Rosyjskie miliardy ratują AS Monaco

Osiem lat temu byli na szczycie. Na stadionie w Gelsenkirchen grali w finale Ligi Mistrzów z FC Porto i pewnie zdobyliby tytuł, gdyby akurat nie wschodziła gwiazda Jose Mourinho. Wtedy przegrali 0:3, ale był to i tak największy sukces w historii klubu z małego księstwa.

Trenował ich Didier Deschamps, a w składzie było kilku piłkarzy, którzy wyruszali stamtąd do większych lub mniejszych karier: Ludovic Giuly, Jerome Rothen, Dado Prso czy Sebastien Squillaci.

Dziś z tej chwały nie zostało niemal nic, jeśli nie liczyć charakterystycznego stadionu Ludwika II (na który i tak mało kto przychodzi) oraz charakterystycznych, biało-czerwonych strojów. Kilka lat niemądrej polityki transferowej, zmian szkoleniowców (od 2005 roku było ich już ośmiu) i bałaganu we władzach zapoczątkowanego odejściem prezesa Jean-Louis Campora. Od tego czasu próbowało go zastąpić aż czterech ludzi. To wystarczyło, by AS Monaco znalazło się w drugiej lidze.

Spadli z hukiem, po 35 latach gry w najwyższej klasie rozgrywkowej, siedmiu tytułach mistrza Francji i pięciu Pucharach Francji. Zajęli ostatnie miejsce w Ligue 1 i podzielili los FC Nantes, które tą samą drogą podążyło kilka lat wcześniej.

Tak się kończy życie ponad stan. Przed spadkiem nie uchroniła ich chyba najliczniejsza kadra zawodników w całej lidze. W ostatnim sezonie gry w Ligue 1 trenerzy mogli wybierać spośród aż 34 piłkarzy. Ilość niestety, nie przeszła w jakość.

Reformy po spadku zaczęły się właśnie od wietrzenia szatni. Z klubem pożegnało się aż 23 zawodników, a w ich miejsce przyszło tylko 12. Pozostałe wolne miejsca zajęli wychowankowie ze szkółki piłkarskiej. Było taniej, ale niekoniecznie lepiej.

Do drużyny wrócił Ludovic Giuly, ale Monaco, pod wodzą Laurenta Banide'a zaczęło sezon fatalnie i wydawało się, że upadek może mieć ciąg dalszy – aż do trzeciej ligi. W końcu upadali nie tacy jak klub z Lazurowego Wybrzeża.

Ostatnio kłopoty dosięgły Villareal, Sampdorię Genua czy Glasgow Rangers – drużyny, bez których wielu kibiców nie wyobrażało sobie futbolu w ostatnich latach. Wydawało się, że Monaco czeka czarny scenariusz.

Ratowania legendy podjął się Marco Simone, w przeszłości znakomity napastnik Monaco, a obecnie trener na dorobku, który nie miał nic do stracenia. Pod jego wodzą klub z księstwa zaczął się powoli piąć w górę, ale i tak byłby skazany najwyżej na przeciętność, gdyby nagle nie uśmiechnęło się do niego szczęście.

To szczęście nazywa się geografia i znakomity klimat. Lazurowe Wybrzeże to od wielu lat ulubione miejsce zamieszkania rosyjskich miliarderów. Jeden z nich, Dmitrij Rybołowlew postanowił pójść za przykładem swoich bardziej znanych kolegów Romana Abramowicza czy Michaiła Prochorowa i zainwestować w sport.

Ten potentat branży chemicznej od lat mieszka w Monte Carlo i nic dziwnego, że zainteresował się właśnie Monaco. To idealny obiekt do zainwestowania w niego milionów dolarów: z tradycjami, dobrym stadionem i marką, która może przyciągnąć znanych zawodników.