Igrzyska olimpijskie to znakomita okazja do protestów

Zaczął w zeszły weekend Trent Oldfield, który postanowił pokazać, że wyścig między uniwersytetami Oxford i Cambridge to zło, jakich mało na świecie.

Wskoczył do Tamizy tuż przed dziobami łodzi, przerywając na jakiś czas rywalizację. Oldfielda w mającej ponad 150 lat imprezie mierził jej elitaryzm, a ostatnio także komercja: sponsorzy, transmisje na cały świat i setki tysięcy widzów siedzących na brzegach rzeki.

Oldfield pozuje na klasowego wojownika, sam zresztą, ociekając wodą, porównywał swój wyczyn do wojny partyzanckiej: uderz znienacka, a potem się wycofaj. To ostatnie nie do końca mu się udało. Został wyłowiony z rzeki i oskarżony o zakłócanie porządku publicznego.

Jego wyczyn może budzić szacunek, bo wskoczenie do Tamizy wymaga nie lada odwagi, a teraz dodatkowo może zostać męczennikiem za sprawę. To uwiarygodni go w oczach opinii publicznej, bo elitaryzm i wyższe sfery zaczęły mu przeszkadzać dość późno. Najpierw uczył się w najlepszej prywatnej szkole w Australii, a potem skończył London School of Economics i dopiero wtedy doznał, jak sam przyznaje, „olśnienia".

Czasu na atak nie mógł wybrać lepiej. Do igrzysk zostało niewiele ponad trzy miesiące, a chętnych, by przy tej okazji wyrazić swój sprzeciw (powody mogą być różne), nie zabraknie. Zwłaszcza że ostatnio z powodu kryzysu podobnych akcji jest coraz więcej.

Niemal w tym samym czasie co Oldfielda z wody, londyńska policja wyciągała z namiotów ludzi protestujących przeciwko budowie hali treningowej do koszykówki na zielonym skrawku ziemi w okolicy Leyton Marsh.

Tam akurat zebrali się mieszkańcy wspomagani przez profesjonalnych przeciwników z ruchu Occupy London – łącznie około 30 osób. Większość rozeszła się spokojnie do domów, gdy tylko zobaczyła urzędników w towarzystwie policji, ale część trzeba było usunąć siłą.

Nie obyło się przy tym bez wojowniczych okrzyków i chowania pod radiowozami, a jeden z mężczyzn został wyniesiony przez czterech policjantów, trzymających go za ręce i nogi. – Będziemy kontynuować nasz protest w pokojowej formie – mówiła jedna z organizatorek, Caroline Day.

Protestujący mają swoje racje. Okolica, w której będą ćwiczyć sportowcy, to podobno ulubione miejsce spacerów dla tysięcy londyńczyków i nie wszystkich przekonują zapewnienia, że po zawodach budynki znikną.

Gdyby tylko na takich protestach się skończyło, nie byłoby większego problemu, ale organizatorzy igrzysk w Londynie martwią się, że jeszcze więcej chętnych do protestowania pojawi się podczas samej imprezy – to w końcu gwarantowany rozgłos dla sprawy, a poza tym znakomita okazja do szantażu. Dajcie nam to, czego żądamy, a będziecie mieli spokój. Dlatego nie ma się co dziwić, że w ostatnich latach chętnych do walki o różne sprawy przybywa.

Najczęściej protesty dotyczą praw człowieka. Tak było w Sydney 12 lat temu, kiedy organizatorzy bali się (inna sprawa, czy słusznie) poważnych manifestacji w obronie Aborygenów.