Drogi do Rzymu

Rz: Najważniejszy mecz na Euro 2012 Polska zagra z Rosją, drużyną, która niewiele się zmieniła od czasu, gdy w poprzednich mistrzostwach wyeliminowała prowadzoną przez pana Holandię. Doradzi nam pan coś, czy to ciągle zbyt bolesne wspomnienie?

Marco van Basten: Samo życie, po prostu byliśmy w tamtym ćwierćfinale słabi. Niektórzy piłkarze, np. Arjen Robben i Robin van Persie, nie mogli zagrać, niektórzy mieli prywatne problemy. Khalidowi Boulahrouzowi kilka dni wcześniej zmarła córeczka. To nas przytłoczyło, nawet jeśli wtedy nie do końca zdawaliśmy sobie z tego sprawę. Byliśmy rozpędzeni po rundzie grupowej i nagle taka tragedia... Jeśli chcecie pokonać Rosjan, to najlepiej obejrzyjcie, jak w następnym meczu rozbiła ich Hiszpania, i się wzorujcie. Łatwiej powiedzieć, niż zrobić, prawda?

Byliście wtedy najlepszą drużyną rundy grupowej, ale skończyliście źle. A w 1988 roku było odwrotnie: męczarnie w grupie i szczęśliwe zakończenie.

Czasami się zapomina, ile mieliśmy wtedy szczęścia. Ratowało nas na początku mistrzostw. Wielkie turnieje to piękna zagadka. Tak naprawdę nigdy nie wiesz, jak należy przygotować drużynę i co będzie dobre, a co złe. Wtedy w porę złapaliśmy rytm i zostaliśmy mistrzami.

Tamten turniej: wygrany półfinał z Niemcami, gol strzelony Rinatowi Dasajewowi w finale, ludzie wskakujący do kanałów Amsterdamu podczas parady zwycięzców, to są pana najlepsze wspomnienia z kariery? Czy zwycięstwa z Milanem to przyćmiły?

Nie rozdzielę wspomnień na reprezentację i Milan. Finał Pucharu Europy w Barcelonie, gdy pokonaliśmy Steauę Bukareszt, był równie wyjątkowy.

Pozostaniecie pierwszą i jedyną holenderską reprezentacją, która wygrała wielki turniej?

Mam nadzieję, że nie, ale może tak być.

Był pan wśród tych, którzy krytykowali kadrę za to, że podczas ostatniego mundialu grała brzydko i zbyt brutalnie?

Nie. Na tym poziomie trzeba próbować wszystkiego, by wygrać. Jak ci się uda w ładny sposób – gratulacje. Ale jak widzisz, że można to zrobić, tylko brzydko, trzymaj się tego. Im w RPA naprawdę niewiele zabrakło. Ale jednak zabrakło, może dlatego zostali tak surowo osądzeni. Mnie też krytykowano, gdy prowadziłem kadrę, bo wszyscy się spodziewali, że drużyna będzie grała tak, jak ja kiedyś.

Powiedział pan niedawno, że miał w karierze tylko dwóch trenerów, którzy potrafili pana uczynić lepszym, a reszta raczej przeszkadzała. Trochę zniechęcające, zwłaszcza gdy to mówi młody trener.