to pan będzie kapitanem?

Nie tłumaczył. Pytałem dlaczego, ale odpowiedział krótko, że tak postanowił, nic więcej.

Zaczynał pan u Raula Lozano, później był w drużynie Daniela Castellaniego, która zdobyła mistrzostwo Europy. Teraz jest kapitanem w zespole Anastasiego. Jest coś, co ich łączy?

Nie widzę wspólnych cech. Castellani był nauczycielem, dbał o szczegóły, długo nad nimi pracowaliśmy. A przy tym rozmawiał, tłumaczył. Miał przy tym duże zaufanie do zawodników. Anastasi jest inny, nie dyskutuje. Raczej motywuje, zagrzewa do walki. Jest bardziej selekcjonerem, który szuka wykonawców do realizacji określonego celu, niż trenerem, ale nie ulega wątpliwości, że ktoś taki bardzo się przydał polskiej reprezentacji.

Pamięta pan przegrany mecz z Włochami na igrzyskach w Pekinie? Anastasi był wtedy po drugiej stronie, to on zamknął nam drogę do strefy medalowej...

Takie mecze śnią się do końca życia, nie chciałbym już nigdy przeżyć czegoś podobnego.

Co pan pomyślał, gdy okazało się, że właśnie Anastasi zastąpi Castellaniego?

Niewiele o nim wiedziałem. Opowiadali mi o nim koledzy ze Skry, Stephane Antiga i Miguel Angel Falasca. Opinie były krańcowo różne.