Żyjemy tak mocno, jak się da

Race2Recovery to grupa brytyjskich żołnierzy, którzy stracili zdrowie podczas służby w Afganistanie, ale dzięki protezom wrócili do normalnego życia i wystartowali w Dakarze jako jeden zespół. Nie baliście się wyzwania, które może przerosnąć ludzi w pełni sprawnych?

Tony Harris:

W grudniu pojechaliśmy naszymi Land Roverami na treningi na pustynię. Jeździliśmy w różnej pogodzie po wydmach, po skałach, a nawet pokrytych śniegiem górach. To pozwoliło nam sobie wyobrazić, jak mogą się zachowywać w czasie rajdu protezy, a bez utrzymania ich w dobrym stanie nie mogliśmy liczyć na ukończenie rajdu. Piasek na pustyni jest bardzo zdradliwy, czasami wciskał się w stawy i powodował problemy. Na szczęście technologia jest już tak zaawansowana, że protezy pracowały bardzo dobrze, a dzięki tamtym grudniowym testom wiedzieliśmy, na ile możemy sobie pozwolić i jak o nie dbać. W czasie Dakaru musieliśmy dokonać kilku napraw.

Pewnie przed wyruszeniem z Limy nie raz rozgrywaliście Dakar w swoich głowach, ale może było coś, czego się nie spodziewaliście na trasie?

Krajobrazy były takie, że ciężko to nawet opisać. Dopóki tego nie zobaczysz, to nie jesteś sobie w stanie wyobrazić, jakie wszystko tam jest piękne. I niesamowicie trudne dla człowieka, samochodu i protez. Jedziesz, chciałbyś się rozglądać, a jednocześnie musisz być skupiony za kierownicą przez 18 godzin. Nie wolno sobie pozwolić nawet na moment odprężenia, bo może się to skończyć źle. Poza tym, wszędzie gdzie dotarliśmy, spotykaliśmy się z niesamowicie ciepłym przyjęciem. Wiele osób słyszało o Race2Recovery i pomagało nam, gdy wpadaliśmy w tarapaty.

Która część Dakaru była dla was trudniejsza: góry czy pustynia?

Dzięki sesji treningowej z Land Roverem nauczyliśmy się trochę pustyni i ta część rajdu sprawiła nam najwięcej przyjemności, może z wyjątkiem samochodu Joy z majorem Mattem O'Hare za kierownicą i pilotem kapralem Philem Gillespie, który akurat tam się przegrzewał. Oni pewnie powiedzieliby, że woleli wspinać się po górskich szlakach. Góry to było wielkie wyzwanie, zwłaszcza na wysokości 4900 metrów, gdzie z jednej strony brakuje ci tlenu i boisz się, że stracisz koncentrację, a z drugiej, kiedy widzisz przepaść, to natychmiast adrenalina stawia cię na nogi.

Czy to wyzwanie da się w ogóle porównać z tym, co przeżyliście służąc w Afganistanie?

Trochę tak, chociaż nic nie jest w stanie oddać odwagi, poświęcenia, poczucia obowiązku, którego doświadczyliśmy, służąc w Afganistanie. Ale było to bardzo zbliżone, jeśli chodzi o przygodę, pracę zespołową, poświęcenie i determinację w dążeniu do wspólnego celu. Byliśmy dumni, mogąc walczyć w Afganistanie, ale jesteśmy też dumni z tego, że udało nam się ukończyć Dakar. Ciężko w ogóle mówić o tym, jak wiele dał nam udział w rajdzie.

Kiedy ludzie dowiedzieli się o waszym przedsięwzięciu, wielu słynnych sportowców i ludzi showbiznesu przesłało wam swoje życzenia. A jednak zareagowali inni niepełnosprawni?

Byli niesamowicie dumni z tego, że potrafimy pokonać niepełnosprawność i skoncentrować się na tym, co możemy i potrafimy zrobić, a nie na tym, co nas ogranicza. Życzenia przesłał nam Oscar Pistorius, świetny olimpijczyk i paraolimpijczyk. On żyje właśnie tak: skupia się na tym, jak dużo i jak dobrze może zrobić, a nie na problemach. My staramy się do tego podchodzić w ten sam sposób – przecież gdy się siedzi w samochodzie, to każdy jest taki sam. Mam nadzieję, że tym, co zrobiliśmy, uda nam się zainspirować takich ludzi jak my do innych wielkich rzeczy.

Skąd w ogóle pomysł, żeby wziąć udział w rajdzie? Można się sprawdzić też w inny sposób.

Rajdy to taki sport, w którym zespoły złożone z osób niepełnosprawnych mogą się zgłosić i rywalizować na takim poziomie jak te, tak je nazwijmy umownie, w pełni zdrowe. Byliśmy normalną, pełnoprawną częścią rajdu Dakar i to jest najlepsze świadectwo umiejętności i poświęcenia naszej załogi oraz mechaników.

Jak udało się wam zdobyć potrzebne pieniądze? Start w Dakarze to ogromne przedsięwzięcie logistyczne.

Startowanie w rajdach i budowanie zespołu to rzeczywiście wielkie wydatki. Nie udałoby się, gdyby nie hojność wielu fundacji, firm i osób prywatnych. Byliśmy zaszczyceni, bo okazało się, że jako pierwsi dostaliśmy wsparcie od Królewskiej Fundacji Księcia i Księżnej Cambridge oraz księcia Harry'ego. To było niesamowite wsparcie. Ale nie byłoby nas w Dakarze, gdyby nie wsparcie wielu firm: Land Rovera, Boscha, Google, Orange, MIS Motorsport. Jeden z samochodów dostaliśmy od osoby prywatnej, drugi kupiła dla nas Fundacja Petera Harrisona. To niesamowite, że tak wielu ludzi w nas uwierzyło. Pieniądze zbieramy dalej, teraz na potrzeby Centrum Rehabilitacji Żołnierzy Tedworth House. Chcemy się odwdzięczyć za cały wysiłek, który włożyli w nasz powrót do zdrowia.

Postawiliście sobie jakąś granicę ryzyka, za którą jazda byłaby szaleństwem?