Na końcu wygrają Niemcy

Mistrzostwo Europy dla Danii, z panem w bramce, to jedna z większych sensacji w historii futbolu. Coś takiego może się jeszcze zdarzyć?

Peter Schmeichel:

Może, i się zdarza. A mistrzostwo dla Grecji w 2004? Przecież na nich nikt nie stawiał, nawet gdy w meczu otwarcia wygrali z Portugalią. W turniejach, gdy trzeba grać mecz za meczem, wszystko jest możliwe. Złap falę, zabierz się z nią, a może cię ponieść wyżej, niż kiedykolwiek wcześniej i później. W 2004 roku każdy z Greków przerósł siebie. Wielu miało później udane kariery, ale wielu przepadło.

Grecji wytykano, że wygrała w brzydkim stylu. Wy w 1992 roku zrobiliście to ładniej.

My graliśmy w turnieju ośmiozespołowym, a Grecja – gdy mistrzostwa miały już 16 finalistów. To jest wielka różnica. Graliśmy ze swobodą, niedługo wcześniej dowiedzieliśmy się, że będziemy zastępować ukaraną sankcjami Jugosławię. Nikt od nas niczego nie wymagał. W Polsce i na Ukrainie nie będzie takiego zespołu. Zestaw jest bardzo mocny: z 16 najlepszych drużyn rankingu UEFA jest 14, plus dwaj gospodarze, którym wszystko będzie pomagać. Rozumiem to zwyczajowe gadanie o grupach śmierci i grupach łatwych, ale szczerze mówiąc, nie widzę zespołu, o którym mógłbym powiedzieć, że na pewno awansuje albo na pewno odpadnie. Mówię też o Polsce.

Ale faworyta pan widzi?

Niemców. Już rok temu mówiłem, że Ligę Mistrzów wygra Bayern Monachium, a mistrzostwa niemiecka reprezentacja. To są piłkarze, którzy umieją się przygotowywać do konkretnych celów. Wiem, że Hiszpania ma wielu zwolenników, ale może jej zabraknąć energii. Tak jak jej zabrakło Barcelonie w ostatnich miesiącach, zwłaszcza pomocnikom, a wiadomo ile znaczą. Obawiam się, że nie odbudują się na turniej.

Niespodzianką będzie Dania?

Tylko z pomocą szczęścia. Nie mamy 40 piłkarzy do wyboru. Mamy 20 i niektórzy są dużo lepsi od innych. Daniel Agger w obronie, Christian Erikssen w pomocy i Nicklas Bendtner w ataku są absolutnie niezbędni. Jeśli coś się stanie któremuś z nich, będziemy mieli kłopoty. Erikssen to jest przyszłość naszego futbolu. Ma za sobą wielki sezon w Ajaksie.

Dania jest w najtrudniejszej grupie, ale dlaczego miałaby się bać np. Portugalii, skoro z nią wygrywała w eliminacjach?

Jeśli ta trójka będzie zdrowa, a fala nas poniesie, to wszystko może się stać. Mamy bardzo dobrą drużynę, tyle że kruchą.

Macie też nieziemską cierpliwość do trenera kadry, Morten Olsen prowadzi ją od 12 lat. Idzie na rekord Aleksa Fergusona?

Miał już zamiar rezygnować, moim zdaniem ciągnęło go do jakiegoś klubu, czuł, że jeszcze stać go w klubowym futbolu na sukces. Federacja o niego walczyła, przekonała do zmiany zdania. Teraz wydaje się już zdecydowany i szczęśliwy. Reprezentacja to inny świat niż klub. Trener musi mieć inne nastawienie i tak naprawdę niewielu z nich, nie mając piłkarzy na co dzień pod ręką, jest w stanie podtrzymać ogień w sobie. A Olsen to potrafi. Zna się na piłce, no i poza wszystkim to fajny gość. Był moim trenerem w Broendby, ponad 20 lat temu, to była jego pierwsza praca. A wcześniej graliśmy razem w reprezentacji. Zawsze był poważny jako piłkarz, bardzo się wszystkim przejmował. Jako trener się zmienił. Ciągle jest zawzięty, ale w taki sposób, że to nie szkodzi drużynie. Nauczył się kompromisów.

Ten turniej, który wygraliście w 1992 roku, miał hasło „Małe jest piękne". Dziś tak już nikt o futbolu nie powie. Podoba się panu ten nowy gigantyzm i przepych?

Czy się podoba? Ja to uwielbiam. Choć uważam, że FIFA i UEFA muszą to trzymać mocniej w garści, żeby unikać przesady. Pięknie, że jest tyle pieniędzy w futbolu, niech ich będzie jeszcze więcej, niech się wszyscy bogacą, zwłaszcza że kariery trwają krótko. Ale dyskutuję często z kolegami z Anglii: czy między zarabianiem 100 tysięcy funtów tygodniowo a zarabianiem 120 tysięcy jest naprawdę tak wielka różnica w jakości życia, że warto dla niej iść na wojnę z klubem o podwyżkę? Czy to może raczej wyścig: ten dostał podwyżkę, to i ja muszę. Dlatego uważam, że trzeba wprowadzić limit zarobków. Na bardzo wysokim poziomie, ale powinien istnieć. Kluby nie mogą dłużej siedzieć na górze długów.