Gianluigi Buffon kończy karierę. Odchodzi bramkarz wybitny

Odchodzi na własnych warunkach, bo nikt go z drugoligowej Parmy nie wyganiał. Stąd startował do wielkiego futbolu i tutaj zamkną się za nim po raz ostatni drzwi piłkarskiej szatni.

Po drodze, w trakcie niemal 30 lat kariery, zagrał jeszcze tylko w dwóch innych drużynach: Juventusie Turyn i Paris Saint-Germain (przez rok), więc jest przykładem rzadko spotykanej wierności klubowym barwom. To rzuca się w oczy w czasach, kiedy kontrakty szybują do niebotycznych rozmiarów, a najbardziej znanych piłkarzy kuszą szejkowie. Nawet teraz dostał lukratywną propozycję z Arabii Saudyjskiej. Podziękował jednak, bo czas na nowy rozdział.

Z finału mundialu do drugiej ligi

Jeśli pamięta się rok 2006, to taka decyzja nie powinna w sumie dziwić. To był chyba najdziwniejszy okres w karierze Buffona. Z reprezentacją Włoch został mistrzem świata, podnosił w górę i całował puchar po wygranym finale z Francją, a jednocześnie całe Włochy żyły aferą Calciopoli. W ustawianie meczów zamieszane były największe kluby: Juventus, Fiorentina, Lazio i Milan. Największe kary dotknęły klub z Turynu, który stracił dwa tytuły mistrzowskie i spadł do Serie B. Wyrok zapadł pięć dni po finale mundialu, więc Buffon wracał z Niemiec ze złotym medalem na szyi i perspektywą debiutu w drugiej lidze.

Czytaj więcej

Piłka nożna

Hugo Lloris kończy reprezentacyjną karierę. Kapitan schodzi z pokładu

Bramkarz Tottenhamu Hugo Lloris popełnił ostatnio kosztowny błąd w derbach Londynu, ale z repreze...

Mógł z Juventusu odejść, na takiego bramkarza, za którego Stara Dama zapłaciła kiedyś Parmie około 50 mln euro na pewno znaleźliby się chętni. Z tonącego okrętu odeszli m.in. inni mistrzowie świata Fabio Cannavaro czy Gianluca Zambrotta, ale Buffon wolał zostać podobnie jak kilka innych gwiazd: kapitan Alessandro Del Piero, Pavel Nedved, Giorgio Chiellini czy David Trezeguet.

Takich gestów się nie zapomina, więc potem władze klubu dziękowały mu za lojalność w gazetach. Dla niego było to naturalne i jak sam wspominał: pierwszy ogłosił, że zostaje. Ze zwykłego miejsca pracy Juventus stał się dla niego czymś więcej – miejscem, do którego czuł przywiązanie i wdzięczność.

Na pewno czuł się dziwnie, kiedy wychodził na boiska drugiej ligi. Wcześniej nie miał okazji tego posmakować, bo zawsze grał na największych arenach. Od początku było widać, że stanie się kimś więcej niż zwykłym bramkarzem.

Debiutował w Serie A w wieku 17 lat, w meczu z Milanem na San Siro. Kontuzjowany był doświadczony Luca Bucci, a Nevio Scala zaufał dzieciakowi i ten go nie zawiódł. Potrafił zatrzymać w sytuacjach sam na sam Roberto Baggio i George'a Weah, a w końcówce odbił jeszcze strzał Marco Simone. Sprawiał wrażenie, jakby wielka scena i znani przeciwnicy tylko go napędzali do lepszej gry.

Kilkanaście lat w bramce reprezentacji Włoch

Nic dziwnego, że szybko dostał powołanie do pierwszej reprezentacji. I tutaj też pomógł mu pech kolegów. W meczu z Rosją kontuzji doznał Gianluca Pagliuca, a Buffon wszedł do bramki i pokazał, że odporność psychiczną ma na najwyższym poziomie. W śniegu i błocie nie dali rady pokonać go Rosjanie, zrobił to dopiero Cannavaro.

To działo się jeszcze w poprzednim stuleciu, a przez następnych kilkanaście lat Buffon miał praktycznie pewne miejsce w bramce reprezentacji. Grałby w podstawowym składzie na Euro 2000, gdzie Włosi zdobyli srebrne medale, ale tuż przed turniejem złamał rękę. Tym razem to jego pech był okazją dla kolegi – Francesco Toldo stał się jednym z bohaterów tamtego turnieju.