Debel już mniej ważny

Wrócił pan do reprezentacji po dwóch latach przerwy...

Łukasz Kubot:

Tamto spotkanie z Finlandią było pechowe i traumatyczne dla całej drużyny, przegraliśmy minimalnie, nie wykorzystując meczboli. Byłem wtedy w życiowej formie, z najlepszym singlowym rankingiem w karierze, a żeby zagrać w Pucharze Davisa, zrezygnowałem ze startu w Indian Wells. Przyjechałem do hali w zimowej Polsce prosto ze słonecznych otwartych kortów w Ameryce Południowej. No i odniosłem w Sopocie kontuzję, po której wracałem do równowagi przez kilka miesięcy. Trzeba było z tego wyciągnąć wnioski.

Choćby takie, że teraz nie jedzie pan na chybcika do Casablanki, bo błyskawiczne przestawianie się z ultraszybkiej nawierzchni na wolne korty ziemne mogłoby nie wyjść na zdrowie?

Tak, wolę spokojnie tydzień potrenować i zagrać na korcie ziemnym dopiero w Monte Carlo. Przygotowanie się do sezonu na otwartych kortach w Europie jest zawsze najtrudniejsze. Zresztą gdybym wiedział, że w Inowrocławiu, gdzie walczymy z Estonią, nie będzie jednak kortu ziemnego – jak nam pierwotnie obiecano – to bym się poważnie zastanowił, czy wystąpić.

Nie bardzo miał pan jednak wyjście, jeśli chce pan zagrać na igrzyskach...

Rzeczywiście, występ w reprezentacji narodowej w jednym z dwóch sezonów najbliższych olimpiadzie to jeden z warunków kwalifikacji. Drugim jest odpowiednio wysokie miejsce w rankingu. Moje na dziś 50. powinno wystarczyć. Liczyła się będzie klasyfikacja z początku czerwca, a ja mam do tego czasu mało punktów do obrony. Nie ukrywam, że start w igrzyskach jest jednym z moich marzeń. Drugie to wygrać turniej w Polsce.

W ubiegłym roku był pan gwiazdą w Poznaniu.

To, że na mój mecz pierwszej rundy w challengerze przyszło trzy tysiące ludzi, zrobiło na mnie wrażenie! Znowu jednak miałem pecha – byłem przecież po tych wygranych wielkoszlemowych pojedynkach z Querreyem, Almagro, Monfilsem czy minimalnie przegranym z Lopezem o ćwierćfinał Wimbledonu, ale kontuzja nadgarstka uniemożliwiła mi dalszą grę w Porsche Open. Do finału doszedł Jurek Janowicz, a ja miałem prawie trzy miesiące przerwy. W tym czasie rozpadł się mój deblowy układ z Oliverem Marachem.

Graliście razem przez trzy sezony, wygraliście pięć turniejów, startowaliście nawet w Masters. Czy doszło do jakiegoś konfliktu?

Nie, po prostu on wtedy zagrał w Hamburgu z Alexandrem Peyą, wygrali, zaiskrzyło między nimi i w tym sezonie postanowili już grać razem, by stworzyć austriacki debel na igrzyska. Ja teraz nie mam stałego partnera, grałem kilka razy z Radkiem Stepankiem, z Tomasem Berdychem, z Janko Tipsareviciem. Od stycznia, po raz pierwszy w karierze, mam niższy ranking deblowy niż singlowy.

Czyli, jak kiedyś na przykład Stefan Edberg, doszedł pan do wysokiej pozycji w grze pojedynczej przez podwójną...

Edberga nie pamiętam... ale w ten sposób weszło też do szerokiej czołówki kilku Czechów. Po prostu startując w turniejach deblowych, przy każdej okazji graliśmy też eliminacje singla. Kilka lat to trwało, ale udało mi się, i dziś mogę już powiedzieć, że bardziej jestem singlistą niż deblistą.

Jaki jest pana zdaniem główny powód obecnych sukcesów Agnieszki Radwańskiej?

Wzrost wiary we własne umiejętności, pewność siebie rosnąca wraz z liczbą wygranych meczów.