Mam w sobie spokój

Rz: Nadchodzi nielubiany przez panią październik. Jak go pani niedawno opisała w blogu: harówa, szopka i rozmowy o tyłkach. Brzmi intrygująco.

Justyna Kowalczyk:

Każdego roku to przerabiamy. Sezon jest już blisko, zjeżdżamy się na treningi na lodowcach, w te same miejsca, spotykamy po długiej przerwie i taksujemy. Kto się rozrósł, kto wyszczuplał. Na razie widziałam tylko na zdjęciach. W Nowej Zelandii, gdzie trenowałam na śniegu, nie było, że tak to ujmę, tych tyłków, które mnie najbardziej interesują.

Po wiosennym zabiegu kolana miała pani okazję posmakować spokojniejszego życia. Trudniej się po tym wraca do treningów?

Łatwiej na pewno nie. Wróciłam, to najważniejsze. Wiosna była bardzo trudna. Nie tylko fizycznie. Psychicznie też. Ale się pozbierałam. Wszystko jest na dobrej drodze. Może rzeczywiście łatwiej się pracuje, gdy się wie, ile było do stracenia.

Trener Aleksander Wierietielny zapowiedział, że po sezonie igrzysk w Soczi kończy pracę. A że pani sobie nie wyobraża biegania bez niego...

Nie sądzę, że Soczi będzie dla kogokolwiek z naszej dwójki metą. Choć i takie opcje są brane pod uwagę. Ale jest jeszcze za dużo czasu, żeby wiedzieć coś na pewno. Zostało półtora roku.

Niecałe 500 dni. Zegar w Soczi już odlicza.

I trener, i ja wiemy, że wszystko jest możliwe. Soczi to może być koniec zawodowstwa dla nas obojga. Może być też tak, że jedno z nas odejdzie. Albo i tak, że obydwoje zostaniemy.

Podczas długiej bezczynności po zabiegu ułożyła pani jakiś nowy plan dla siebie?

Plany są po to, żeby je zmieniać. Tego mnie nauczyło moje życie na walizkach i w szalonym tempie. Pędzisz i patrzysz, jak się różne furtki otwierają i zamykają. Niektóre już na zawsze.

Ale wydaje się pani ostatnio spokojniejsza niż kiedyś. Przyszedł taki moment, że lepszym paliwem dla sukcesów stało się nie ciągłe nakręcanie emocji, nerwy, tylko właśnie spokój?

Tak mi się wydaje. Zresztą, to był taki rok, że inaczej niż w pewnym wewnętrznym wyciszeniu przetrwać się go nie dało.

To musiało być skuteczne wyciszenie, skoro pani, dotąd uciekająca od tłumu, podczas letnich przygotowań biegała po Tatrach w szpalerze kibiców i z uśmiechem.

Jakie to było piękne.

Jeszcze niedawno wydawało się nieprawdopodobne.

A jednak. Ludzie się zachowywali wspaniale. W ogóle nie przeszkadzali. Klaskali, dopingowali. Rewelacja. Gdyby była tu naprawdę profesjonalna trasa rolkowa, trenowałabym w Zakopanem jeszcze dłużej. Zawsze mówiłam, że moim najpiękniejszym miesiącem w roku jest kwiecień, bo nic wtedy nie muszę. Ale tegoroczny wrzesień w Polsce, nawet z harówką, był rewelacyjny.

To właśnie biegając po Tatrach, przeciążyła pani rok temu kolano. Nie było strachu przed powrotem?

Nie, bo wróciłam po zabiegu w pełni sprawna. Świetną robotę wykonał doktor Robert Śmigielski, potem jego ludzie z Carolina Medical Center. Oni się przy tym kolanie cały czas pocą, starają. Bez nich bym tak szybko z tego nie wyszła. Naprawiałam nie tylko kolano, ale i bark. I ciągle wymagam serwisowania, bo wszystkie kataklizmy na mnie spadają. Kciuk złamałam, w przedramieniu chrobocze. Zaczęłam się trochę sypać. Ale badania wydolnościowe pokazują, że jest dobrze. Pracować mi się ciągle chce.

Co było nowego w tegorocznych przygotowaniach?

Dłużej byliśmy na śniegu w Nowej Zelandii. Miesiąc, ale przedzielony startami, więc szybko minął. Nowe było też to, że byłam tym razem w Nowej Zelandii z Maćkiem Kreczmerem, który jest już na stałe w moim sztabie jako sparingpartner. Mogłam się z nim pościgać, podpatrzeć, jak sobie radzi ktoś silniejszy ode mnie. To mi bardzo pomaga.

Rywalki jeszcze nie chcą go podkupić?

One Maćka chyba jeszcze nie doceniają. Na razie.

Podoba się pani kalendarz na najbliższy sezon? Wracacie do dalekich podróży. Ostatnio Puchar Świata nie opuszczał Europy, teraz wraca do Kanady.

Akurat do Canmore bardzo lubię podróżować. Mają świetne trasy. Jedziemy tam na dość długo, rezygnujemy z pierwszej części kanadyjskich zawodów, czyli wyjazdu do Quebecu. Będziemy wtedy trenować w Canmore. Szkoda, że nie będzie już w tym sezonie mojej Otepaeae, ale jest sporo rzeczy, które mi się podobają. To, że w La Clusaz będzie tym razem 10 km klasykiem, w Davos sprint klasykiem, że będzie Kanada.

I bardzo mało jest ulicznych sprintów, nie będzie czego omijać. Wypadł Duesseldorf, Mediolan.

Jest sprint w Quebecu, właśnie ten, z którego rezygnujemy.

A zmiany w Tour de Ski? Wyścig będzie o jeden etap i dzień krótszy niż ostatni, poza tym pierwszy raz pobiegniecie przez szwajcarskie Muenstertal, czyli rodzinne strony Dario Colognii, zwycięzcy ostatniego TdS i Pucharu Świata.

Jeśli chodzi o Tour, to im krócej, tym gorzej. Żeby się kiedyś nie skończyło tak, że zostaną trzy etapy, a nadal będą to nazywali Tour de Ski. Ten wyścig ma taką aurę właśnie dlatego, że jest morderczy.

Cologna ma swoje Muenstertal, a pani nie będzie miała w tym sezonie Jakuszyc.

Mam nadzieję, że za rok wrócą. Tak przynajmniej wszyscy mówią. Było jasne od dawna, że na najbliższy sezon polskie zawody muszą wypaść, bo jest zbyt tłoczno w kalendarzu. Choć gdyby to ode mnie zależało, to skreśliłabym np. Falun.

Jeśli rzeczywiście ma pani zamiar zrobić sobie przerwę w bieganiu po Soczi, to ominie pani mistrzostwa świata właśnie w Falun, w 2015.