Judit Polgar o pasji grania w szachy

Ostatnio często panią widzimy w Warszawie.

Judit Polgar:

Jestem trzeci raz w Polsce, a drugi rok z rzędu na mistrzostwach Europy w szachach błyskawicznych i szybkich. Czy mi się tu podoba? Tak, ale zawsze przyjeżdżam w konkretnym celu - na turnieje. Nie mam czasu na zwiedzanie.

Co pani myśli o polskich szachistach?

Kilku reprezentuje naprawdę wysoki poziom, szczególnie w ostatnich latach. Najlepszy z nich jest teraz Radosław Wojtaszek, aktualny wicemistrz Europy. W 2002 roku zdarzyło mi się przegrać w Budapeszcie mecz szachów szybkich z Bartłomiejem Macieją, wówczas mistrzem Europy. Macie też dobre drużyny - męską i kobiecą.

Prawie przez całą karierę rywalizuje pani wyłącznie z mężczyznami.

To pomysł taty, który po moich pierwszych sukcesach stwierdził, że jeżeli będę grała z kobietami, nie osiągnę najwyższego poziomu. Efektem był pani systematyczny awans w światowej hierarchii, siedem Oscarów oraz tytuł szachistki XX wieku. Najwyżej w męskim rankingu FIDE klasyfikowano panią w 2005 roku - na 8. miejscu, teraz - na 35.

W ostatnich latach zmieniła się pani sytuacja życiowa. Ma pani dwoje dzieci. Jak to wpływa na pozycję w świecie szachów?

Moje życie stało się lepsze, pełniejsze. Dla kobiety posiadanie dzieci to skarb. Oczywiście, jeśli chodzi o grę w szachy nie mogę już sobie pozwolić na takie przygotowania do turniejów jak wcześniej, ale w tym roku nie mogę narzekać na brak sukcesów. Na mistrzostwach Europy w Aix-les-Bains zdobyłam brązowy medal, dobrze zagrałam też w Pucharze Świata w Chanty-Mansijsku, awansując do czołowej ósemki. Najważniejsze, że ciągle gram w szachy, staram się. Siłą rzeczy nie jest to już jednak taki profesjonalizm, jaki prezentowałam przed urodzeniem dzieci.

Wciąż jest jednak pani zdecydowaną liderką światowej listy rankingowej kobiet.

Trwa to już 23 lata i 50 kolejnych notowań. Nikt w szachach nie miał takiego rekordu.

Wielki Garri Kasparow był na czele rankingu mężczyzn 23 razy. Jak długo potrwa pani hegemonia?

Nie wiem. Wciąż uczestniczę w turniejach, jestem aktywna, nadal mam taką samą radość z gry, jak w okresie gdy byłam nastolatką, więc może jeszcze przez kilka lat nic się tutaj nie zmieni.

Szachistką została pani z woli rodziców, którzy postanowili wychować swoje córki w domu, bez posyłania ich do szkoły i zgodnie z własnym programem szkoleniowym uczynić z nich wielkie arcymistrzynie. Nie buntowała się pani, że musi grać w szachy?

Nie. Dla mnie to było naturalne, gdyż obydwie siostry, Zsuzsa i Zsofia, już w nie grały. Ruchy pokazała mi mama. Tata przekazał pierwsze idee, kombinacje. Potem miałam różnych trenerów.

Pani dzieci też będą grały w szachy?

Oliver ma siedem i pół roku, Hanna - prawie pięć i pół. Same będą o tym decydować, ale już teraz wiedzą, jak poruszają się figury na szachownicy. Syn grał już nawet w dwóch turniejach, ale na razie nie widzę u niego przesadnej determinacji.

Czy pani mąż jest zawodowym szachistą?

Nie, Gusztav jest weterynarzem. I wielkim entuzjastą szachów.

Jak się poznaliście?

Dzięki mojemu ...pieskowi. Rozchorował się i musiałam zaprowadzić go do lekarza. W ten sposób pierwszy raz spotkałam się z przyszłym mężem.