Raj coraz bardziej utracony

Renee Anne Shirley, była dyrektor Jamajskiej Komisji Antydopingowej (JADCO), zburzyła idylliczny obraz. Ujawniła, że od stycznia do lipca 2012, czyli w czasie przygotowań do igrzysk w Londynie, jamajscy biegacze nie mieli przeprowadzanych żadnych niezapowiedzianych badań antydopingowych. Być może ta informacja nie wzbudziłaby aż tylu emocji, gdyby sprinterzy z Jamajki nie byli władcami sprintu od igrzysk w Pekinie (2008).

Wówczas 22-letni Usain Bolt zdobył trzy złote medale i ustanowił rekordy świata na 100, 200 oraz w sztafecie 4x100 metrów. Tak narodziła się legenda sportowca, który na Jamajce stał się bohaterem narodowym.

Ale to niejedyny jamajski mistrz olimpijski z 2008 r. Wśród kobiet złoto wywalczyły Shelly-Ann Fraser (100 m), Veronica Campbell-Brown (200 m) oraz Melaine Walker (400 m przez płotki). A potem okazało się, że igrzyska w Pekinie były dla Jamajczyków jedynie rozgrzewką.

Obłąkany Judasz

Yohan Blake i Warren Weir wkraczali do lekkoatletycznej czołówki coraz szybszym krokiem. Biegacze z całego świata nie mogli utrzymać tempa, które narzucili zawodnicy z karaibskiej wyspy. W 2012 r. na igrzyskach w Londynie Bolt obronił wszystkie tytuły. W biegu na 200 m na podium zabrakło miejsca dla innych nacji. Zawodniczki z Jamajki triumfowały w sprintach kobiet. Na reprezentantów niewielkiej wyspy patrzono z jeszcze większą niż do tej pory estymą. Ale w przyrodzie musi istnieć równowaga. Na nieskazitelnym wizerunku pojawiły się skazy.

W lipcu tego roku na stosowaniu dopingu przyłapano Asafę Powella (byłego rekordzistę świata na 100 m), Sherone Simpson (złotą medalistę olimpijską w biegu 4x400 m z Aten) oraz Veronikę Campbell-Brown (trzykrotną mistrzynię olimpijską). Przed mistrzostwami świata w Moskwie Bolt zarzekał się, że niedozwolonych środków nigdy nie stosował. Stwierdził, że bije rekordy, ponieważ ma talent. Lecz była dyrektor JADCO radzi, by do tych deklaracji podchodzić ostrożnie.

Magiczna woda

Renee Anne Shirley podejrzewa, że sukcesy jamajskich biegaczy nie są wynikiem wyłącznie ciężkiej pracy. Informacje, które przekazała amerykańskim mediom, wywołały burzę. Herbert Elliott, obecny szef JADCO, nazwał byłą współpracownicę obłąkanym Judaszem. Stwierdził też, że podane przez nią fakty są kłamstwem, chociaż nie przedstawiła na to żadnych dowodów. Na Jamajce Shirley jest teraz wrogiem publicznym numer jeden.

To, co zbulwersowało Jamajczyków, zainteresowało przedstawicieli Światowej Agencji Antydopingowej (WADA). Jej dyrektor David Howman stwierdził, że z dokumentów, z którymi do tej pory się zapoznał, jednoznacznie wynika, iż w okresie podanym przez Shirley JADCO nie przeprowadziła żadnego testu poza zawodami. Wkrótce na Jamajkę poleci niezapowiedziana kontrola z WADA.

Elliott mówi, że niczego się nie boi. Wierzy w wyrozumiałość wysłanników światowej agencji. Gdy w lutym 2012 r. obejmował urząd, konto JADCO świeciło pustkami. Nie było pieniędzy na nowoczesny sprzęt do badań. Ewentualne testy można było przeprowadzać tylko dzięki uprzejmości innych krajów, które od czasu do czasu pożyczały specjalistyczne urządzenia. Poza tym większości jamajskich sportowców nie można było sprawdzić na wyspie, bo do igrzysk w Londynie przygotowywali się poza swoją ojczyzną.

Trenujący za granicą zawodnicy byli badani przez lekarzy z Międzynarodowego Stowarzyszenia Federacji Lekkoatletycznych (IAAF) oraz MKOl. Fraser-Pryce wspomina, że w ubiegłym roku była badana osiemnaście razy.

Renee Anne Shirley twierdzi, że podobną aktywnością powinni wykazać się jamajscy działacze. Zastanawia się, dlaczego nie chcieli, by zawodnicy byli kompleksowo przebadani.

– Irytuje mnie to jako obywatelkę Jamajki. Tę sprawę koniecznie trzeba wyjaśnić. Z kraju liczącego niecałe trzy miliony mieszkańców pochodzą wszyscy mistrzowie olimpijscy w sprintach. Może powiecie mi, że mamy tu jakąś magiczną wodę? – Shirley nie kryła wzburzenia w wywiadzie udzielonym agencji AP.