Jedna taka wiosna w życiu

Ma pan dwie wielkie miłości – futbol i muzykę. Gdy kilka lat temu pański GKS Bełchatów walczył o mistrzostwo Polski, mówił pan, że do tamtego finiszu ligi pasowałby tylko „Taniec z szablami" Chaczaturiana. A do mistrzostwa Śląska?

Orest Lenczyk:

Dziś to mi coś niewesołego chodzi po głowie. „Nabucco" może. Bo niewesołe, a piękne. Ucho mam wrażliwe, szlag mnie czasami trafia, jak nas zalewa muzyka w kuźni robiona: ja tam tylko młot i miech słyszę. A „Nabucco"... Sama fantazja. Pamiętam z mistrzostw Europy w Niderlandach, jak 50 tysięcy ludzi na stadionie w Rotterdamie śpiewało na tę melodię. Nie trzeba znać słów, i tak ciarki przechodzą.

Bywało, że po mniejszych sukcesach fikał pan z radości koziołki przy ławce, a gdy Śląsk pokonywał Jagiellonię i Wisłę – niewzruszona mina. Dlaczego?

Może dlatego, że byliśmy liderami przez 12 kolejek sezonu i to mi jakoś tę radość rozłożyło na raty. Ale satysfakcja jest ogromna. Po tym wszystkim, co nas w ostatnich miesiącach spotykało – podwójna. Że inni szans nie potrafili wykorzystać, a my wykorzystaliśmy. Nie pospałem ostatniej nocy. Po dwóch tygodniach mogłem wreszcie pobyć w domu w Krakowie z rodziną. O trzeciej zasnąłem, a niedługo później trzeba było wstawać, bo odjeżdżał wesoły autobus do Warszawy na mistrzowską galę. Niech się chłopcy cieszą, rok na to czekali.

Tym, którzy mówią, że liga słaba, a Śląsk jest przypadkowym mistrzem, co pan odpowie?

Rozumiem, że można uważać tę ligę za słabą. Ale dlaczego to ma być wina Śląska?

Dla mnie jest ważne, kto to mówi. Ekspertów nam się namnożyło. Nie wiem, jakaś kapituła ich mianuje, czy co? Niektórzy z góry wiedzą, kto powinien być mistrzem, kto będzie miał szanse w Lidze Mistrzów, a kto nie. Mam takie wrażenie, że my na siłę szukamy w tym, co się dzieje, logiki, chcemy wyciągać wnioski, wróżby robić: co to znaczy dla ligi, że mistrzem został Śląsk itp. A logikę czasami trzeba porzucić, bo to jest sport, bitwa.

Narzekamy na ligę bez umiaru, jednego nie doceniając: w ostatniej kolejce cztery drużyny miały szanse na mistrzostwo, a nikt nie mrugał porozumiewawczo okiem, że walizki z pieniędzmi będą krążyć po Polsce.

Może i na trybunach w Krakowie była sielanka między kibicami Wisły i Śląska, ale my na boisku mieliśmy koszmar i dziękuję rywalom, że pokazali, co to znaczy grać fair. Proszę mi wierzyć, mam skalę porównawczą i cieszę się, że takich czasów dożyłem. I jeszcze ligę wygrałem.

Mówił pan kiedyś, że sukcesów nie mierzy tytułami, bo to by było zbyt prymitywne. Ale mistrzostwo ze Śląskiem to chyba jednak jest największe osiągnięcie w karierze? Większe niż tytuł sprzed 35 lat z Wisłą.

Nie mierzę sukcesów wyłącznie tytułami, bo w lidze albo jest się baranem, albo rzeźnikiem. I zdecydowanie częściej jednak baranem, rzeźnik może być tylko jeden. Więc się cieszę, że tym razem mógł być nim Śląsk. Ale to nie znaczy, że przez te lata czekania na mistrzostwo źle pracowałem. Wiem, że media wolą tych młodszych, którzy pracują dwa, trzy razy krócej ode mnie, a jak zbudują jedno czy dwa piętra, to już zostają bogami. Ale ja sobie cenię to konsekwentne tworzenie czegoś, przez lata. W Śląsku po prostu chodziłem do pracy, starając się robić wszystko najlepiej jak potrafię. Wyszło z tego mistrzostwo.

A co będzie z Ligą Mistrzów?

Jak powiedziałem kiedyś, że polski klub tam przez dziesięć lat nie wejdzie, to mnie kopano. A tu proszę, rok po roku się odbijamy. I to odbijają się też drużyny z dobrymi trenerami, dobrymi piłkarzami, doinwestowane. Więc może przestańmy wreszcie śnić, jak to pogramy z Hiszpanami czy Anglikami, tylko przyjmijmy do wiadomości, że jesteśmy w stanach średnich. I nasze ambicje powinny być takie, żeby nie przegrywać z drużyną z Cypru czy z BATE Borysów. Pamiętając, że te drużyny zrobiły nie mniej niż my, żeby tę Ligę Mistrzów mieć.

I my na razie z nimi przegrywamy.

Ja wiem, że Śląsk będzie kopany, jeszcze zanim zacznie eliminacje: na cholerę nam taki mistrz. To, co ja miałem na treningach mówić: chłopaki, nie walczcie o tytuł, bo przecież na Ligę Mistrzów i tak nie macie szans? W spor- cie nie jest najważniejsze zwycięstwo, najważniejsze to godnie walczyć. Czy nam nie wolno spróbować? To jest wobec nas po prostu nieeleganckie. Rozumiem, że można uważać tę ligę za słabą. Ale dlaczego to ma być wina Śląska? Proszę się wziąć do tych klubów z czołówki, które deklarują, że dla nich się liczy tylko mistrzostwo. To one zawiodły. Ani Lech, ani Legia, ani Wisła nie zrobiły wystarczająco dużo, żeby być krok bliżej Europy. A to my obrywamy. Tak, mieliśmy tej wiosny słabszy okres. Ale nieważne, jak upadałeś, ważne, jak się podniosłeś.

Jaki to był sezon?